Kim Ki-duk, Bad guy (2001)

Kim Ki-duk, Bad guy (2001)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Στην ανάρτησή μου για το «Νησί» που προβλήθηκε πρόσφατα καταλήγω:

  «Πρώτη φορά βλέπω ταινία που μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

Μεγάλος σκηνοθέτης ο Kim Ki-duk όμως δεν έχω καμιά διάθεση να τον δω πακέτο.

Σίγουρα όμως θα βλέπω τις επανεκδόσεις του».

  Ο «Κακός τύπος» είναι δεύτερη ταινία του που βλέπω η οποία μου άρεσε και δεν μου άρεσε ταυτόχρονα.

  Δεν μου άρεσε γιατί υπάρχουνε άφθονες σκηνές βίας, μαχαιρώματα, «τζαμώματα», γρονθοκοπήματα βέβαια… περιέργως δεν υπήρχαν πυροβολισμοί. Αλλά οι πυροβολισμοί δεν περιέχουν τη βία της συμπλοκής σώμα με σώμα. Εδώ οι σκηνές βίας ήταν πολύ περισσότερες από ό,τι στις μεταγενέστερες ταινίες του που είδα.

  Μου άρεσε γιατί είναι romance, αν και πολύ ιδιότυπο.

  Αυτή μαθήτρια. Αυτός «ψαρεύει» για τα μπουρδέλα.

  Έχω δει ντοκιμαντέρ, ποτέ δεν είδα ψάρεμα με τέτοιο τρόπο. Στην πραγματικότητα την παγιδεύει, και αυτή δεν μπορεί να κάνει πίσω (δεν είναι για να μην κάνω σπόιλερ, αλλά θα μου φάει πολύ χώρο για να γράψω πώς).

  Την παρακολουθεί με το σιωπηλό του βλέμμα. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για τα αισθήματα που νιώθει γι’ αυτήν.

  Αλλά τα ίδια αισθήματα νιώθει και ένας από τους δυο βοηθούς του, «σεκουριτάδες» του μπουρδέλου. Τον παρακαλεί να την αφήσει να φύγει, την αγαπάει, θέλει να την παντρευτεί, δεν θα του κρατάει κακία που την έκανε πουτάνα.

  Δεν μου αρέσουν ταινίες που ο ήρωας είναι κακός. Και αυτός είναι κακός. Κάνει μια γυναίκα να αυτοκτονήσει. Μπροστά στα μάτια του.

  Αυτοί οι απω-ανατολίτες την αυτοκτονία την έχουν στο τσεπάκι.

  Αυτό το καταλαβαίνει ο Κιμ Κιντούκ, και προσπαθεί να τον αποκαταστήσει κάπως στη συνείδησή μας, όσο μπορεί να αποκαταστήσει ένα τέτοιο μούτρο. Τον βάζει να αναλαμβάνει την ενοχή για τη δολοφονία κάποιου (με τζάμι παρακαλώ) για να μην ενοχοποιηθεί ο βοηθός του που τη διέπραξε. Η καταδίκη είναι ο θάνατος. Τον πηγαίνουν για εκτέλεση όταν…

  Και πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο που είναι τάφος στα μυστικά δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε ένα ψυχολογικό σύνδρομο, την «ταύτιση με τον επιδρομέα», για το οποίο διάβασα πριν δεκαετίες σ’ αυτό το εξαιρετικό βιβλίο της Άννας Φρόιντ, της κόρης του Φρόιντ, που το είχα σαν ευαγγέλιο για χρόνια: «Το εγώ και οι μηχανισμοί άμυνας». Ψάχνω στο διαδίκτυο και διαβάζω: Identification with the aggressor is a defense mechanism proposed by Sandor Ferenczi and later developed by Anna Freud. It involves the victim adopting the behavior of a person who is more powerful and hostile towards them».

  Απλώς μου θύμισε, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε τι εννοώ. Και αν δεν καταλάβατε, ρίχτε πάλι μια ματιά στο frame της ανάρτησης.

Frantisek Vlácil, Αδελαΐδα (Adelheid, 1970)

Frantisek Vlácil, Αδελαΐδα (Adelheid, 1970)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στο Στούντιο.

  Το έχω ξαναγράψει, μου αρέσουν τα romance. Αυτό που δεν θυμάμαι να έχω γράψει είναι ότι μου αρέσουν ακόμη κι αν δεν έχουν happy end.

  Επίσης μου αρέσουν πολύ οι ταινίες που έχουν σαν μοτίβο «τα σύνορα της αγάπης».

  Έχει ο καιρός γυρίσματα.

  Στο «Μαγαζάκι της κεντρικής οδού» που προβλήθηκε πρόσφατα βλέπουμε τον τσέχο να αναλαμβάνει την επιχείρηση μιας γριάς εβραίας. Απόφαση της ναζιστικής διοίκησης.

