Μετά τον «Μεγάλο ασθενή» (θα
αναρτήσουμε στις 27-7-2017, όταν θα βγει στις αίθουσες) είδαμε το «Hello Mumbai» του Ghorban Mohammadpour, όπου ξαναβρήκαμε το μοτίβο «τα
σύνορα της αγάπης». Αυτός ιρανός, αυτή ινδή.
Όμως δεν είναι το κύριο μοτίβο. Το πρόβλημα
εδώ δεν είναι η διαφορά θρησκείας αλλά η αντιμετώπιση της γυναίκας σαν
αντικείμενο συναλλαγής. Ο πατέρας της, πλούσιος επιχειρηματίας, την έχει τάξει
στο γιο κάποιου για να τον βοηθήσει οικονομικά. Αυτή αναγκάζεται να υπακούσει
στην πατρική εντολή και να τον αρραβωνιαστεί. Όμως δεν τον θέλει, και στην
απελπισία της κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.
Στη συνέχεια θα τα φτιάξει με τον ιρανό
συμφοιτητής της στην ιατρική σχολή ο οποίος της έσωσε τη ζωή. Αρνείται να
παντρευτεί αυτόν στον οποίο την έταξαν. Θα βρει συμπαραστάτη τη μητέρα της, όμως
ο πατέρας της είναι ανένδοτος, όπως και ο αδελφός της. Ο πατέρας της τελικά θα
υποχωρήσει, οι καιροί έχουν αλλάξει, θέλει την ευτυχία της κόρης του, όμως όχι
ο αδελφός της ο οποίος πρόκειται να παντρευτεί την αδελφή του «αρραβωνιαστικού»
της αδελφής τους.
Και η ταινία, από μια αισθηματική κομεντί
εξελίσσεται σε αστυνομικό δράμα. Ο αντίζηλος προσφέρει χρήματα στον ιρανό. Αυτός
φυσικά αρνείται, και τον απαγάγει.
Περίμενα ένα χάπι εντ, όμως όχι, το τέλος
είναι σαν εκείνο του «love story». Αυτή, υποθέτουμε, για να τον ελευθερώσουν
υποχωρεί και τον παντρεύεται. Μετά από χρόνια αυτός θα πάρει ένα γράμμα και θα
τρέξει να τη βρει. Είναι βαριά άρρωστη. Πόσα χρόνια έχουν περάσει; Στο θάλαμο
του νοσοκομείου, μαζί με τους γονείς και τον αδελφό της βρίσκεται και η κόρη της,
ένα περίπου δεκάχρονο κορίτσι. Αυτή είναι χωρίς μαλλιά, με ουλές στο πρόσωπο.
Καρκίνος; Δεν μας λέγεται. Η τελευταία σκηνή είναι μπροστά στον τάφο της, ο
ιρανός με την κόρη της.
Στο IMDb είδα μια πολύ χαμηλή βαθμολογία, 4,4
από μόλις 355 χρήστες. Αυτοί, υποθέτω, ήσαν ιρανοί ή ινδοί. Τους φάνηκε σαν μια
γλυκερή αισθηματική ιστορία, με ένα απογοητευτικά unhappy end· αν
και το δικό μας «Love story» έσπασε τα ταμεία το 1970.
Εγώ βλέπω ευχάριστα τις αισθηματικές ταινίες,
όμως αυτή με εντυπωσίασε για το κοινωνικό background. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν σήμερα
τέτοια πράγματα, έστω και στη μακρινή Ινδία; Για τους ινδούς όμως και τους ιρανούς φαίνεται
ότι αυτό ήταν κάτι φυσιολογικό.
Posts
No comments:
Post a Comment