Houman Seyyedi, Confessions of my dangerous mind (2015)

Houman Seyyedi, Confessions of my dangerous mind (2015)

 

  Εν όψει της προβολής την ερχόμενη Πέμπτη της ταινίας του «World war III»

  Δεν ξέρω τι γίνεται με τον Σεγιεντί. Ενώ η προηγούμενη ταινία του μου άρεσε πολύ λιγότερο από την προ-προηγούμενή του που ήταν και η πρώτη του, αυτή δεν μου άρεσε καθόλου. Είναι από τις λίγες που έχω χαρακτηρίσει «παλαβές». Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μου, αλλά αφηγηματικά τη βρήκα ιδιαίτερα ασαφή. Ευτυχώς βρήκα στο IMVBox (ιρανικές ταινίες, με συνδρομή) μια σύντομη περίληψη. Τη μεταφράζω, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω.

  «Ένας άντρας ξυπνάει στη μέση ενός αγρού χωρίς καμιά μνήμη. Είναι νεκρός; Βρίσκεται στο καθαρτήριο; Καθώς προσπαθεί να ανακαλύψει ποιος είναι, βρίσκεται μπροστά σε τρομακτικές αποκαλύψεις για τον ίδιο και για τους γύρω του. Πληροφορήθηκε ότι έχει μια κόρη που την απήγαγαν σαν όμηρο [ακριβώς το στόρι της πρώτης ταινίας του] όταν κάτι πήγε στραβά σε μια συναλλαγή με ναρκωτικά. Θα μπορέσει να βρει τα ναρκωτικά [τα έκρυψε σε έξι σημεία], να σώσει το κορίτσι [που αρχικά τον πλησιάζει, μετά όμως φεύγει μακριά του κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής] και να διακρίνει ποιον πρέπει να εμπιστευτεί;».

  Στο τέλος τον βλέπουμε στην αρχική σκηνή, ξαπλωμένο στον αγρό, μισοσκεπασμένο με χώματα, να αναρωτιέται αν είναι νεκρός.

  Κοινά με τις προηγούμενες ταινίες έχει το πιστόλι, που το κραδαίνει συνεχώς απειλητικά, κατά τη γνώμη μου τις περισσότερες φορές άσκοπα, τον πυροβολισμό, το πτώμα, το ίδιο φούξια χρώμα προς το μαύρο που είχε στην πρώτη του ταινία, και βέβαια τα ναρκωτικά, που τα συναντούμε σε πάρα πολλές ταινίες.

  Τα ναρκωτικά είναι το μεγάλο πρόβλημα του Ιράν, και τώρα και προεπαναστατικά. Θυμάμαι που διάβαζα στις εφημερίδες, προεπαναστατικά, κάθε τρεις και μια να εκτελούν λαθρέμπορους ναρκωτικών. Είδαμε και σε μια ταινία που προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους που όμως δεν θυμάμαι ποια είναι και βαριέμαι να το ψάξω, έναν έμπορο ναρκωτικών να εκτελείται.

  Διαβάζουμε στους υπότιτλους: -Η πρώτη του γλώσσα έγιναν τα γερμανικά. Υπάρχει ένα μέρος του μυαλού όπου βρίσκονται όλες οι γλώσσες. Δεν πρέπει να το πειράξεις, αλλά οι γιατροί το πείραξαν.

  Το έχω σκεφτεί για τον εαυτό μου.

  Φαντάσου λέει να πάθω ένα ατύχημα, να κτυπήσω στο κεφάλι, και αντί να μιλάω ελληνικά να αρχίσω να μιλάω μια άλλη γλώσσα. Και καλά να είναι τα αγγλικά, οι περισσότεροι τα ξέρουν, όμως αν είναι ισπανικά, ή χειρότερα, ρώσικα; Θα έχω μεγάλο πρόβλημα.

  Είπα ρώσικα και θυμήθηκα.

  Νέος, όταν μέθαγα με την παρέα και με έπιανε η εξομολογητική μου διάθεση (για έρωτες πάντα) μίλαγα ρώσικα για να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι. Μετά το έμαθαν: όταν άρχιζα να μιλάω ρώσικα σήμαινε ότι ήμουν μεθυσμένος.

  Είπαμε, δεν μου άρεσε καθόλου η ταινία, και το 5,7 που έχει στο IMDb κατά τη γνώμη μου πολύ της είναι.

  Ελπίζω να μην πάνε έτσι και οι επόμενες ταινίες.

  Η προηγούμενη ταινία του ήταν η «Thirteen».