Δεν είναι στις
προτιμήσεις μου τα έργα σπορ, ειδικά ο ιππόδρομος, αλλά είναι μια ταινία στην
οποία αναφέρεται κατά διαστήματα ο Syd Field στο βιβλίο του «Τα θεμέλια της σεναριογραφίας» που διαβάζω
τώρα και είπα να τη δω.
Τον Seabiscuit τον έχουν για
ευθανασία. Άλογο κούρσας, είναι τραυματισμένο. Το σώζει την τελευταία στιγμή ο
προπονητής του. Το περιποιείται, το αγοράζει ένας πάμπλουτος, και καταφέρνει να
νικήσει τον War Admiral,
το καλύτερο άλογο κούρσας εκείνη την εποχή.
Τζόκεϋ είναι ένας
νεαρός που οι γονείς του, χρεωκοπημένοι λόγω της μεγάλης κρίσης, τον παράτησαν
σε έναν εκπαιδευτή αλόγων. Το έχω διαβάσει και αλλού, στη μεγάλη κρίση πολλοί
παράταγαν τα παιδιά τους.
Κέρδισε αρκετές
νίκες με τον Seabiscuit,
αλλά λίγο πριν την αποφασιστική μάχη με τον War Admiral είχε πάθει πολλαπλά κατάγματα στο πόδι και έτσι τον
αντικατέστησε ένας φίλος του. Τραυματισμένος, παρά τις προειδοποιήσεις των
γιατρών, επιμένει να ξανακαβαλήσει τον Seabiscuit σε αγώνα.
Το moral της
ταινίας: όλοι χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία, ας τους τη δώσουμε. Ακόμη: δεν
το βάζουμε ποτέ κάτω, δεν παραιτούμαστε.
Πραγματική ιστορία,
δεν ξέρω κατά πόσο παρεκκλίνει από τα πραγματικά γεγονότα η ταινία. Υποθέτω
ελάχιστα.
Θυμάμαι που είχα δει
και μια άλλη ταινία με άλογο ιπποδρομίας, αλλά μου είναι αδύνατο να θυμηθώ
ποια. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη μεταφορά της ιστορίας από τον David Butler το
1949.
Posts
No comments:
Post a Comment