Στέργιος Πάσχος, Άφτερλωβ (2016)

Στέργιος Πάσχος, Άφτερλωβ (2016)

   Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Γιατί Άφτερλωβ και όχι άφτερλαβ;

  Μου το σφύριξαν πρόσφατα: αν βάλεις σε δικό σου έργο τίτλο έργου που έχει ήδη κυκλοφορήσει, μπορείς να έχεις μπλεξίματα. Έτσι άλλαξα τον τίτλο ενός δικού μου βιβλίου.

  Τώρα δεν ξέρω αν γυρίστηκε πιο πρώτα το «After love» του Joachim Lafosse, που ο πρωτότυπος γαλλικός τίτλος του είναι «L’ économie du couple» ενώ σε μας προβάλλεται από τις 6 Μαΐου με τον τίτλο «Όταν τελειώσει ο έρωτας», αλλά είναι η μόνη υπόθεση που μπορώ να κάνω.

  Το «After love» χαρακτηρίζεται στο IMDb ως drama. Το «Άφτερλωβ» ως comedy, drama.

  Μήπως το κωμωδία και δράμα ταυτόχρονα, είναι οξύμωρο;

  Πιθανόν, αλλά τα οξύμωρα τα συναντάμε συχνά στη ζωή.

  Ο Νίκος έχει χωρίσει με την Σοφία. Τον έχει ρίξει πάρα πολύ ψυχολογικά ο χωρισμός, θέλει να μάθει τους λόγους για τους οποίους απομακρύνθηκε από κοντά του. Έτσι την καλεί να περάσουν μαζί το σαββατοκύριακο στην πολυτελή βίλλα ενός φίλου που του την άφησε για φύλαξη, με απώτερο στόχο να ζητήσει εξηγήσεις. Όλα αυτά μας τα λέει απευθυνόμενος σε μας, στους θεατές (νομίζω ο πρώτος διδάξας είναι ο Woody Allen), με ένα σπαραξικάρδιο λόγο που σαν κείμενο έχει τα χαρακτηριστικά του εσωτερικού μονόλογου. Μου θύμισε το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι, όπου το ένα τρίτο του βιβλίου, πριν περάσουμε σε επεισόδια, είναι ένας εσωτερικός μονόλογος. Όμως ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Σε λίγο καταφτάνει η Σοφία. Και πηγαίνουν στη βίλλα.

  Και από το «Υπόγειο» πηγαίνουμε στο «Κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ. Κλειδώνει την πόρτα, εδώ θα μείνεις, μέχρι να μου δώσεις ικανοποιητικές εξηγήσεις. Και ακολουθούν διάφορα επεισόδια, τα περισσότερα χιουμοριστικά βέβαια, αλλά κάποια λίγα ήταν α λα Στρίνμπεργκ. Και τέλος φτάνουμε στην κορύφωση της ερωτικής σκηνής, της πιο κωμικής ερωτικής σκηνής που έχουμε δει ποτέ, όμως και τρυφερής ταυτόχρονα.

  Σε μια κωμωδία η αφηγηματική αναμονή είναι ότι θα τα ξαναφτιάξουν. Όμως εδώ ο τίτλος προσημαίνει το τέλος. Τελικά σεξ και έρωτας δεν συμπίπτουν πάντα. Το ήξερε και ο συγχωρεμένος ο Μάρκες, που στο τελευταίο του βιβλίο, «Οι θλιμμένες πουτάνες τις ζωής μου» (τώρα γιατί ο κειμενογράφος μου τη λέξη «πουτάνες» μου την υπογραμμίζει λάθος, δεν το κατάλαβα. Ίσως φταίει η σεμνοτυφία της Microsoft. Για να μην με ενοχλεί η υπογράμμιση την πρόσθεσα στο λεξικό) διαβάσαμε την ατάκα: «Κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γ@μ@ς από έρωτα» (σεμνότυφος κι εγώ σαν την Microsoft βάζω το παπάκι στη θέση του α).

  Τα μακρά πλάνα και τα εικαστικά πλάνα αποτελούν τα κεντρικά στοιχεία της ποιητικής του Πάσχου, με το μακρότερο πλάνο να είναι η ερωτική σκηνή. Το ίδιο το έργο έχει ένα θεατρικό στήσιμο, και μπορούμε να το φανταστούμε μεταφερμένο στο θέατρο. Μου θύμισε πολύ την «Πέτρα της υπομονής» του Atiq Rahimi, που τη διαβάσαμε και σαν βιβλίο (στη βιβλιοκριτική μου γράφω ότι ως σύλληψη θυμίζει περισσότερο θεατρικό έργο) και σαν ταινία. Και ο λόγος επίσης ήταν θεατρικός, πράγμα που τονιζόταν με τα μακριά πλάνα. Και οι δυο ηθοποιοί, Χάρης Φραγκούλης και Ηρώ Μπέζου εξαιρετικότατοι. Το έψαξα από περιέργεια και είδα ότι είναι και οι δυο απόφοιτοι της δραματικής σχολής του εθνικού θεάτρου και δουλεύουν κυρίως στο θέατρο.

  Αυτή την ταινία δεν πρέπει να τη χάσετε.