Γιώργος Κορδελλάς, Η Ρόζα της Σμύρνης (2016)

Γιώργος Κορδελλάς, Η Ρόζα της Σμύρνης (2016)

   

  Αφού διάβασα την «Ευτέρπη της Σμύρνης» της Σπυριδούλας Ραφτοπούλου (ΑΛΔΕ 2017) είπα να δω και την «Ρόζα της Σμύρνης».

   Έχω ένα ξεχωριστό αρχείο όπου σημειώνω έργα με το μοτίβο «Τα σύνορα της αγάπης». Δυο νέοι ερωτεύονται, αλλά ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές φυλές και/ή σε εχθρικά μεταξύ τους κράτη. Καμιά φορά τα σύνορα βρίσκονται ανάμεσα σε δυο οικογένειες που εχθρεύονται η μια την άλλη, όπως στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» και, για όσους το θυμούνται, στο «Η νεράιδα και το παλικάρι». Τα σύνορα που τους χωρίζουν κάποιοι καταφέρνουν να τα περάσουν, κάποιοι άλλοι όχι.  Κάνω αντιγραφή και επικόλληση του αρχείου.

Tenies ke vivlia Τα σύνορα της αγάπης

Γιώργος Καραμανλής, Η αγάπη δεν ξέρει από καιρό.

Goran Markovic,  Urnebesna tragedija (1995), με τον σέρβο τρελό πατέρα και τη γερμανίδα που «παντρεύτηκαν».

Miroslav Lekic, «Το μαχαίρι», με παράλληλο το πρόβλημα της ταυτότητας.

Αμίν Μααλούφ, Τα λιμάνια της ανατολής.

Η Πασχαλία Τραυλού, «Τα Ρόδα της σιωπής».

Κώστας Θρασυβούλου, «Αγάπη χωρίς σύνορα».

Γιώργος Κορδελλάς, Η Ρόζα της Σμύρνης.

  Όπως καταλαβαίνετε από τα παραπάνω, πρόκειται για τον έρωτα μιας ελληνίδας με ένα τούρκο. Όμως αυτό δεν δηλώνεται από την αρχή. Η ταινία έχει τα χαρακτηριστικά ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, που όμως αντί να ψάχνουν για τον δολοφόνο ψάχνουν να βρουν σε ποια ανήκει το ματωμένο νυφικό.

  Ανήκει στη Ρόζα. Η αγάπη του Ιμπραήμ γι’ αυτήν στάθηκε η αφορμή να σκοτωθεί ο πατέρας της στα τραγικά εκείνα γεγονότα της 27^ης Αυγούστου 1922, που εμείς τα ξέρουμε ως τη σφαγή της Σμύρνης ενώ οι τούρκοι τα ονομάζουν η μεγάλη πυρκαγιά. Ποτέ δεν άνοιξε τα γράμματα που της έστελνε. Δεν του το συγχώρεσε ποτέ.

  Ποτέ;

  Μόλις στο τέλος, όταν επί τέλους συναντήθηκαν.

  Μου θύμισε ένα άλλο έργο με παρόμοιο μοτίβο, τον έρωτα που διατηρήθηκε άσβεστο παρά την πάροδο των χρόνων, από τη μεριά επίσης ενός άνδρα, που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να ξανακερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του. Πρόκειται για την ταινία «Ό,τι θέλει η Λόλα» του μαροκινού Nabil Ayouch.

  Υπάρχει και ένα άλλο ρομάντζο, που αυτό ευοδώνεται. Σ’ αυτό δεν υπάρχουν σύνορα. Πρόκειται για το ρομάντζο είναι ανάμεσα στον Τάσο Νούσια, αυτόν που κάνει την έρευνα, και την Ευγενία Δημητροπούλου, την εγγονή της Ρόζας.

  Και, γράφοντας αυτές τις γραμμές, το θυμήθηκα.

  Είμαι στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, επιστροφή στην Αθήνα, πριν δώδεκα τόσα χρόνια. Δεν θυμάμαι αν εγώ άκουσα τα ελληνικά του ή αυτός τα δικά μου. Έλληνας αστυνομικός, που για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί γνώρισε την νεαρή τουρκάλα. Τα έφτιαξαν. Φοιτήτρια αυτή, έκανε μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, πάλι δεν θυμάμαι, στη Μαδρίτη. Πήγε να τη βρει. Τις λίγες μέρες που κάθισε ο φουκαράς άρπαξε άγριο κρύο. Δεν το χάρηκαν όσο θα ήθελαν.

  Τι έγινε με αυτό το ζευγάρι, πέρασαν τα σύνορα της αγάπης; Δεν θα το μάθω ποτέ.