Abdellatif Kechiche, Mektoub, αγάπη μου (Mektoub, my love: Canto uno 2017)

Abdellatif Kechiche, Mektoub, αγάπη μου (Mektoub, my love: Canto uno 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Με ενθουσίασε τόσο ο Abdellatif Kechiche όταν είδα τη «Ζωή της Αντέλ» που αποφάσισα να τον δω πακέτο, δηλαδή όλες τις ταινίες του. Έχω κάνει συνολική ανάρτηση εδώ.

  Και πάλι βλέπουμε τη γνωστή θεματική του Kechiche, τον έρωτα που είναι καταδικασμένος σε ματαίωση, και το κατεξοχήν υφολογικό του στοιχείο, τις μεγάλες σκηνές, με πιο χαρακτηριστικές εκείνες στη ντισκοτέκ. Οι σκηνές αυτές, με εξαίρεση εκείνες της ντισκοτέκ, καταλαμβάνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από διάλογο. Είδαμε περίπου σε real time τη γέννα μια προβατίνας. Η σχεδόν τρίωρη διάρκεια της ταινίας, όπως και όλων σχεδόν των ταινιών του, είναι λίγο πολύ αναπόφευκτο αποτέλεσμα.

  Ο Αμίν πηγαίνει στο χωριό του για τις διακοπές, σε κάποια παραλία της Γαλλίας. Έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του στην ιατρική, θέλει να γίνει σεναριογράφος και φωτογράφος. Είναι ένας ντροπαλός νεαρός σε αντίθεση με τον ξάδελφό του τον Τόνι, με τις πάμπολλες κατακτήσεις. Μου θύμισε το δίδυμο στο «Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τραίνα να περνούν» που ξαναείδα πριν πέντε μέρες.

  Βλέπουμε και εδώ τον διάχυτο ερωτισμό που είδαμε και στη «Ζωή της Αντέλ». Η πρώτη σκηνή της ταινίας θα μπορούσε απομονωμένη να χαρακτηρισθεί ως κανονικό πορνό. Όσο για τις υπόλοιπες, οι όμορφες κοπέλες που ο φακός τις παίρνει σχεδόν πάντα σε γκρο πλαν και σε κοντινές λήψεις, συχνά στην παραλία με μαγιό, δημιουργούν μια έντονη αίσθηση ερωτισμού. Όλες και όλοι δείχνουν να απολαμβάνουν το σεξ, αν και υπάρχει και το αγκάθι της ζήλειας σε μια από αυτές.

  Παρά την συνταγματική παράθεση απλά δεικτικών και όχι πυρηνικών σκηνών οι οποίες μάλιστα τραβάνε σε μάκρος, με μοναδικό σασπένς το αν θα βρει τελικά ο Αμίν κοπέλα, δεν νιώθει κανείς να πλήττει. Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Kechiche, και η νεαρή πρωταγωνίστριά του Οφιλία Μπω (Οφιλία είναι το όνομά της και στην ταινία) κέρδισε βραβείο σαν η πιο υποσχόμενη ηθοποιός. 

  Θα υπάρξει και συνέχεια της ταινίας, με το canto due.

 

Στρατής Χατζηελενούδας, Επιστροφή στην κορυφή (2018)

Στρατής Χατζηελενούδας, Επιστροφή στην κορυφή (2018)

  Από σήμερα στο Τριανόν.

  Επιστροφή στην κορυφή. Ποια κορυφή; Του Ολύμπου. Όμως ο Όλυμπος έχει πολλές κορυφές. Στην πιο ψηλή μήπως;

  Ο Λεωνίδας, ένας τριανταπεντάχρονος νεαρός, είναι μουσικός πανκ και ορειβάτης. Έχει ανέβη ως και στην κορυφή του Ολύμπου. Όμως το όνειρο της ορειβασίας πρέπει να το εγκαταλείψει, μετά από το ατύχημα που έπαθε και έμεινε παραπληγικός σε καροτσάκι.

  Ή μήπως όχι;

  Θέλει να ανέβη ξανά στην κορυφή του Ολύμπου. Εν τάξει, δεν θα δει τον Δία ούτε κανένα άλλο θεό, ούτε και την προηγούμενη φορά είδε, όμως θέλει να ατενίσει από ψηλά. Είναι μαγευτικό αυτό, το έχω νιώσει ανεβαίνοντας, όχι βέβαια ορειβάτης αλλά από μονοπάτι, στην κορυφή της Θριπτής, την παραμονή της γιορτής του Τιμίου Σταυρού όπου βρίσκεται το εκκλησάκι. Είναι σε ύψος 1476 μέτρων.

