Chen Feihong, My best friend’s wedding

Chen Feihong, My best friend’s wedding (我最好朋友的婚礼 2016)

  Η ταινία είναι remake της ομώνυμης του 1997, σε σκηνοθεσία P.J. Hogan, με την Julia Roberts.

  Ο σκελετός της υπόθεσης είναι ο εξής: ο καλύτερος φίλος της παντρεύεται και την καλεί στο γάμο του. Αυτή ζηλεύει, σκέφτεται τι έχασε, και προσπαθεί να τον κερδίσει. Όμως δεν θα τα καταφέρει.

  Συγκριτολόγος ιδιοσυγκρασιακά, είπα να ξαναδώ και την ταινία με την Julia Roberts.

  Μου άρεσε περισσότερο η κινέζικη για τους παρακάτω λόγους.

  1. Έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι είμαι εχθρός του αμερικάνικου πολιτισμικού ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα του Χόλυγουντ. Ο μόνος αμερικανός που βρίσκεται πολύ ψηλά στην εκτίμησή μου είναι ο Woody Allen.

  2. Ως κινεζομαθής κάνω προπόνηση με τις κινέζικες ταινίες στα κινέζικά μου.

  3. Ο συγχωρεμένος ο Αγγελόπουλος είχε δηλώσει ότι ο παγκόσμιος κινηματογράφος περνάει κρίση, και σώζεται χάρη στον ιρανικό και τον κινέζικο. Βέβαια δεν εννοούσε ακριβώς εμπορικές ταινίες όπως η παραπάνω, αλλά τέλος πάντων.

  4. Το συζήταγα με το γιο μου και νομίζω έχει δίκιο στην άποψή του: τα remake είναι καλύτερα γιατί οι σκηνοθέτες τους προσπαθούν να ξεπεράσουν την αρχική ταινία.

  5. Οι άγγλοι έχουν μια λέξη, comedy. Εμείς έχουμε δυο, κομεντί και κωμωδία. Στην κομεντί χαμογελάς, στην κωμωδία γελάς. Πολλές ταινίες κατατάσσονται στο ένα ή στο άλλο είδος, ενώ κάποιες ή θα βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα ή θα τείνουν αποφασιστικά προς το ένα ή προς το άλλο είδος. Η κινέζικη έτεινε περισσότερο στην κωμωδία ενώ η αμερικάνικη περισσότερο προς την κομεντί. Κι εμένα μου αρέσουν περισσότερο οι ταινίες που γελάς παρά οι ταινίες που χαμογελάς.

  6. Η κινέζικη είχε χάπι εντ. Η Τζούλια Ρόμπερτς, αφού χάσει τον καλύτερό της φίλο, θα παρηγορηθεί στην αγκαλιά του ομοφυλόφιλου φίλου της, ενώ στο κινέζικο έργο ήμασταν σίγουροι, από την αρχή της γνωριμίας τους στο αεροπλάνο, ότι τελικά θα πλεχτεί το ειδύλλιο ανάμεσα στην Shu Qi και στον Νικ, που ξέρει άπταιστα κινέζικα. Βέβαια το ειδύλλιο θα αναπτυχθεί εκτός πλαισίου της ιστορίας, αλλά η τελευταία σκηνή κάνει σαφέστατη τη νύξη.

  Το έχω ξαναγράψει, δεν είμαι κατά των «ευπώλητων» βιβλίων, όμως δεν τα διαβάζω διότι απαιτείται πολύς χρόνος για το διάβασμά τους. Εξίσου δεν είμαι κατά του εμπορικού κινηματογράφου, όμως τον βλέπω μόνο μεταμεσονύκτιες ώρες ή όταν είμαι πολύ κουρασμένος. Χθες βράδυ είδα καπάκι την πολεμική ταινία του Boris Sagal «The thousand plane raid» (1969). Πρέπει εδώ να πω ότι ενώ οι κωμωδίες βρίσκονται στην κορφή των προτιμήσεών μου, δεν αντέχω μια σαχλή κωμωδία, ενώ μπορώ να δω ευχάριστα την οποιαδήποτε πολεμική ταινία ή ταινία περιπέτειας, όσο μέτρια και αν είναι. Όμως η ταινία του Sagal ήταν καλή.