Mel Gibson, Hacksaw ridge

Mel Gibson, Hacksaw ridge (2016)

  Ένα από τα αποφθέγματά μου είναι και το «Να μη φοβάσαι να διαφέρεις». Και η ταινία «Hacksaw ridge» αποτελεί την τέλεια εικονογράφηση.

  Ο Desmond Doss είναι αντιρρησίας συνείδησης. Όμως μετά το Perl Harbor θέλει να υπηρετήσει την πατρίδα του σαν νοσοκόμος, αλλά χωρίς να πιάσει όπλο. Αυτό που δεν ξέρει όταν κατατάσσεται στο στρατό είναι ότι είναι υποχρεωμένος να φέρει όπλο. Αρνείται. Οι συνάδελφοί του τον θεωρούν δειλό. Ο λοχίας, με τη λογική της συλλογικής ευθύνης, τους κάνει άγριο καψόνι. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποιοι να τον ξυλοκοπήσουν. Δεν θα τους μαρτυρήσει. Όμως οι στρατιωτικοί νόμοι είναι νόμοι-τους έζησα κι εγώ στο πετσί μου όταν έκανα τη θητεία μου, μια ιστορία που την έχω γράψει αλλού- και περνάει, όπως κι εγώ, στρατοδικείο. Θα μεσολαβήσει ο πατέρας του και θα αθωωθεί, όπως κι εγώ. Και, το εκπληκτικό, εκεί που όλοι τον νόμιζαν δειλό, θα σώσει 75 τραυματισμένους στην «Κορυφογραμμή του σιδηροπρίονου», οι οποίοι είχαν κυριολεκτικά εγκαταλειφθεί. Ένας από αυτούς θα του ζητήσει αν μπορέσει να τον συγχωρέσει κάποια στιγμή, λέγοντας ότι ποτέ δεν είχε πέσει για κάποιον τόσο έξω όσο γι’ αυτόν.

  Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ο Desmond Doss είναι ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης που παρασημοφορήθηκε για την ανδρεία που επέδειξε στη μάχη. Στα γράμματα τέλους βλέπουμε σκηνές από την παρασημοφόρησή του, καθώς και το φιλί που ανταλλάσσει με την αγαπημένη του. Επίσης βλέπουμε και τις μαρτυρίες ατόμων που έσωσε, χρόνια αργότερα. Υποθέτω ότι όλα αυτά βρίσκονται στο ντοκιμαντέρ, πάνω στο οποίο γυρίστηκε η ταινία. 

  Εξαιρετικός ο Mel Gibson, ο δεύτερος ηθοποιός που ξέρω που σκηνοθετεί μετά τον Κλιντ Ίστγουντ (όχι, θυμήθηκα και την Λιβ Ούλμαν). Εξαιρετικές και οι πολεμικές σκηνές, και οι διάλογοι καίριοι. Επίσης εξαιρετικός ο Andrew Garfield, δικαίως πήρε το Όσκαρ καλύτερου ανδρικού ρόλου, ενώ η Teresa Palmer προτάθηκε για τον καλύτερο γυναικείο ρόλο χωρίς να το κερδίσει, και ο λόγος πιστεύω είναι ότι ο χρόνος που εμφανίζεται στην οθόνη είναι σχετικά μικρός.  
  Και, τώρα που το θυμήθηκα, στις ταινίες όλες οι νοσοκόμες είναι όμορφες. Όλες μα όλες. Όχι όμως και στη ζωή. Πανέμορφη η Teresa Palmer.