Lone Scherfig, Η καλοσύνη των ξένων (The kindness of strangers, 2019)

Lone Scherfig, Η καλοσύνη των ξένων (The kindness of strangers, 2019)

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Μάλλον πρέπει να κάνω ένα αρχείο που να καταγράφω ταινίες που αναφέρονται σε ταλαιπωρημένους της ζωής. Πάντα θυμάμαι τη «Γειτονιά των καταφρονεμένων» του Κουροσάβα και το «Κάτω από το φεγγαρόφωτο» του Sayyed Reza Mir Karimi. Ένας φίλος στο Σινεφίλ μου θύμισε και τη «Συνοικία το όνειρο», τη μοναδική ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη, την οποία σκοπεύω να δω αμέσως μετά.

  Η Λόνε Σέρφινγκ (δανέζα, εξ ου και Λόνε και όχι Λόουν) μας παρουσιάζει ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που οι ζωές τους κάποια στιγμές συγκλίνουν.

  Κεντρικό πρόσωπο είναι η Κλάρα με τα δυο της παιδιά, που το έσκασε από τον άνδρα της, αστυνομικό, που τους κακοποιούσε. Βρίσκεται μόνη και αβοήθητη, με τον άντρα της να την ψάχνει παντού και αυτή να προσπαθεί να ξεφύγει. Στη ζωή της θα μπουν σιγά σιγά και άλλα άτομα. Η «ξένη» από την οποία θα εισπράξει, όπως και οι υπόλοιποι, καλοσύνη, είναι μια νοσοκόμα, η οποία εκτός από τη δουλειά της στο νοσοκομείο είναι εθελόντρια σε ένα φορέα που προσφέρει βοήθεια σε άστεγους, κυρίως φαγητό. Είναι μεγάλη η ουρά που συνωστίζεται κάθε μέρα για το συσσίτιο. Την καλοσύνη της θα εισπράξουν και ένας άστεγος που σώζεται την τελευταία στιγμή (μια ομάδα εθελοντών που επισκέπτεται άστεγους ψάχνοντας αν έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας τον εντοπίζει), και ένας που φυλακίστηκε εξαιτίας των ναρκωτικών που εμπορευόταν ο αδελφός του και τον έβγαλε από τη φυλακή ένας δικηγόρος. Όλοι οι ταλαιπωρημένοι αυτοί θα σταθούν στα πόδια τους χάρη στην καλοσύνη που θα εισπράξουν.

  Συγκινητική ταινία, μου άρεσε πολύ. Και τι εξαιρετική ηθοποιός η Ζωή, η εγγονή του Καζάν, που υποδύεται την Κλάρα!

  

Ξέχασα να το γράψω, συγκινητική ήταν η αγωνία της να βρει μέρος να κοιμηθούν και φαγητό για τα παιδιά της, ειδικά το δεύτερο. Μια φορά μάλιστα άνοιξε και κάδο σκουπιδιών, χωρίς όμως να πάρει κάτι, ίσως δεν τόλμησε, ίσως δεν βρήκε. Και θυμήθηκα που με πλησίασε πέρυσι ένας μετανάστης και με παρακάλεσε να αγοράσω μια τυρόπιττα για το γιο του, ένα δεκάχρονο αγόρι. Τους αγόρασα δυο τυρόπιττες, λίγο πιο κάτω ήταν το τυροπιττάδικο, και μετάνιωσα που δεν σκέφτηκα να του δώσω και δέκα ευρώ, για αργότερα. Όσοι είστε γονείς, ειδικά αν έχετε περάσει παρόμοιες καταστάσεις, με καταλαβαίνετε. Εγώ μια φορά, πριν διοριστώ, έζησα πάνω από ένα μήνα σε έναν όροφο υπό ανακαίνιση στο σπίτι του φίλου μου του Μιχάλη -έλειπαν όλοι στην Κρήτη-και έτρωγα ψωμί και γάλα, το οποίο μοιραζόμουνα με κάτι γατάκια. Δεν ήθελα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου, δεν τους είχα ζητήσει από τότε που τέλειωσα το πανεπιστήμιο, παρά μόνο μια φορά, όταν ήμουν στο στρατό, έφεδρος αξιωματικός. Όταν γύρισαν από την Κρήτη έφαγα επί τέλους μαγειρεμένο φαγητό από τη συγχωρεμένη τη Μαρκησία, τη μητέρα του Μιχάλη. Σε λίγο βρήκα σπίτι με δυο συντρόφους, και δουλειά φουλ τάιμ μεταφραστής.