Δημήτρης Κουφοντίνας, Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη

Δημήτρης Κουφοντίνας, Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη, Λιβάνης 2014, σελ. 378

  Μετά τη βιβλιοκριτική που έγραψα για το «Ο αγών μου» του Χίτλερ, για να ισορροπήσουν τα πράγματα θα γράψω και για το «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» του Δημήτρη Κουφοντίνα.

  Ανίχνευσα και σ’ αυτό το βιβλίο ιαμβικούς 15σύλλαβους, τους παρακάτω:

Έχει τις ρίζες της βαθιές, που χάνονται στο χρόνο (σελ. 89)

Τους φοιτητές, τους μαθητές, τους νέους, τα παιδιά τους (σελ. 162)

Προσεκτική επιλογή που έκανε στις λέξεις (σελ. 217)

  Όμως, σε αντίθεση με το «Ο αγών μου», λέω να συνεχίσω λίγο.

  Διαβάζω:

  «Πέρα από την πληροφόρηση, ήταν βασικό μέτρο ασφάλειας για έναν παράνομο να ακούει ειδήσεις» (σελ. 272).

   Γι’ αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω παράνομος. Δεν τις αντέχω τις ειδήσεις. Γενικά την τηλεόραση, την οποία έχω σαν δεύτερο μόνιτορ στον υπολογιστή μου, για να βλέπω ταινίες. Όχι, δεν σκοπεύω να αγοράσω αποκωδικοποιητή τώρα που το σήμα γίνεται ψηφιακό σε όλη την Αττική.

  Διαβάζουμε κι ένα σλόγκαν της οργάνωσης (για τον διαρκή έλεγχο μιας περιοχής, με πολύ περπάτημα) : «Όσο πιο πολύ βαδίσεις, τόσο πιο πολύ θα ζήσεις». Το βάδισμα ρίχνει χοληστερίνη και ζάχαρο, γι’ αυτό περπατάω καθημερινά. Έχω κι εγώ το δικό μου σλόγκαν: Κάλιο να περπατάς πριν το έμφραγμα παρά μετά το έμφραγμα. Ως γνωστόν οι γιατροί συνιστούν μια ώρα περπάτημα την ημέρα σ’ αυτούς που έχουν πάθει έμφραγμα.  

  Με τον Κουφοντίνα έχουμε και δυο κοινά. Το πρώτο είναι ότι ξεκίνησε να μαθαίνει ισπανικά διαβάζοντας το Cien años de soledad του Μάρκες παράλληλα με την ελληνική μετάφραση. Εγώ διάβασα πρώτα την ελληνική μετάφραση και μετά το Cien años. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα ισπανικά.

  Το δεύτερο είναι η αγάπη για τον δεκαπεντασύλλαβο. Πέρα από τους «ασυνείδητους» δικούς του, παραθέτει κάμποσους από τη δημοτική αλλά και από τη λόγια παράδοση (Σολωμός).

Φάε κι εσύ, καλό πουλί, απ’ ανδρειωμένου πλάτες (σελ. 455)

Τον αντρειωμένο μην τον κλαις όσο κι αν αστοχήσει

Κι αν αστοχήσει μια και δυο πάλι ανδρειωμένος θα ’ναι (σελ. 475)

  Διαβάζουμε:

  «Άκουσα εκείνες τις μέρες μια μαντινάδα, δεν τη θυμάμαι καλά, που κατέληγε: Με κυνηγάνε σα θεριό και σαν τον Κουφοντίνα».

  Έψαξα στο διαδίκτυο, δεν τη βρήκα. Κι επειδή έχω κι άλλο χόμπι πέρα από το να ανιχνεύω τους δεκαπεντασύλλαβους, να φτιάχνω μαντινιάδες όταν τους βρίσκω μεμονωμένους, κυρίως σε αναρτήσεις στο facebook, είπα να την φτιάξω κι αυτήν.

Κι αφότου το αποφάσισα κι έκλεψα τη Μαρίνα

Με κυνηγάνε σα θεριό και σαν τον Κουφοντίνα

  Δεν έγραψα όσα θα μπορούσα και θα ήθελα να γράψω για το «Ο αγών μου», γιατί, όπως είπα, θα δεχόμουν βέλη από πολλές πλευρές. Δεν γράφω όσα θα ήθελα να γράψω για το βιβλίο του Κουφοντίνα γιατί, σύμφωνα με την παροιμία, «Όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι». Στο χυλό κάηκα πριν επτά χρόνια, έγραψα τότε γι’ αυτόν, δεν θέλω να ξαναγράψω. Όμως για να μην παρεξηγηθώ σαν εικονοκλάστης με τα παραπάνω πλακατζίδικα, θα παραθέσω ένα ακόμη απόσπασμα, για το καζαντζακικό του άρωμα.

  «Δεν μπορούμε να μιλάμε με όρους νίκης και ήττας. Βλέπω την απόπειρά μας ως αναπόσπαστο τμήμα της περιπέτειας του αγωνιζόμενου ανθρώπου. Που παλεύει και αντιστέκεται, πολεμά και πέφτει, πέφτει και νικά» (σελ. 470).

  Στο διαδίκτυο βρήκα μια κριτική για το βιβλίο. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ. Αναφέρεται αρκετά στο περιεχόμενό του. Αξίζει να τη διαβάσετε, ανεξάρτητα από το αν ή κατά πόσο θα διαφωνήσετε ή θα συμφωνήσετε με την κριτική που του κάνει ο συντάκτης της: Παναγιώτης Σωτήρης, Unfollow, 13 Μαρτίου 2014.

  Δεν τον ξέρω, και αναρωτιέμαι πότε γιορτάζει: στις 6 του Σωτήρος ή στις 15 της Παναγίας; (Τελικά είμαι αδιόρθωτος όταν είναι να κάνω πλάκα).