8. Αμερικάνικες κηδείες

8. Αμερικάνικες κηδείες

Αφού έπεσα με τις κότες να κοιμηθώ μια και δεν έκανα σιέστα, ήταν φυσικό να ξυπνήσω μεταμεσονύκτιες ώρες. Έβαλα σταγόνες στο μάτι μου και μετά δεν μπορούσα να ξανακοιμηθώ. Διάβασα για τελευταία φορά την βιβλιοκριτική για το τελευταίο βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου και την ανάρτησα. Μετά ξεκίνησα να δω μια υπόλοιπη μισή ταινία, αμερικάνικη, όχι σινεφίλ, από αυτές που βλέπω για να χαλαρώνω, αντί να βλέπω ειδήσεις ή διαφημίσεις (κοίτα να δεις, πρώτη φορά προσέχω ότι οι δυο αυτές λέξεις ριμάρουν). Τώρα παρουσιάζει μια κηδεία. Και για μια ακόμη φορά παρατηρώ πόσο λίγοι άνθρωποι συνοδεύουν τον νεκρό στην τελευταία του κατοικία σ' αυτή τη χώρα. Αντίθετα σε μας στην Ελλάδα... Αύριο θα πάω στην κηδεία της μητέρας της φίλης μου Βικτωρίας Μακρή. Θα είναι πάρα πολύς κόσμος. Όπως ήταν και όταν πέθανε ο πατέρας της, πριν 7 μήνες. Αρκετά ηλικιωμένοι και οι δυο. Ας χαρούν την επανένωσή τους στο παράδεισο.

  Ο νεκρός στην κηδεία στην ταινία είναι ένας 15 χρονος μαθητής. Και αναρωτιέμαι: καλά, δεν ήλθαν οι συμμαθητές του; Θυμάμαι την κοσμοπλημμύρα, από μαθητόκοσμο και μη, στην κηδεία του Γιάννη, του μοναχογιού της φίλης μας της Αλέκας, πριν πολλά χρόνια.