Steve McLean, Postcards from London (2018)

Steve McLean, Postcards from London (2018)

  Ήξερα ότι είναι μια ταινία αλλιώτικη από τις άλλες. Αυτό με ιντρίγκαρε και είπα να τη δω.

  Ο Jim είναι ένα όμορφο νεαρό αγόρι που βαρέθηκε τη ζωή του στο Έσεξ και ήλθε στο Λονδίνο για να γνωρίσει ένα καινούριο κόσμο, «γεμάτο μυστήρια και δυνατότητες». Θα έχει τις ευλογίες και τον δυο γονιών του, του πατέρα του όμως με δυσκολία.

  Θα ξεπέσει στο Σόχο. Εκεί θα κάνει παρέα με νεαρούς gay που θα τον μπάσουν στα μυστικά της δουλειάς. Δεν είναι αρσενικές πόρνες, είναι αρσενικές εταίρες, που πρέπει να είναι καλλιεργημένες για τους πελάτες τους. Η γνώση της ζωγραφικής θεωρείται προαπαιτούμενο για την πελατεία τους.

  Ο Καραβάτζιο είναι ο άλλος πρωταγωνιστής στην ταινία. Άκουσα πολλά για τη ζωή του και την τέχνη του, πράγματα που τα είχα διαβάσει αλλά τα είχα ξεχάσει. Το ίδιο και για το σύνδρομο Σταντάλ (από το όνομα του αγαπημένου μου συγγραφέα), από το οποίο υποφέρει ο Τζιμ: κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά σε έναν όμορφο πίνακα εκστασιάζεται από την ομορφιά του, έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν και στη συνέχεια λιποθυμά. Αυτό θα το εκμεταλλευθεί ένας μεσάζων έργων τέχνης για να διαπιστώσει αν κάποιοι πίνακες είναι αληθινοί ή όχι· γιατί μόνο μπροστά στους αληθινούς λιποθυμά ο Τζιμ, όχι μπροστά στα αντίγραφα. Πιο πριν, εκτός από αρσενική πόρνη που παίρνει μέρος σε δραματοποιήσεις πελατών (για παράδειγμα παριστάνει τον άγιο Σεβαστιανό), έκανε και το μοντέλο σε ζωγράφους.

  Η κάμερα με το να παίρνει τους ήρωες από κοντά σε κλειστούς, σκοτεινούς χώρους δημιουργεί ένα περίεργο κλειστοφοβικό συναίσθημα. Νομίζω δεν υπάρχει καμιά σκηνή εξωτερικού χώρου. Και, περιέργως για gay movie, δεν είδαμε gay σεξουαλικές σκηνές.

  Πολύ χαμηλή η βαθμολογία της στο IMDb, μόλις 5.2, έχω την εντύπωση ότι είναι από το είδος των ταινιών που γίνονται κάποια στιγμή cult.

  Παρά λίγο να το ξεχάσω, ακούσαμε και τον παρακάτω διάλογο.

  -Μην ανησυχείς… οι σύντροφοί μου μού δίδαξαν να εκτιμώ τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή.

  -Τη μουσική του Μπαχ; Την ποίηση του Καβάφη;

  Ο Καβάφης δίπλα στον Μπαχ!!! Υπέροχο.

  Και η κουβέντα συνεχίζεται για τον Καβάφη, με τον συνομιλητή του Τζιμ να αναφέρει τη ρήση του Φόστερ ότι ο Καβάφης «βρισκόταν σε μια ελαφρά απόκλιση από τον κόσμο».