Petra Biondina Volpe, Γυναίκα με τα όλα της (Die göttliche Ordnung 2017)

Petra Biondina Volpe, Γυναίκα με τα όλα της (Die göttliche Ordnung 2017)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Ποια είναι αυτή η θεϊκή τάξη; (ο ελβετικός τίτλος). Χοντρικά, «η δε γυνή να φοβείται τον άντρα», που μεταφράζεται να κάθεται στα αυγά της, δηλαδή στην οικογένειά της, και να τη φροντίζει σαν υπηρέτρια. Ούτε συζήτηση να πάει να δουλέψει. Όσο για τη σεξουαλική της ζωή, ταμπού. Καλά, ο άντρας της όταν κάνανε έρωτα δεν φρόντιζε να έχει οργασμό; Δεν την ρώτησε ποτέ;

  Και η γυναίκα με τα όλα της; (ο ελληνικός τίτλος). Είναι η Νόρα, η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, που το όνομά της παραπέμπει διακειμενικά στη Νόρα του Ίψεν («Το κουκλόσπιτο»), που κάνει την επανάστασή της εγκαταλείποντας τον άντρα της.

  Τη βλέπουμε να ριζοσπαστικοποιείται σιγά σιγά, μέχρι που γίνεται ο άτυπος αρχηγός των γυναικών σ’ αυτή την ελβετική κωμόπολη στο γερμανόφωνο καντόνι, που συμμετέχουν στο κίνημα των ελβετών γυναικών που ζητάνε δικαίωμα ψήφου. Οι άντρες αντιδρούν κοροϊδεύοντάς τις. Για μια στιγμή νόμισα ότι έβλεπα ιρανική ταινία, όμως όχι. Και, ακούω στην ταινία, οι ιρανές είχαν ήδη το δικαίωμα ψήφου (από το 1963, διαβάζω στη βικιπαίδεια).

  Είχα την εντύπωση ότι όσο πιο βόρεια τόσο πιο πολιτισμένη είναι μια χώρα, αλλά από πολλές απόψεις τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο Κεμάλ έδωσε δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες το 1932 νομίζω. Βέβαια αναγκάστηκε να στείλει στην αγχόνη μερικούς ιερωμένους που επέμεναν στη θεϊκή τάξη. Σε μας το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες δόθηκε το 1952. Όσο για τις γυναίκες της Ελβετίας, διαβάζουμε στα γράμματα τέλους, το δικαίωμα αυτό τους δόθηκε μόλις το 1981.

  Όχι, δεν ήταν αυτή η καθυστέρηση στο να τους δοθεί αυτό το δικαίωμα που με έκανε να καραφλιάσω, αλλά ένα από τα επεισόδια της ταινίας στο οποίο ο πατέρας δίνει εντολή να σταλεί η κόρη του σε αναμορφωτήριο όταν πέρασε τη νύχτα με τον τελευταίο της γκόμενο. Θα το σκάσει, με αποτέλεσμα να κλειστεί στη φυλακή. Δεν θέλει να τους ξέρει πια σαν γονείς της, αρνείται να δει τη μητέρα της και την θεία της τη Νόρα. Η μητέρα κλαίει που δεν τόλμησε να αντιταχθεί στην απόφαση του άντρα της.

  Οι γυναίκες φτάνουν στο σημείο να κάνουν απεργία, όχι α λα Λυσιστράτη, αλλά εγκαταλείποντας τα σπίτια τους και μένοντας στο ξενοδοχείο που είχε αγοράσει μια Ιταλίδα. Εκεί οργανώνουν τον αγώνα τους.

  Στο τέλος βέβαια επικρατεί η συμφιλίωση αντρών και γυναικών, αφού τελικά τους δόθηκε το δικαίωμα ψήφου. Τέλος καλό όλα καλά.

  Για τους αγώνες των γυναικών έχω δει και άλλες ταινίες. Η «Πηγή των γυναικών» μου άρεσε ιδιαίτερα.

  Όπως και αυτή η ταινία. 

 Το frame που έβαλα είναι για να τιμήσω μια άλλη ταινία που έχει τίτλο «Την ημέρα που έγινα γυναίκα» της ιρανής Marzieh Meshkini. Στη δεύτερη ιστορία από τις τρεις που βλέπουμε στην ταινία η γυναίκα συμμετέχει σε ένα αγώνα ποδηλατοδρομίας παρά την αντίθεση του άντρα της και της δικής της οικογένειας. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βλέπω ότι όντως υπάρχει απαγόρευση να κάνουν ποδήλατο οι γυναίκες στο Ιράν (μέχρι πριν δυο χρόνια δεν τους επιτρεπόταν να οδηγούν στη Σαουδική Αραβία).