«Ο Μυστικός Δείπνος»: Μια αυτοπροσωπογραφία του φίλου μου Γιώργου Βοϊκλή

 

«Ο Μυστικός Δείπνος»: Μια αυτοπροσωπογραφία του φίλου μου Γιώργου Βοϊκλή

                                 

                  

 Είναι Πέμπτη 20 Ιουλίου 1965. Μετά την καθημερινή διαδήλωση για το «βασιλικό πραξικόπημα» της 15^ης Ιουλίου, μια παρέα σύντροφοι της «Ομάδας του Σωτήρη Πέτρουλα» έχουμε κατέβει τα σκαλιά σ’ ένα υπόγειο ταβερνάκι που βρίσκεται στον Κολωνό, δίπλα στις γραμμές του τρένου.

Έχουμε παραγγείλει, με ρεφενέ, τρείς μερίδες γίγαντες, τρεις μερίδες πατάτες τηγανιτές και δυο μισόκιλα ρετσίνα, πίνουμε και τραγουδάμε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», το «Είδα ένα παλικάρι» και το «Μέσ’ τη ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό», που ήταν από τα αγαπημένα τραγούδια του Σωτήρη.

Αν μας έβλεπες από μακριά, μοιάζαμε με τον πίνακα «Μυστικός Δείπνος» του Ντα Βίντσι

Κάποια στιγμή ο Σωτήρης μας είπε ότι τις τελευταίες μέρες στις διαδηλώσεις τον περικυκλώνουν ασφαλίτες με πολιτικά και τον βαράνε με τα γκλόπς που έχουν κρυμμένα μέσα απ’ τα σακάκια τους. Μας έδειξε μάλιστα τα καρούμπαλα στο κεφάλι του και τις μελανιές στην πλάτη και τα χέρια του. Μας είπε ακόμη πως πριν από λίγο τον πλησίασε ένας του Σπουδαστικού της Ασφάλειας και του είπε κρυφά στο αυτί:

«Σωτήρη πρόσεχε, θα σε φάνε».

Αυτός τα έλεγε γελώντας, εμείς όμως ανησυχήσαμε, του είπαμε να προσέχει κι ότι θα φροντίσουμε να είμαστε πάντα κοντά.

Μετά από λίγο είπε, μισοαστεία-μισοσοβαρά στον Νίκο Δούκα, συμφοιτητή του στην ΑΣΟΕΕ, που κάθονταν δίπλα του:

-Αν με σταυρώσουνε, εσύ Νίκο θα είσαι ο Ιωάννης.

Τότε εγώ, για να σπάσω το βαρύ κλίμα που είχε δημιουργηθεί, τον ρώτησα:

-Κι εγώ ποιος θα είμαι, ρε Σωτήρη;

-Εσύ θα είσαι ο Πέτρος, μου απάντησε.

Στη διαδήλωση της επόμενης μέρας τον δολοφόνησαν και μετά από δυο μέρες έγινε η πάνδημη κηδεία του.

Από εκείνο το βράδυ, κοντά πενήντα χρόνια μετά, με βασανίζει το ερώτημα: Ποιόν Πέτρο εννοούσε; Τον Πέτρο του «Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις απαρνήσημαι», ή τον Πέτρο του «Επί ταύτην την πέτραν θέλει οικοδομήσει την εκκλησίαν μου»;

Ως προς το πρώτο, μετά από άλλα είκοσι χρόνια «προλεταριακής ζωής», μετά το 1987, ακολούθησε η «μικροαστική» θα λέγαμε περίοδος  του δημοσιογράφου και συγγραφέα, που ήταν, βέβαια, ένας «συμβιβασμός» με βάση τα πρότυπα που είχαμε διαμορφώσει στις κοινωνικές συνθήκες της 10ετίας του 1960 και στην ηλικία των είκοσι χρόνων.

Ως προς το δεύτερο, ίσως υπάρχει μια αντιστοιχία με το γεγονός ότι, για όσους ξέρουν, ήμουνα πρωτεργάτης του Οικολογικού Κινήματος στη χώρα μας και της σύνδεσής του με την Αριστερά. Το κείμενό μου με τίτλο «Μαρξισμός και Οικολογία" δημοσιεύτηκε το 1975 στο περιοδικό «Επιθεώρηση της Νέας Αριστεράς» και το 1991 στο βιβλίο μου με τίτλο «Οικολογισμός. Κείμενα Πολιτικής Οικολογίας 1975-1990», στο οποίο δημοσίευσα κείμενα θεωρίας και δράσης, που συνεχίστηκαν και τις επόμενες δεκαετίες.

Δεν με σταυρώσανε, βέβαια, στη Ρώμη όπως τον Απόστολο Πέτρο, πέρασα, όμως, κι εγώ από το δεύτερο υπόγειο και την ταράτσα της Μπουμπουλίνας.

Από αυτό το δίπολο προκύπτει ο αντιφατικός αυτοπροσδιορισμός μου.