Κώστας Γαβράς, Το τσεκούρι

Κώστας Γαβράς, Le couperet (Το τσεκούρι, 2005)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%B2%CF%81%CE%AC%CF%82

http://en.wikipedia.org/wiki/Le_Couperet

  Ένα ακόμη έργο στο σκληρό δίσκο του dvd-recorder μου. Το έβλεπα χωρίς να ξέρω τίνος σκηνοθέτη είναι. Στο τέλος είδα ότι είναι του Κώστα Γαβρά.

  Ο Κώστας Γαβράς δεν είναι ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης που θα συναρπάσει με την κινηματογραφική τεχνική του. Κινείται μέσα στα παραδοσιακά πλαίσια, χωρίς πειραματισμούς, προσπαθώντας να αφηγηθεί με σαφήνεια την ιστορία που έχει επιλέξει. Και οι ιστορίες που επιλέγει είναι πάντα συναρπαστικές, και έχουν το πολιτικό ή το κοινωνικό τους μήνυμα. Οι περισσότεροι έχουμε δει το «Ζ» και την «Κατάσταση πολιορκίας» (κυκλοφόρησε πρόσφατα στο διαδίκτυο το πορτραίτο του Χοσέ Μουχίκα, προέδρου της Ουρουγουάης, μέλους των Τουπαμάρος που ζει μια λιτή ζωή).

  Χωρίς να ξέρω, όπως είπα, τίνος ήταν το έργο, αποφάσισα να γράψω γι’ αυτό και να μην το παραθέσω απλά στο αρχείο όπου καταγράφω έργα που είδα και για τα οποία δεν γράφω ξεχωριστά. Και αυτό λόγω της οδυνηρής επικαιρότητας που έχει το θέμα του για την Ελλάδα.

  Θέμα του έργου είναι η ανεργία, και είναι μεταφορά ενός μυθιστορήματος. Ο άνεργος ήρωας σαλτάρει ψυχολογικά, και  αρχίζει να εξοντώνει έναν ένα τους πέντε επικρατέστερους υποψήφιους για τη θέση σε μια εταιρεία στην οποία θέλει να κάνει αίτηση για να τον προσλάβουν. Και δίπλα στις δολοφονίες έχουμε και την αυτοκτονία ενός ανέργου που τον παράτησε η γυναίκα του, αλλά και την αυτοκτονία ενός στελέχους της εταιρείας που η πίεση και ο φόρτος δουλειάς είχαν ως συνέπεια να του διαλύσουν την οικογενειακή ζωή. Νόμιζα ότι έβλεπα ένα θρίλερ ρουτίνας και τελικά διαπίστωσα ότι ήταν ένα έργο-καταγγελία. Όταν είδα στο τέλος ποιος ήταν ο σκηνοθέτης κατάλαβα.