Carl Dreyer, Vampyr (1932)

 Carl Dreyer, Vampyr (1932)

 

  Από σήμερα στο Ατενέ

  Στα horror λέμε όχι αλλά όταν πρόκειται για μεγάλο σκηνοθέτη που δεν σκοπεύω να τον δω πακέτο αλλά όμως ένα έργο του παίζεται σε επανέκδοση, θα το δω. Στην περίπτωση αυτή είχα και την περιέργεια, αφού μόλις είχα δει και τις «Μέρες οργής» που προβλήθηκε την εβδομάδα που μας πέρασε.

  1932 η χρονιά που προβλήθηκε, δεν χρειάστηκε να δω πολύ για να καταλάβω ότι είχε γυριστεί σαν να είναι βωβή ταινία. Τα λίγα λόγια που ακούμε θα μπορούσαν να είχαν γραφεί σε μεσότιτλους, ενώ υπάρχουν πλάνα με εκτενή αφήγηση. Αυτά τα επιβεβαίωσα αργότερα από τη βικιπαίδεια. Είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Ντράγιερ, και αυτό που διαπίστωσα ήταν κατανοητό.

  Το σενάριο βασίστηκε, όπως διαβάζω στη βικιπαίδεια, σε μια συλλογή με ιστορίες με βρικόλακες ενός Sheridan Le Fanu που εκδόθηκε το 1872.

  Την ταινία χρηματοδότησε ένας πλούσιος βαρόνος, υποθέτω με αντάλλαγμα να πρωταγωνιστήσει στην ταινία.

  Μέσα από το στόρι, εντελώς απλό, μαθαίνουμε για τους βρικόλακες, πράγματα τα οποία ήξερα και φαντάζομαι οι περισσότεροί σας θα ξέρετε. Θα κάνω το spoiler, το τέλος είναι happy. Το γράφω αυτό γιατί σε πολλά horror το τέλος δεν είναι happy (Θυμηθείτε τη «Νύχτα βρικολάκων» του Πολάνσκι). H κοπέλα που παραλίγο να γίνει βρικόλακας σώζεται, ενώ στο βρικόλακα καρφώνουν ένα καρφί στην καρδιά, ώστε να πεθάνει για καλά.

  (Γράφοντας την παραπάνω περίοδο θυμήθηκα την ατάκα από, δεν θυμάμαι ποια ταινία, σίγουρα όμως από την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, τη δεκαετία του ’60: «πέθανε πολύ;»).

  Αξίζει να τη δείτε, έστω και μόνο σαν ταινία μετάβασης, ίσως η πιο χαρακτηριστική, από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο.