Ένας αμερικανός, με πατέρα γιαπωνέζο (τρίτης γενιάς
μετανάστης) και μητέρα σουηδέζα, γυρίζει ένα έργο για την Γκάνα.
Ελάχιστα πράγματα ξέρω για την πολιτική κατάσταση στις χώρες
της Αφρικής. Στην ταινία δεν ξέρω ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, οι
κυβερνητικοί ή οι αντάρτες; Συναισθηματικά είμαι με τους αντάρτες. Οι
κυβερνητικοί είναι δικτάτορες, που ανέτρεψαν τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση
καθώς αυτή αδυνατούσε να καταστείλει το αντάρτικο. Στην Ουρουγουάη συνέβη το
ίδιο με τους Τουπαμάρος, για τους οποίους ο Κώστας Γαβράς γύρισε την ταινία «Κατάσταση
πολιορκίας» (1973), με μουσική του Μίκη. Όμως οι Τουπαμάρος ήταν αντάρτες
πόλεων, ενώ αυτοί εδώ είναι αντάρτες της ζούγκλας.
Όχι, δεν είναι με το μέρος τους ο σκηνοθέτης. Τους παρουσιάζει
να στρατολογούν μικρά παιδιά, παιδιά που έχασαν τους γονείς τους εξαιτίας των
συγκρούσεων, και τα μετέτρεψαν σε αδίστακτους δολοφόνους. Παρακολουθούμε
συγκλονιστικές σκηνές καθώς ένα τέτοιο παιδί μας αφηγείται την ιστορία του.
Είχα διαβάσει παλιά στις εφημερίδες για τα
παιδιά-στρατιώτες. Διάβασα γι’ αυτά και σε ένα μυθιστόρημα, το «Ο Αλλάχ είναι
υποχρεωμένος» του Αμαντού Κουρουμά, που και σ’ αυτό ο αφηγητής είναι ένα
παιδί-στρατιώτης. Αντιγράφω από τη βιβλιοκριτική μου:
«Όταν δεν έχει κανείς πατέρα, μητέρα, αδελφό, αδελφή, θεία,
θείο, όταν δεν έχει τίποτα μα τίποτα, είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει
παιδί-στρατιώτης. Τα παιδιά-στρατιώτες είναι γι αυτούς που δεν έχουν να
περιμένουν τίποτα σε τούτη γη αλλά ούτε και στους ουρανούς του Αλλάχ» (σελ.
147).
Ίσως να έχει πάρει τέλος αυτή η ιστορία με τα παιδιά
στρατιώτες. Όμως δεν μαθαίνουμε και πολλά πράγματα για τη μαύρη Αφρική, καθώς κάθε
τι που συμβαίνει εκεί το αντιμετωπίζουμε σαν «κάτι τρέχει στα γύφτικα».
Posts
No comments:
Post a Comment