Rudolph Maté, D.O.A. (1950)

 

Rudolph Maté, D.O.A. (1950)

 

  O Πολ Όστερ δίνει μια εκτενή περίληψη της ταινίας στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Το ημερολόγιο του χειμώνα» και είπα να τη δω.

  Film noir χαρακτηρίζει την ταινία η βικιπαίδεια, ενώ το IMDb (όπου έχει βαθμολογία 7,2) βάζει επί πλέον τους χαρακτηρισμούς crime και drama.

  Για να πω την αλήθεια, δεν μου αρέσουν τα film noir, η πλοκή είναι περί-πλοκη, συχνά δυσκολεύομαι να την παρακολουθήσω, και απολαμβάνω απλά τα επεισόδια. Βέβαια για την αρχή και το τέλος δεν υπάρχει αμφιβολία.

  Στην ταινία έχουμε «σασπένς του πώς» φτάσαμε σ’ αυτό το τέλος.

  Ποιο τέλος;

  Ο Frank έρχεται στην αστυνομία για να δηλώσει έναν φόνο.

  Ποιος είναι ο δολοφονημένος;

  Ο ίδιος.

  Σασπένς: Πώς είναι δυνατόν;

  Το έσκασε από την φιλενάδα του για μια βδομάδα να πάει να μπερμπαντέψει, αλλά του βγήκε σε ξινό.

  Εδώ είναι η περίπλοκη πλοκή που έλεγα, και που και να την είχα ξεπλέξει δεν θα είχε νόημα να την αφηγηθώ, είναι εκτενής.

  Η ουσία της ιστορίας είναι ότι του έριξαν μέσα στο ποτό του μια «φωσφορίζουσα τοξίνη» για να τον ξεφορτωθούν. Για την τοξίνη αυτή δεν υπάρχει αντίδοτο. Μπορεί να πεθάνει σε μια, σε δυο μέρες, το πολύ σε μια βδομάδα.

  Αφηγείται την ιστορία.

  Που το ζουμί της είναι ότι, μετά από πολλές περιπέτειες, σκότωσε αυτόν που ήθελε να τον βγάλει από τη μέση, και ότι συνειδητοποίησε (κάπως αργά είναι αλήθεια) ότι αγαπούσε την φιλενάδα του την Πόλα.

  Παρόλο που μου ξέφυγαν λεπτομέρειες δεν μετάνιωσα που την είδα. Και βαρέθηκα να διαβάσω την πλοκή στη βικιπαίδεια για να την ξεδιαλύνω.

  Είπα, τα film noir δεν μου αρέσουν.