Gholam Reza Ramezani, Bazi

Gholam Reza Ramezani, Bazi (Παιχνίδι, 2005)

http://www.imdb.com/name/nm0708214/

  Αν και στη φιλμογραφία του Gholam Reza Ramezani το Bazi εμφανίζεται πριν από τη Hayat που παρουσιάσαμε πριν ενάμιση χρόνο περίπου, γυρίστηκαν την ίδια χρονιά. Θαυμάσια ταινία όπως και η Χαγιάτ (το όνομα της ηρωίδας), έχει για θέμα της ένα κορίτσι, μικρότερης όμως ηλικίας. Παρουσιάζοντας μια ενότητα χρόνου, χώρου, δράσης, σαν αρχαία τραγωδία, η ταινία είναι χαμηλότατου προϋπολογισμού, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι η ποιότητα μιας ταινίας δεν είναι υποχρεωτικά ευθέως ανάλογη με το κόστος της. Ένα σπίτι με την αυλή του, ένα πρωινό, η μοναξιά ενός μικρού κοριτσιού την οποία προσπαθεί να διαχειριστεί η μητέρα του.

  Η μητέρα εργάζεται στο σπίτι φτιάχνοντας τεχνητά άνθη. Το κορίτσι την παρενοχλεί συχνά, ζητώντας της πρώτα μια κούκλα, μετά μια μπάλα, μετά να πάει στο μπαλκόνι όπου όμως είναι επικίνδυνα, μετά απλώς την παρέα της. Έχει βαρεθεί να παίζει μόνη της, με δυο φτηνές κούκλες και κάποια άλλα αντικείμενα. Η μητέρα όμως πρέπει να εργαστεί. Κάποια παιδιά ακούγονται στο διπλανό σπίτι που ήταν ακατοίκητο. Προφανώς κάποιοι το νοίκιασαν. Θέλει να παίξει μαζί τους, η μητέρα της όμως αρνείται, λέγοντάς της ότι πρέπει πρώτα να γνωρίσουν τους γονείς των παιδιών, τι άνθρωποι είναι. Η ένταση ανάμεσα στο κοριτσάκι και στη μητέρα του είναι αναπόφευκτη, καθώς εκείνο θέλει συντροφιά και η μαμά να το προφυλάξει από κακοτοπιές. Κάποια στιγμή της λέγει αγανακτισμένη ότι θα ψάξει να βρει άλλη μαμά. Μια μπάλα που πέφτει στην αυλή της με τα επεισόδια που ακολουθούν οδηγούν την ταινία σε ευτυχές τέλος: η μαμά, συνοδεύοντας το κοριτσάκι, κτυπάει τη διπλανή πόρτα ζητώντας από τη μαμά να παίξουν οι κόρες τους. Το κοριτσάκι απίθανο στο ρόλο του, αλλά και η μαμά. Η ταινία υπάρχει όλη στο youtube.

  Σε πολλές ιρανικές ταινίες βλέπουμε να παίζουν μικρά παιδιά. Θυμάμαι το «Άσπρο μπαλόνι» και τον «Καθρέφτη» του Τζαφάρ Παναχί, το «Χρώμα του Παραδείσου» και τα «Παιδιά του παραδείσου» του Majid Majidi, τον «Μικρό άνθρωπο», το «Κλειδί», «Τα παιδιά του πετρελαίου» και το «Πιθάρι» του Ebrahim Forouzesh, το «Ο Βούδας κατέρρευσε από ντροπή» της Χάνα Μαχμαλμπάφ, τον «Μουσαφίρη» του Αμπάς Κιαροστάμι, «Την ημέρα που έγινα γυναίκα» και «Stray dogs» της Marzieh Meshkini, το «Μήλο» της Σαμίρας Μαχμαλμπάφ, τoν «Bashu» του Bahram Beizai, το «Είσαι ελεύθερος» του Mohammad Ali Talebi, τον «Δρομέα» του Amir Naderi. Υπάρχουν και κάποια άλλα ακόμη που δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή τη στιγμή.