Philippe Lioret, Le fils de jean (Οικογενειακός φίλος 2016)

Philippe Lioret, Le fils de jean (Οικογενειακός φίλος 2016)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Έχω σκεφτεί συχνά πάνω σ’ αυτό, όμως τώρα μου δίνεται η ευκαιρία.

  Το σπόιλερ κυριολεκτικά δένει τα χέρια στον κινηματογραφικό κριτικό. Φαντάζεστε έναν κριτικό να γράφει για τη «Μήδεια» χωρίς να αναφέρει ότι έσφαξε τα παιδιά της; Ευτυχώς για μένα που γράφω συχνά για παλιές ταινίες δεν έχω τέτοιο πρόβλημα να γράφω για το τέλος, όμως δεν μπορώ να το κάνω γράφοντας για μια ταινία πρώτης προβολής, όπως είναι ο «Οικογενειακός φίλος». Και βέβαια το σπόιλερ το έκανα για τις δυο άλλες ταινίες του τις οποίες είδα επί τη ευκαιρία.

  Στο «Είμαι καλά, μη σε νοιάζει» είδαμε την ένταση της πατρικής και της αδελφικής αγάπης. Στο «Καλωσόρισες» τη δύναμη του έρωτα. Στον «Οικογενειακό φίλο» βλέπουμε και πάλι τη δύναμη της πατρικής αγάπης, αλλά σε ένα εντελώς πρωτότυπο context. Και επίσης έχουμε ξανά ένα έντονο σασπένς και μια μεγάλη (μόνο μια εδώ) ανατροπή.

  Ο Ματιέ δεν γνώρισε ποτέ πατέρα. Παιδί του έρωτα μιας βραδιάς του έλεγε ότι είναι η μητέρα του, που είναι νεκρή εδώ και λίγα χρόνια. Με τον πατριό του, με τον οποίο τα έφτιαξε η μητέρα του ενάμισι χρόνο μετά τη γέννησή του, δεν είχε και τόσο καλές σχέσεις.

  Ξαφνικά παίρνει ένα γράμμα. Κάποιος του γράφει από το Κεμπέκ ότι ο πατέρας του πέθανε. Είναι, του λέει, φίλος του, και ο μακαρίτης του άφησε ένα δέμα να του το δώσει.

  Ο Ματιέ αποφασίζει να πάει στο Μόντρεαλ, να παραστεί στην κηδεία του πατέρα του και να γνωρίσει τα δυο αδέλφια του. Εκεί θα παραλάβει και το δέμα. Μέσα περιέχει έναν πανάκριβο πίνακα. Αν τον πουλήσει θα πάρει ένα σωρό λεφτά, που θα του αποδεσμεύσουν χρόνο για τη συγγραφή (Γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα. Έχει εκδώσει μόνο ένα μέχρι στιγμής, αλλά πήγε πάρα πολύ καλά). Και θυμήθηκα μια από τις παραφράσεις μου: Το χρήμα είναι χρόνος.

  Αν πω παραπάνω θα κάνω σπόιλερ. Όμως, πάλι επί τη ευκαιρία, θα σχολιάσω ένα ζήτημα. Δεν ξέρω πόσοι θεατές το κάνουν, και πόσο συχνά, εγώ το κάνω, αρκετά συχνά θα έλεγα: να προσπαθώ να μαντέψω το τέλος. Εδώ το μάντεψα.

  Το σασπένς είναι αν θα βρεθεί το πτώμα του πατέρα. Ψάρευε στη λίμνη και δεν επέστρεψε. Το μόνο που βρήκαν ήταν η βάρκα του, άδεια. Η κηδεία στην πραγματικότητα θα είναι τελετή σε ένα κενοτάφιο, όπως στο έργο του Feng Xiaogang «If you are the one 2». Όμως τα δυο αδέλφια επιμένουν να βρουν το πτώμα. Θα τους συντροφεύσει ο Ματιέ με τον φίλο του πατέρα του, ο οποίος τον εξορκίζει να μην τους αναστατώσει αποκαλύπτοντας την ταυτότητά του.

  Θα το βρουν τελικά; Και αρχίζω να αναρωτιέμαι, θυμούμενος μια μαντινάδα της γιαγιάς μου, που σε παραλλαγή την παραθέτει και ο Γιάννης Καλπούζος στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Γινάτι».

  Άχι και ας επόθενα, κι ο θάνατός μου να ’το

  Κι ύστερα να ’ναι ψόματα να δω ποιος με λυπάτο.

  Μήπως τελικά την κοπάνησε με κάποια γκόμενα, όπως υποπτεύεται ο ένας του γιος;

  Όμως να μη σας παρασύρω. Όσο για την ανατροπή, δεν μπορώ να πω τίποτα.

  Εξαιρετική ταινία, εξαιρετικός ο σκηνοθέτης, ήταν ευτυχής η ιδέα μου να δω και άλλες ταινίες του. Θα δω και άλλες, αν βρω.