Friedrich Wilhelm Murnau, O τελευταίος των ανθρώπων (Der letzte Mann, 1924)

 

Friedrich Wilhelm Murnau, O τελευταίος των ανθρώπων (Der letzte Mann, 1924)

 

  Από σήμερα στο Ατενέ

  «Ο τελευταίος των ανθρώπων» είναι μια από τις πρώτες ταινίες του Murnau, ιδιαίτερα πρωτότυπη.

  Απουσιάζουν εντελώς οι μεσότιτλοι. Την ιστορία την οποία αφηγείται τη λέει μόνο με τις εικόνες.

  Και η ιστορία είναι ο υποβιβασμός ενός γηραιού πορτιέρη με στολή σε ξενοδοχείο πολυτελείας σε ένα πιο παρακατιανό πόστο, πράγμα που του στοίχησε αφάνταστα, καθώς του πλήγωνε την αξιοπρέπεια. Και ένας λόγος παραπάνω είναι ότι ξέπεσε στα μάτια των άλλων.

  Είναι η εμπειρία που περνάνε πολλοί με το «Από δήμαρχος κλητήρας».

  Η ταινία αποτελείται από δυο μέρη, που χωρίζονται από ένα κείμενο οιονεί μεσότιτλο, που εξηγεί γιατί αυτό το δεύτερο μέρος, παρότι είναι αντιρεαλιστικό.

  Δεν θα κάνω σπόιλερ, απλά θα πω αυτό που λένε πολλοί, «Ένα λαχείο μας σώζει».

  Και του έπεσε το λαχείο, όχι κυριολεκτικά, αλλά μεταφορικά.

  Κάποιες φορές, με τα παιχνίδια της κάμερας, τον κατατεμαχισμό των πλάνων και την αλλοίωσή τους με προσθήκες, μου θύμισε πειραματικό κινηματογράφο και ιδιαίτερα τον Stan Brakhage.

  Αντιγράφω από το ενημερωτικό της εταιρείας διανομής, μια ενδιαφέρουσα πληροφορία.

  «Η πρώτη «dolly» (μια συσκευή που επιτρέπει σε μια κάμερα να κινείται κατά τη διάρκεια μιας λήψης) δημιουργήθηκε για αυτήν την ταινία. Το συνεργείο το κατάφερε αυτό χάρη σε ένα καροτσάκι μωρού. 

  Είτε δένοντας την κάμερα στο στήθος του είτε κρεμώντας την από πολυώροφες εξέδρες, ο Freund [ο κάμερα μαν] αυτοσχεδίαζε ακούραστα, βυθίζοντας τη φωτογραφική μηχανή του και τον θεατή στο υπερθερμασμένο μυαλό του παλιού πορτιέρη καθώς περιηγείται σε μια αγενή νέα πραγματικότητα».