Tina Satter, Reality (2023)

Tina Satter, Reality (2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Η Reality Winner έδωσε σε ιστοσελίδα απόρρητο έγγραφο που έλεγε ότι οι ρώσοι χάκαραν διαδικτυακά ιστοσελίδες ή δεν ξέρω τι, σε μια προσπάθεια να ευνοήσουν την εκλογή του Τραμπ. Ο μόνος λόγος που μπορώ να φανταστώ είναι ότι αναβίωνε περίπου το δόγμα Μονρόε, η Αμερική δεν θα κάνει τον χωροφύλακα σε όλο τον κόσμο, κάτι που βέβαια ευνοούσε τους Ρώσους.

  Αντιγράφω από την ιστοσελίδα με το βιογραφικό του:

  «Από το 2017, ύστερα από την απόφαση απόλυσης του διευθυντή του FBI, Τζέιμς Kόμει, διερευνάται από τη δικαιοσύνη η πιθανή συνεργασία της προεκλογικής καμπάνιας του Τραμπ με τη Ρωσική κυβέρνηση, καθώς και αν αυτή σχετίζεται με παρέμβαση της ρωσικής πλευράς στις εκλογές του 2016».

  Η ταινία είναι μεταφορά θεατρικού έργου που με τη σειρά του αποτελεί μεταφορά της ηχογραφημένης ανάκρισης της Winner από πράκτορες του FBI, στο σπίτι που έμενε, κάπου στη Γεωργία.

  Έχουμε συνηθίσει σε διαρροές που βγάζουν στα φόρα τα άπλυτα των αμερικανών.

  Αλλά εμάς πόσο μας ενδιαφέρουν αυτά;

  Πρέπει να αντισταθώ στον πειρασμό να ασχοληθώ πάλι με τα φαρσί. Θυμάμαι που έβλεπα κάτι βίντεο για τη γλώσσα, νόμιζα ότι ήταν φαρσί αλλά τελικά ήταν νταρί. Τα νταρί είναι τα περσικά που μιλάνε στο Αφγανιστάν. Η Reality ήξερε επί πλέον και παστούν, τη γλώσσα που μιλιέται περισσότερο στο Αφγανιστάν.

  Όμως θα συστήσω την ταινία για την εξαιρετική ερμηνεία της Sydney Sweeney.

 

Alfred Hitchcock, Ρεβέκα (Rebecca, 1940)

 

Alfred Hitchcock, Ρεβέκα (Rebecca, 1940)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ, αλλά Χίτσκοκ είναι αυτός, δεν μπορώ να αγνοήσω τις επανεκδόσεις του.

  Η  ταινία αποτελεί μεταφορά μυθιστορήματος της Δάφνης ντε Μωριέ. Είχα δει παλιά μια ταινία, μεταφορά επίσης μυθιστορήματός της, με ανατριχιαστικό τέλος, δεν θέλω να ψάξω να βρω ποια ήταν αυτή. Έτσι αποφάσισα να δω την ταινία χωρίς κανένα ενθουσιασμό.

  Συγκριτολόγος καθώς είμαι, θα τη συγκρίνω με το «Notorious», που παίζεται και αυτή τη βδομάδα.

  Και στις δυο ταινίες μου άρεσε πολύ το romance, πιο πολύ από το thriller με το σασπένς της πλοκής.

  Και στις δυο ταινίες υπάρχει η εκθαμβωτική παρουσία μιας γυναίκας. Η γυναίκα αυτή εδώ είναι η Joan Fontain. Πολύ όμορφη, πολύ γλυκιά, σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Και όμως, δεν θυμάμαι να την έχω δει σε άλλη ταινία.

  Τη θυμάμαι όμως πολύ καλά από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν μια από τις ηθοποιούς που έδιναν φωτογραφίες της μαζί με τσίχλες.

  Όμως ας αντιγράψω καλύτερα από το βιβλίο μου «Το χωριό μου: από την αυτοκατανάλωση στην αγορά».

  «Επειδή ο τζόγος ήταν μέσα στο αίμα μας και τα επί χρήμασι παιχνίδια περιορίζονταν αυστηρά γύρω από τις διακοπές των Χριστουγέννων, είχαμε επινοήσει άλλα παιχνίδια, όπου στη θέση των χρημάτων υπήρχαν άλλα αντικείμενα, όπως μπίλιες (βόλοι), πώματα από αναψυκτικά που τα λέγαμε «σιντεράκια» και φωτογραφίες ηθοποιών. Οι μπίλιες και τα πώματα παίζονταν μόρδο και πάσο, οι δε φωτογραφίες πάσο και κουρκουνιστά, το αντίστοιχο του κορώνα-γράμματα στις δεκάρες….

