Του στρατού

 

Του στρατού

 

  Έλεγα να μην τα γράψω, είναι κακά ποιήματα, όμως δίνουν το ιδεολογικό μου στίγμα. Και καθώς από τότε δεν ξανάγραψα ποιήματα, μόνο μαντινάδες, είπα να τα περισώσω στο διαδίκτυο, γιατί τα ημερολόγιά μου θα χαθούνε.

«Αθάνατοι» (25-9-1973, 23.00-23.20)

Στους αδικοσφαγμένους πατριώτες της Χιλής, στον Νερούντα, στον Allende

 

Ας μην κλάψουμε· τα δάκρυα

Θα σβήσουνε τη φλόγα που άναψε μέσα μας η αδικία.

Προς θεού, σώστε τη μνήμη, αυτή συντηρεί την ιστορία.

(Η χούντα, ο Νερούντα, ο Αλλέντε), ξανά να θρέψουμε όνειρα

Για τη χαμένη ελευθερία

 

Ας μην κλάψουμε· ύστατη τιμή στους ήρωες η αγάπη

Που αντριώνει τα στήθη μας για τον αγώνα

Δεν θα ξεχάσουμε. Εδώ στα ριζά του Παρθενώνα

Ορκιζόμαστε να πολεμήσουμε για ένα καινούριο αιώνα

 

Ελευτεριάς. Συντροφικά όλοι οι λαοί, σηκώστε

Τις δάδες για τη λαμπαδηφορία του θριάμβου

Βάλτε φωτιά στα κάστρα, τα παλάτια του τυράννου

Με αίμα θρέφεται η ελευτεριά· σκοτώστε

 

Το μαύρο το θεριό· και γδικηθείτε

Τον άδικο χαμό των αδελφών μας

Πατριώτες της Χιλής, Νερούντα, Αλλιέντε,

Σιμά θε να ’ναι η ώρα· αφουκραστείτε.

 

  Βλέπω μια στιχουργική επιδεξιότητα με τους διασκελισμούς.

 

Black Friday

To Allende

(Επειδή ένα άλλο το ανάρτησα αμετάφραστο και μια φίλη μου ζήτησε να το μεταφράσω, έβαλα τώρα το chatgpt και μου το μετάφρασε)

That was the day when the wheel started going backwards.
Over the country, a black cloud covered everything.

Πάνω στη χώρα απλώθηκε ένα μαύρο σύννεφο·
ήταν η μέρα που ο τροχός άρχισε να γυρίζει προς τα πίσω.

How else could that day be called but “Black Friday”?
Everybody will remember it — Christ was crucified a week after Greece.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί εκείνη η μέρα, παρά «Μαύρη Παρασκευή»;
Όλοι θα τη θυμούνται — ο Χριστός σταυρώθηκε μια βδομάδα μετά την Ελλάδα.

Love, peace — that was what he preached.
The enemies of liberty, of love, of peace will always crucify those who long for them.

Αγάπη, ειρήνη — αυτό ήταν το κήρυγμά του.
Οι εχθροί της ελευθερίας, της αγάπης, της ειρήνης πάντα θα σταυρώνουν εκείνους που τις ποθούν.

But with the Resurrection ever renewed,
we shall triumph at last —
in the near future; but it doesn’t matter if it will be distant.

Μα με την Ανάσταση που πάντα ανανεώνεται,
στο τέλος θα νικήσουμε —
είτε σύντομα, είτε κι αν αργήσει, δεν έχει σημασία.

The moment of victory shall come to crown her heroes and martyrs,
here, in our poor, long-tortured country.

Η ώρα της νίκης θα ’ρθει να στεφανώσει τους ήρωες και τους μάρτυρές της,
εδώ, στη φτωχή μας, βασανισμένη πατρίδα.

Joy and happiness will reign ever since.
Under a cloudless sky we shall build a new Greece —
Liberty, Equality, Justice, and above all Peace.

Από τότε θα βασιλεύουν χαρά και ευτυχία.
Κάτω από ουρανό ανέφελο θα χτίσουμε μια καινούρια Ελλάδα —
Ελευθερία, Ισότητα, Δικαιοσύνη και πάνω απ’ όλα Ειρήνη.

These will be the materials, together with our fiery souls.
And do not forget: we need you.

Αυτά θα είναι τα υλικά, μαζί με τις φλογερές ψυχές μας.
Και μην ξεχνάς: σε χρειαζόμαστε.

 

Άσμα ηρωικό και πένθιμο

 

Ήταν ωραία παιδιά

Με το φωτοστέφανο της νιότης γύρω στο πρόσωπό τους

Με το μέλλον να καθρεφτίζεται μέσα στα μάτια τους.

Σφίγγοντας λίγο γαλάζιο μεσ’ στις χούφτες τους

Στάθηκαν μπροστά στα τανκς

 

Ήταν ωραία παιδιά

Θωρακίσανε τα στήθη τους με την απόφαση

Ζυμώσανε την καρδιά τους με την ελπίδα

Με τις λευκές φτερούγες στους ώμους τους σαν αρχάγγελοι

Σταθήκανε μπροστά στα τανκς

 

Οι ερπύστριες πέρασαν πάνω απ’ τα πρώιμα κορμιά

Αφήνοντας ανέπαφη την ελπίδα, που μ’ αυτή ζυμώσανε την καρδιά τους

Την απόφαση, που μ’ αυτή θωρακίσανε τα στήθια τους

Αφήνοντας ανέπαφη την ΙΔΕΑ

Που βάφτηκε πιο κόκκινη στο αίμα τους

 

Το Πολυτεχνείο στάθηκε οι τελευταίες Θερμοπύλες

Το αίμα που χύθηκε δεν μπόρεσαν να το ξεπλύνουν απ’ τη μνήμη μας

Σαν καταλύτης δρα μέσα στη σκέψη και τη δράση μας

Που ζυμώνουν τους καινούριους καιρούς

 

Ήσασταν ωραία παιδιά

Αδέλφια μας, ήσασταν ωραία παιδιά

Ήταν Παρασκευή που σας σταυρώσανε.

Αύριο, Σάββατο, θ’ αναστηθείτε.