Damien Chazelle, La la land

Damien Chazelle, La la land (2016)

  Παίζεται στους κινηματογράφους.
  Έχω γράψει ότι δεν μου αρέσουν τα έργα τρόμου, θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας, αλλά ξέχασα να γράψω ότι επίσης δεν μου αρέσουν τα μιούζικαλ. Τώρα πια, γιατί παλιά κι εγώ, σαν ειδωλολάτρης, είδα και μου άρεσε η «Mary Poppins», η «Μελωδία της ευτυχίας», το «West side story» και δεν θυμάμαι ποιο άλλο.

  Είδα στον τοίχο του Γιάννη του Καραμπίτσου κάμποσες φορές να αναφέρεται το «La la land» σαν μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και είπα να τη δω.

  Ήταν δυσάρεστη έκπληξη διαβάζοντας για την ταινία πριν ξεκινήσω να τη δω ότι είναι μιούζικαλ. Αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη να δω ότι παίζει η Emma Stone, την οποία θεωρώ πολύ ωραία ηθοποιό.

  Ίσως πιο ωραία από ό,τι είναι. Όταν δω, για πρώτη φορά, μια ωραία ηθοποιό να παίζει σε μια πάρα πολύ καλή ταινία, μου φαίνεται κούκλα. Και την Emma Stone την πρωτοείδα στην ταινία του αγαπημένου μου Woody Allen, «Magic in the moonlight». Και η Laura Ramsey ίσως να μη μου φαινόταν τόσο ωραία αν την είχα πρωτοδεί σε μια από τις άλλες της ταινίες και όχι στο «Whatever Lola wants» του μαροκινού Nabil Ayouch. Αυτό σαν παρένθεση.

  Υπάρχουν αφηγηματικές αναμονές, όπως π.χ. ποιος είναι ο δολοφόνος σε μια αστυνομική ταινία, και ειδολογικές αναμονές. Σε μια κωμωδία η αφηγηματική αναμονή είναι το happy end, το ζευγάρωμα. Το ίδιο και σε ένα μιούζικαλ.  

  Εδώ η ειδολογική αυτή αναμονή διαψεύστηκε. Μετά από πέντε χρόνια η Mia είναι πια μια επιτυχημένη ηθοποιός, μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές της στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, και ο Sebastian έκανε επί τέλους το jazz bar που ονειρευόταν. Αυτή είναι παντρεμένη με παιδί, αυτός μόνος. Βλέπονται από μακριά, όταν αυτή και ο άντρας της μπαίνουν τυχαία στο μπαρ του. Αυτός βλέποντάς την, καθισμένος στο πιάνο του, ονειρεύεται.

  Έτσι είναι οι γκόμενες, όταν πιάσουν την καλή αφήνουν σύξυλους τους πρώην.

  Και μια συζήτηση:

  Αυτός: σου αρέσει η τζαζ;

  Αυτή: όχι.

  Μου έχουν κάνει κι εμένα την ίδια ερώτηση και έχω δώσει την ίδια απάντηση, για να δεχθώ τη διαμαρτυρία: -Μα γιατί, αφού είναι τόσο καλή…

  Αν με ξαναρωτήσουν, θα ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου. –Σου αρέσουν τα κρητικά; Στην απάντηση, που θα είναι όχι, θα διαμαρτυρηθώ: -Μα γιατί, αφού είναι τόσο ωραία…

  Το υποβόσκον επιχείρημα, που μάλλον δεν θα προταθεί, είναι ότι η τζαζ είναι γνωστή και αγαπητή παγκοσμίως, ενώ τα κρητικά τα αγαπούν μόνο οι κρητικοί και ελάχιστοι άλλοι.

  Τέτοιου είδους επιχειρήματα για μένα δεν μετράνε.

  Μπορώ όμως να ρωτήσω: -Σου αρέσει η κλασική μουσική; Η απάντησε θα είναι εμμέσως αρνητική, ξέρω. Εγώ όμως θα δηλώσω εδώ, ακόμη μια φορά, ότι τα είδη της μουσικής που ακούω είναι δυο: κλασική και κρητικά. Τα άλλα είδη απλά τα ακούω ευχάριστα, με εξαιρέσεις βέβαια, όπως τα σκυλάδικα, που δεν τα πάω καθόλου.

  Την ταινία την είδα ευχάριστα χθες βράδυ, έντεκα με μία, ώρα που συνήθως βλέπω ταινίες για να χαλαρώσω, χολιγουντιανές. Παρεμπιπτόντως σε μια αφίσα, πινακίδα ή κάτι τέτοιο στην ταινία, είδα τη λέξη Hollywood. Τώρα με τον Γιάννη τον Καραμπίτσο που έμπλεξα, που συνεχώς από το camerastyloonline προτείνει ταινίες, αυτό πια είναι πολυτέλεια. Χωρίς τον Καραμπίτσο δεν θα έβλεπα ποτέ το «Valerie and her week of wonders» και το «Είμαι η Κούβα».

  Πάλι παρεμπιπτόντως, ο Ryan Gosling πολύ μου θύμιζε το φίλο μου το Θανάση (χρόνια του πολλά, γιόρταζε χθες) από την ομάδα κοινωνικής ανθρωπολογίας.