Κώστα Ανδρίτσου, Καταιγίδα (1965)

Κώστα Ανδρίτσου, Καταιγίδα (1965)

  Όπως έχω ένα αρχείο με τίτλο «tenies ke vivlia τα σύνορα της αγάπης» (στην ανάρτησή μας για τη «Ρόζα της Σμύρνης» παραθέτουμε σχετικούς συνδέσμους), έτσι έχω και ένα αρχείο με τίτλο «tenies-αυτοθυσία της γυναίκας για τον άνδρα». Αρχείο για το αντίστροφο δεν έχω, γιατί δεν υπάρχουν έργα με τέτοιο θέμα. Στο αρχείο αυτό παραθέτω την «Άλκηστη» του Ευριπίδη, την όπερα του Πεκίνου «Αντίο παλλακίδα μου», την όπερα «Νόρμα» του Μπελίνι και δυο ταινίες: Jacob Cheung, Αναπαύσου στον ώμο σου (肩上蝶) 2011, και Kim Hyeon-seong, Mr. Butterfly. Στις ταινίες αυτές θα προσθέσω και μια τρίτη, την «Καταιγίδα» του Κώστα Ανδρίτσου.

   Η Μαρίνα είναι φτασμένη τραγουδίστρια. Ο ταλαντούχος πιανίστας Αλέξης της παρουσιάζεται ψάχνοντας για δουλειά. Είναι και συνθέτης. Το ταλέντο του είναι για πιο πάνω πράγματα, όμως πρέπει να ζήσει. Η Μαρίνα θα τον βοηθήσει να αναδειχθεί και θα τον ερωτευτεί. Αυτός δεν τολμάει να της ομολογήσει ότι είναι παντρεμένος. Όταν αυτή το μαθαίνει αποσύρεται. Δεν θέλει να του καταστρέψει το γάμο του, που θα είχε επίσης αρνητικό αντίκτυπο στην καριέρα του. Πηγαίνει μόνη στην περιοδεία στο εξωτερικό, που αρχικά την είχε σχεδιάσει να πάνε μαζί. Η θλίψη για τον χαμένο έρωτα θα την οδηγήσει στο πιοτό, πράγμα που θα έχει σαν αποτέλεσμα την σταδιακή της πτώση. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα θα συμμετάσχει σε ένα θίασο-μπουλούκι για να μπορέσει να ζήσει. Ο Αλέξης όμως θα την ανακαλύψει και θα προσπαθήσει να την βοηθήσει να επιστρέψει στο τραγούδι. Τραγουδώντας το «Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα» θα αποθεωθεί. Αλλά θα είναι το κύκνειο άσμα της. Μπορείτε να δείτε όλη την ταινία στο youtube.

  Είναι η δεύτερη ταινία με πλημμυρίδα από τραγούδια του Μίκη Θοδωράκη που ξαναβλέπω. Η άλλη ήταν «Οι νέοι θέλουν να ζήσουν». Η δεκαετία του ’60 ήταν η δεκαετία με τις ταινίες «με δώδεκα λαϊκά τραγούδια», αργότερα έγιναν «με εικοσιτέσσερα λαϊκά τραγούδια», και αν δεν με απατά η μνήμη μου υπήρξαν και ταινίες «με τριανταέξι λαϊκά τραγούδια». Σε πάρα πολλές απ’ αυτές έπαιζε ο Νίκος Ξανθόπουλος, και οι περισσότερες νομίζω ήταν με μουσική Γιώργου Ζαμπέτα. Με μουσική Θοδωράκη μόνο δύο.

  Τα sixties του Θοδωράκη ήταν νομίζω τα καλύτερά του.