  Οι φωτογραφίες παίζονταν πάσο ως εξής: Φτιάχναμε μια μικρή σειρά με χώμα, και πάνω εκεί τις στήναμε όρθιες, καρφώ­νοντας τις. Μετά «μπροκώναμε», πετούσαμε δηλαδή τα μπαλέτρια μας (πέτρες πλακωτές) προς μια γραμμή, που ήταν στην απέναντι πλευρά, και σε κάποια απόσταση. Όποιου το μπαλέτρι έπεφτε πιο κοντά στη γραμμή, έπαιζε πρώτος. «Ξάμωνε» (σημά­δευε) με το μπαλέτρι του και το πετούσε. Αν αυτό συμπαράσερνε στην πτώση του μια φωτογραφία, του ανήκε, όπως και όλες όσες βρίσκονταν δεξιά. Μετά έπαιζε ο επόμενος.

  Κυκλοφορούσαν ανάμεσα μας η Βουγιουκλάκη γεμάτη γρατζουνιές, ο Μπάρκουλης με ένα μάτι, η Λάσκαρη με χαραγμένο το στήθος, ο Κακκαβάς με σπασμένο κεφάλι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ανταλλακτική τους αξία μειωνόταν στο ελάχιστο. Αρκεί η φωτογραφία να μην ήταν σκισμένη.

  Αυτά τα παιχνίδια κράτησαν μέχρι τα 15 μας».

  Μια από τις φωτογραφίες που κυκλοφορούσαν τότε ήταν και της Joan Fontain.

  Η οποία πέθανε όπως ήθελε να πεθάνει και ο Ποκοπίκο: σε βαθιά γηρατειά.

  Πέθανε 96 χρόνων.

  Με συνεπήρε η ερμηνεία της, και βέβαια και του Λώρενς Ολιβιέ, αγαπημένου μου ηθοποιού και προπαντός του φίλου μου του Πωλ. Όμως οι σκηνές με αυτήν είναι πολύ περισσότερες από τις σκηνές με τον Ολιβιέ.

  Για την πλοκή δεν είπα.

  Όμως να μη γράφω τώρα το στόρι, μπορείτε να το διαβάσετε στον σύνδεσμο της βικιπαίδειας, να σας πω μόνο ότι είναι συναρπαστικό, με τη μια ανατροπή να τη διαδέχεται μια άλλη.

  Και πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, όπως ο Ποκοπίκο είναι τάφος στα μυστικά, έτσι κι εγώ δεν πρόκειται να σας πω. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι είναι παρόμοιο με αυτό του «Notorious».

 

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Τοπίο στην ομίχλη (1988)

Θόδωρος Αγγελόπουλος, Τοπίο στην ομίχλη (1988)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους

  Μπορεί να γίνομαι κουραστικός, αλλά πάλι θα μιλήσω για την πρόσληψη.

  Και για να γίνω εντελώς σαφής, θα κάνω τη δήλωση: Το «Τοπίο στην ομίχλη» μου άρεσε περισσότερο από το «Θίασο».

  Το τι μας αρέσει δεν έχει να κάνει πάντα με το πόσο καλή είναι η ταινία αλλά με τις προτιμήσεις μας, το τι μας συγκινεί.

  Ο «Θίασος» είναι μια πολιτική ταινία, ενώ το «Τοπίο στην ομίχλη» είναι μια δραματική ταινία, στην οποία κεντρικοί ήρωες είναι ένα κορίτσι και το μικρό της αδελφάκι. Αγνώστου πατρός και τα δύο, η μητέρα τους τα παραμύθιαζε ότι ο πατέρας τους τάχα βρίσκεται στη Γερμανία. Λαχταρούν να τον δουν. Όχι για να του γίνουν φόρτωμα, αλλά για να τον γνωρίσουν από κοντά και να φύγουν.

  Δεν θα  το έλεγα σεναριακή αδυναμία, με τα δυο παιδιά να προχωρούνε στο άγνωστο, χωρίς κανένα στοιχείο για τον πατέρα τους. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν, τουλάχιστον για το κοριτσάκι που είναι αρκετά μεγάλο, να κάνει αυτή την αναζήτηση στα τυφλά. Όμως μόνο έτσι μπορεί να δειχθεί το δράμα τους και η οδύσσειά τους.

  Δεν είναι περιττό να πω ότι συνειρμικά μου ήλθε στο μυαλό η «Σιωπή» (1997) του Μοχσέν Μαχμαλμπάφ, όπου και εκεί οι δυο κεντρικοί ήρωες είναι ένα κορίτσι και το μικρό του αδελφάκι. Είπαμε, οι ιρανοί ανέπτυξαν τον «κινηματογράφο για παιδιά», για ποιους λόγους έχουμε γράψει αλλού, ενώ δεν θυμάμαι να έχω δει ανάλογη ελληνική ταινία.

