Από σήμερα, ξανά, στο Άστορ.
Ένας ετοιμοθάνατος σεΐχης συνοδευόμενος από
ένα καραβάνι θέλει να πάει στον τόπο του να πεθάνει. Αποφασίζει ότι πρέπει να
περάσουν πάνω από την οροσειρά του Άτλαντα (Μαρόκο). Οι άλλοι το θεωρούν πολύ
επικίνδυνο, αλλά τι να κάνουν. Όταν κάποια στιγμή πεθαίνει, γυρνάνε πίσω. Όλοι
εκτός από δύο, τον Σαΐντ και τον Άχμεντ, που προθυμοποιούνται να
μεταφέρουν το πτώμα του πάνω από τα βουνά. Είχαν στο νου τους να κλέψουν τη
γυναίκα του σεΐχη, αλλά τώρα αυτή έχει φύγει. Ελπίζουν στην
αμοιβή όταν μεταφέρουν το πτώμα. Στο μεταξύ είχε προστεθεί στο καραβάνι ο
Σαχίμπ, με την εντολή να προσέχει τον σεΐχη, ιδιαίτερα από τον Άχμεντ που θεωρείται
ύποπτος.
Η διαδρομή πάνω στον Άτλαντα είναι μια
περιπέτεια. Δεν είναι μόνο το δύσβατο του εδάφους. Πέφτουν πάνω σε ληστές που
τους πυροβολούν αλλά καταφέρουν να ξεφύγουν. Συναντούν έναν πατέρα με την
κωφάλαλη κόρη του. Αυτόν θα τον σκοτώσουν άλλοι ληστές, ενώ την κόρη του θα την
απαγάγουν. Την έχουν κρεμασμένη (αυτή όμως έχει περασμένα τα χέρια της μέσα από
τη θηλιά), αποφασισμένοι να την αφήσουν εκεί και όσο αντέξει. Ο Σαχίμπ με τον
Άχμεντ που έχουν έλθει στο μεταξύ (ο Σαΐντ έχει σκοτωθεί) ορμούν να τη σώσουν.
Συναρπαστικά τα επεισόδια στην οροσειρά του
Άτλαντα, όμως το τέλος ήταν αρκετά ασαφές. Τέλος καλό όλα καλά λέει η παροιμία,
αλλά ισχύει και το αντίθετο. Αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη, γιατί οι
κριτικοί στις Κάννες είχαν άλλη άποψη, καθώς στην Εβδομάδα Κριτικών η ταινία
κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Nespresso.
Α, ναι, δεν κατάλαβα και τι σχέση έχει ο
τίτλος «Μιμόζες» μ’ αυτή τη περιπέτεια.
Posts
No comments:
Post a Comment