Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Αρκετά καλή ταινία. Προχωράει αργά και χωρίς
ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην αρχή, όμως κορυφώνεται σε ένα συναρπαστικό κρεσέντο.
Η Τζίνα είναι τυφλή εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού
δυστυχήματος στο οποίο σκοτώθηκαν οι γονείς της ενώ σώθηκε αυτή και η αδελφή
της. Είναι παντρεμένη με τον Τζέημς, τον οποίο δεν γνώριζε πριν.
Κάποια
στιγμή ένας οφθαλμίατρος χειρούργος δίνει ελπίδες, για το ένα μάτι. Και το
θαύμα γίνεται, μετά από την επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση η Τζίνα βλέπει.
Όμως αυτό αναστατώνει τη ζωή τους. Δεν νοιώθει εξαρτημένη πια από τον Τζέημς,
πράγμα που του κακοφαίνεται. Δημιουργούνται εντάσεις ανάμεσά τους. Κάποια
στιγμή ο Τζέημς δοκιμάζει να την φέρει πάλι κοντά του.
Με ποιο τρόπο;
Ο Φόρστερ δημιουργεί εικαστικά πλάνα, μεταξύ
εξπρεσιονισμού και αφηρημένης ζωγραφικής, υποβάλλοντας «ρεαλιστικά» τη θολή
όραση της Τζίνας.
Οι συνειρμοί λειτουργούν σε σχέση με την
τυφλότητα. Δεν θα αναφερθώ στη λογοτεχνία παρά μόνο στον κινηματογράφο. Στην
ανάρτηση που έκανα για το «Blind way»
του Li
Yang
έκανα μια αναφορά σε κάποιες ταινίες με ίδιο θέμα, όμως ξέχασα να
αναφέρω το «Άρωμα γυναίκας», ενώ την «Τυφλή αγάπη» της Naomi Kawase
(παίζεται ακόμη στο Άστυ) την είδα μετά.
Posts
No comments:
Post a Comment