  Για το κορίτσι είναι μια οδύσσεια ενηλικίωσης. Θα υποστεί τον βιασμό, αλλά θα κτυπήσει και για πρώτη φορά ερωτικά η καρδιά της.

  Επειδή είναι πρόσφατο, θα το σχολιάσω και αυτό.

  Όλα τα εγκλήματα λέει τα φορτώνουν στους λαθρομετανάστες, σχόλιο φίλης για το βιασμό και τη δολοφονία της νεαρής πολωνέζας. Συμφώνησα. Όταν όμως είδα ότι ο μπαγκλαντεσιανός άλλαξε την κατάθεσή του, άλλαξα γνώμη. Θεωρώ σχεδόν σίγουρο ότι αυτός είναι ο ένοχος. Ένας αθώος θα πει την αλήθεια από την αρχή, ξέρει ότι αν δεν την πει θα θεωρηθεί ύποπτος. Και τι πιο ύποπτο από την αλλαγή κατάθεσης. Σήμερα διάβασα ότι παραιτήθηκε και ο συνήγορος που ορίστηκε αυτεπάγγελτα για την υπεράσπισή του μετά τη νέα τροπή γης υπόθεσης.

  Και συνεχίζουμε για την ταινία.

  Βλέπουμε και εδώ τον γνωστό μας Αγγελόπουλος, με τις εικαστικές εμμονές του για τα ερειπωμένα σπίτια, αλλά όχι μόνο. Το τεράστιο αγαλμάτινο χέρι που σηκώνει μέσα από τα νερά της θάλασσας ένα ελικόπτερο για να το μεταφέρει κάπου (έχουμε μιλήσει για τα ατμοσφαιρικά πλάνα μεγάλης διάρκειας του Αγγελόπουλου, με πιο χαρακτηριστικό εδώ το πλάνο με το αγοράκι που κλαίει για το γαϊδουράκι που μόλις έχει ξεψυχήσει) δεν βλέπω να κολλάει με την πλοκή. Να είναι συμβολικό; Δεν θα κάτσω τώρα να στύψω το κεφάλι μου για να δω τι μπορεί να συμβολίζει. Εμμένω στην εικαστικότητα του πλάνου. Στον «Μεγαλέξανδρο» είδαμε ένα κομμένο αγαλμάτινο κεφάλι.

  Επίσης εδώ βλέπω κάτι καινούριο στον Αγγελόπουλο: το ταμπλώ βιβάν. Βλέπουμε δυο φορές ταμπλώ βιβάν μέσα στα οποία «εισβάλλουν» ξαφνικά το κοριτσάκι με το αγοράκι.

  Και βέβαια ο Αγγελόπουλος δεν ξεχνάει τον πολιτικό του εαυτό. Μας δείχνει τον θίασο του «Θίασου», στη διάλυσή του. Τα μπουλούκια έπαψαν να έχουν πέραση. Τους ακούμε να μονολογούν κάποιες πολιτικές ατάκες, ενώ πιο χαρακτηριστική είναι αυτή του προδότη, που λες και σάλεψαν τα μυαλά του και λέει την ατάκα που έλεγε στους γερμανούς όταν τους έστησαν στον τοίχο για να τους εκτελέσουν (δεν πρόλαβαν, πλάκωσαν οι αντάρτες με τα άλογα): Καμαράντ, ιχ καμαράντ.

  Αργότερα θα τους δούμε να πουλάνε τα κοστούμια του θιάσου.

  Το εφέ της επανάληψης. Χιόνι, χιόνι. Στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» ήταν «Εγώ είμαι, εγώ είμαι».

  Μικρά δράματα, για τα οποία δεν θα ακούσουμε την ιστορία τους, αλλά θα έχουμε μια νύξη για αυτά:

  Η νύφη το σκάει. Ένας άντρας τρέχει, την αγκαλιάζει, και την οδηγεί μέσα στο κτίριο όπου προφανώς γίνεται κάποια γαμήλια δεξίωση.

  Τι την έκανε να το σκάσει;

  Όλοι ξέρουμε ένα μικρό μέρος από ανθρώπινα δράματα.

  Κι εγώ ξέρω ένα ελάχιστο μέρος για δυο παιδιά, και για άλλα δυο, γεννημένα εκτός γάμου, όπως τα δυο παιδιά της ταινίας.  

  Το ξαναλέω, είναι η ταινία που μου άρεσε περισσότερο από όλες τις ταινίες του Αγγελόπουλου.  

  Τώρα κοιτάζω το IMDb, η βαθμολογία της είναι 8, που σημαίνει ότι άρεσε επίσης πάρα πολύ και σε πολλούς άλλους.

  Για να δούμε ο «Θίασος», γιατί έχω ξεχάσει.

  7,9.

  Τελικά δεν ήμουν μόνο εγώ, ήταν κι άλλοι.