  Προπονεί εντατικά τα χέρια του. Όπου είναι σχετικά ομαλός ο δρόμος θα γυρίζει ο ίδιος τις ρόδες με δυο μοχλούς στα χέρια, σαν γαλλικά κλειδιά. Οι φίλοι του θα βοηθάνε, από μπροστά με σχοινιά και από πίσω κρατώντας τα μπόσικα. Στα δύσκολα θα αναλαμβάνουν εντελώς αυτοί, όπως σε ένα απότομο βραχάκι που σου πιάνεται η αναπνοή να τους βλέπεις. Είναι επικίνδυνη αυτή η απόπειρα, υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος να γκρεμοτσακισθούν, αν και όχι ακριβώς να σκοτωθούν αλλά με πιθανό σοβαρό τραυματισμό.

  Τα κατάφεραν και έφτασαν, όμως όχι στην ψηλότερη κορυφή αλλά στην αμέσως μικρότερη, 2911 μέτρα. Σκοπεύουν σε επόμενη ανάβαση να τη φτάσουν, αν και είναι μόλις έξι μέτρα ψηλότερη.

  Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία, όπου δείχνει τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.

  Μου άρεσε περισσότερο από το «Free solo» όπου βλέπουμε την αναρρίχηση σε ένα απότομο βράχο χωρίς σχοινιά. Αυτό που με ξενέρωσε αλλά δεν το έγραψα στην κριτική μου είναι ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να πληρώσει για ένα θέαμα στο οποίο ο άλλος ρισκάρει τη ζωή του χωρίς να υπάρχει λόγος. Ακόμη, πέρα από την αγάπη του ρίσκου που έλκει πολλούς σαν μαγνήτης, πιστεύω ότι ίσως να έχουν οι free solo και μια υποσυνείδητη τάση αυτοκτονίας.

  Αλλά τη δύναμη της θέλησης την βλέπω, εδώ και χρόνια, στον φίλο μου τον Μιχάλη, συνταξιούχο συμβολαιογράφο, επίσης παραπληγικό, που είναι από έξι χρονών σε καροτσάκι, λόγω πολιομυελίτιδας. Όχι για αθλητικά κατορθώματα αλλά για μια θέληση ζωής με πλούσιο περιεχόμενο. Δανείστηκα το όνομά του για τον ήρωά μου στο μυθιστόρημά μου «Το μυστικό των εξωγήινων».

Sean Anders, Στιγμιαία οικογένεια (Instant family 2019)

Sean Anders, Στιγμιαία οικογένεια (Instant family 2019)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί ταινία με το ίδιο θέμα, την υιοθέτηση παιδιών. Με αρκετές πινελιές χιούμορ ο Sean Anders μας παρουσιάζει αρχικά το ζευγάρι, τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες, και μετά τη συμβίωση με τρία παιδιά, αδέλφια, που η Πρόνοια τα είχε πάρει από τη μητέρα τους η οποία ήταν ναρκομανής και γενικά ανίκανη να τα φροντίζει. Μέχρι τότε άλλαζαν τη μια μετά την άλλη θετές οικογένειες, όμως τώρα πρόκειται για υιοθεσία. Θυμάμαι ότι και η Μέριλιν Μονρόε (Joyce Carol Oates, «Η ξανθιά») είχε περάσει παρόμοια εμπειρία. Με διαταραγμένη μητέρα έζησε αρχικά σε ορφανοτροφείο και στη συνέχεια σε θετές οικογένειες.

  Και βλέπουμε τα παιδιά να συμβιώνουν με αυτό το ζευγάρι. Η υιοθεσία δεν έχει επικυρωθεί ακόμη από το δικαστήριο, τα πάντα μπορούν να ανατραπούν. 

  Ο Anders, πολύ έξυπνα, επέλεξε τρία παιδιά αντί για ένα, ώστε να δώσει την πιο πλατιά γκάμα των καταστάσεων και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν γονείς με υιοθετημένα παιδιά.

  Αξίζει σίγουρα να δείτε την ταινία, ιδιαίτερα αν έχετε υιοθετημένα παιδιά, σκοπεύετε να υιοθετήσετε, είστε υιοθετημένα παιδιά ή σκοπεύουν να σας υιοθετήσουν.