  Στην «Αδελαΐδα» βλέπουμε να δίνεται στον τσέχο ανθυπολοχαγό που είχε διαφύγει στο εξωτερικό, είχε πάει στην Αγγλία και προσέφερε τις υπηρεσίες του στη RAF, το σπίτι του αρχιναζί γερμανού, που πρόκειται να εκτελεσθεί.

  Για όσους δεν το ξέρουν, υπήρχε στην τσεχοσλοβακία μια σημαντική γερμανική μειονότητα, οι λεγόμενοι στουδίτες. Πάρα πολλοί απ’ αυτούς μετά το τέλος του πολέμου εκτοπίσθηκαν στην Γερμανία.

  Κάποιοι ήταν εβραϊκής καταγωγής.

  Ξέρετε κανένα;

  Το βάζω σαν αίνιγμα.

  Στο σπίτι μένει η κόρη του.

  Θα νιώσουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο.

  Θα  το κάνουν.

  Τελικά δεν κάνει μόνο η βικιπαίδεια σπόιλερ που δίνει την περίληψη ενός έργου αλλά και το IMDb. Όχι, δεν μας λέει τι έγινε στο τέλος, αλλά κάνει όμως ένα σπόιλερ γράφοντας κάτι που διαφορετικά θα ήταν ένα εφέ έκπληξης: η κόρη έκρυβε στο σπίτι τον αδελφό της. Αλλά αυτό θα αποκαλυφθεί προς το τέλος της ταινίας.

  Και το τέλος τελικά τι ήταν, happy ή unhappy;

  Α, όλα κι όλα, όπως ο Ποκοπίκο κρατάει μυστικά έτσι κι εγώ δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να ξαναδιαβάσετε προσεκτικά αυτή την ανάρτηση.

  Και βέβαια ότι η ταινία μου άρεσε πολύ.

 

 

Omar El-Zohairy, Φτερά και πούπουλα (Feathers, 2021)

Omar El-Zohairy, Φτερά και πούπουλα (Feathers, 2021)

 

  Από χθες στους κινηματογράφους.

  Δραματική ταινία που μας έρχεται από την Αίγυπτο.

  Και πάλι θα μιλήσω ειδολογικά.

  Φαίνεται αρχικά σαν ταινία φαντασίας. Ο άνδρας εξαφανίζεται από ένα μάγο σε ένα παιδικό πάρτι, τη θέση του παίρνει ένα κοτόπουλο. Πάει να τον επαναφέρει, εξαφανισμένος. Μέσα στο κουτί βρίσκεται πάλι το κοτόπουλο, όχι ο άντρας.

  Η γυναίκα του πληρώνει ένα σωρό λεφτά σε γιατρούς και μάγους να τον επαναφέρουν, όμως τίποτα, το κοτόπουλο παραμένει κοτόπουλο. Και τα οικονομικά της προβλήματα αρχίζουν να οξύνονται. Ένας της οικογένειας θα κοιτάξει να επωφεληθεί, θα της ριχτεί. Βέβαια αυτή θα τον αποκρούσει.

  Αιγυπτιακός μαγικός ρεαλισμός;

  Όχι, στην πραγματικότητα ο άντρας της απήχθη (αυτό το συμπέρασμα έβγαλα εγώ, δεν νομίζω να σκηνοθέτησε την εξαφάνισή του), για να βρεθεί βδομάδες αργότερα τραυματισμένος βαριά. Ζούσε για καιρό ανάμεσα σε άστεγους.

  Η γυναίκα του τον περιποιείται αρχικά.

  Αρχικά, γιατί αργότερα…

  Αργότερα τι;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο που κρατάει μυστικά δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι μου θύμισε μια ταινία του Μίχαελ Χάνεκε, τον οποίο είδα πακέτο πράγμα για το οποίο μετάνιωσα, τις ταινίες του τις βρήκα ψυχοπαθολογικές και δεν θέλησα να δω τις μεταγενέστερες. Κάτι διάβασα όμως για την «Αγάπη».

  Όχι, η ταινία δεν μου άρεσε, παρά το ότι βλέπω με συμπάθεια τις ταινίες που μας έρχονται από τον Τρίτο Κόσμο. Και όχι μόνο σε μένα, αν κρίνω από το 6,4 που είναι η βαθμολογία της στο IMDb.

  Καλά, δεν μου άρεσε τίποτα στην ταινία;

  Έχω ξαναγράψει ότι πέρα από τις ειδολογικές μου προτιμήσεις και τα χάπι εντ μού αρέσουν οι ταινίες που έχουν γυρίσματα σε εξωτερικούς, καταπράσινους χώρους. Επίσης έχω γράψει ότι ταινίες που η κάμερα περιφέρεται υπερκινητική, συχνά σαν μεθυσμένη, με κουράζουν. Εδώ η κάμερα είναι ακίνητη και προτιμάει τα μακριά, αποστασιοποιημένα πλάνα.