Από σήμερα στους κινηματογράφους.
Βλέποντας την ταινία μου ήλθαν στο μυαλό δυο
πράγματα. Το πρώτο, η πάγια θέση του καθηγητή μου (εποπτεύοντος του
διδακτορικού μου) Θόδωρου Γραμματά ενάντια στη θεαματικότητα, το να ξοδεύεις
δηλαδή σε σκηνικά, κοστούμια κ.λπ. για να κάνεις θεαματική και ελκυστική στο
ευρύ κοινό μια θεατρική παράσταση, πράγμα που κάνει το εμπορικό θέατρο. Το
δεύτερο, αυτό που γράφω συχνά σε σχέση με τον ιρανικό κινηματογράφο, ότι δεν
χρειάζεται μια ταινία να είναι υψηλού προϋπολογισμού για να είναι καλή. Βέβαια
ένα πλατύ κοινό αρέσκεται στο χολιγουντιανό πότλατς με καταστροφές αυτοκινήτων,
εμπρησμούς κ.λπ. που αυτό μπορεί μεν να αποτελεί μια κάποια εγγύηση για την
εμπορικότητα της ταινίας, όχι όμως απαραίτητα και για την ποιότητά της.
Τέτοια είναι και η περίπτωση της ταινίας του
Πάολο Τζενοβέζε «Οι απολύτως άγνωστοι». Έχει θεατρική δομή στη σύλληψη και θα
μπορούσε εύκολα να διασκευασθεί σε θεατρικό έργο, αφού όλη η υπόθεση του έργου
εκτυλίσσεται σε ένα σαλόνι, σε ένα δείπνο μιας ομάδας φίλων, των οικοδεσποτών, δυο
ζευγαριών, και ενός ακόμη που ήλθε σόλο.
Γίνεται λόγος για τα καλά κρυμμένα μυστικά
που κρύβουν τα μηνύματα στα κινητά. Και αποφασίζεται να παίξουν ένα παιχνίδι: ό,τι μηνύματα θα
λαμβάνουν στα κινητά τους να τα διαβάζουν και οι άλλοι. Και όταν παίρνουν
τηλεφώνημα να απαντούν μπροστά σε όλους και να μην ζητούν συγνώμη και να
πηγαίνουν ξέμακρα να απαντήσουν για να μην ενοχλήσουν την παρέα, όπως γίνεται
συχνά σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αυτά που θα διαδραματιστούν θα αποκαλύψουν
πράγματα που δεν μπορούσαν να φανταστούν, όπως π.χ. τα γκομενιλίκια των ανδρών,
αλλά και των γυναικών, που κάποια έχουν να κάνουν με πρόσωπα που βρίσκονται στο
ίδιο τραπέζι. Θα διαρραγούν οι σχέσεις τους;
Η σάτιρα του Τζενοβέζε είναι διπλή: αφορά
αφενός στις καταστάσεις που αποκαλύπτονται και αφετέρου στο πώς
αντιμετωπίζονται, στο τέλος της ταινίας.
Με υψηλότατο ΙΜDb, είναι μια εξαιρετική ταινία.
Διαβάζω τώρα στο ιταλικό λήμμα της βικιπαίδειας ότι η επιτυχία της ταινίας ήταν τέτοια ώστε έγιναν δυο remake, από τις οποίες το ένα είναι του δικού μας Θοδωρή
Αθερίδη με τίτλο «Τέλειοι ξένοι».
Posts
No comments:
Post a Comment