Έχω γράψει ότι κριτήριο για το πόσο καλή
είναι μια κωμωδία για μένα είναι το πόσο γελάω, συμπληρώνοντας όμως ότι μια
κωμωδία μπορεί να είναι καλύτερη ενώ γελάς λιγότερο, όπως π.χ. με τις κωμωδίες
του Σαίξπηρ και του Μολιέρου. Πρώτη φορά όμως βρέθηκα στην αντίθετη περίπτωση,
να γελάσω αρκετά σε μια κωμωδία και όμως να μη μου αρέσει.
Οι δυο γονείς θέλουν να χωρίσουν. Όμως κανείς
τους δεν θέλει να φορτωθεί την επιμέλεια των τριών παιδιών τους, με αποτέλεσμα
η δικαστίνα να αποφασίσει ότι πρέπει να αποφασίσουν τα παιδιά. Και τα κωμικά
επεισόδια που ακολουθούν έχουν να κάνουν με τους τρόπους που σκαρφίζεται ο κάθε
γονιός για να τους κάνει τη ζωή του δύσκολη, ώστε να επιλέξουν τον άλλο γονέα. Εντελώς
αντιρρεαλιστικό, μια και ξέρουμε ότι στην πραγματική ζωή οι μάχες δίνονται για
το ποιος θα πάρει την επιμέλεια των παιδιών. Αυτό στον δυτικό κόσμο, γιατί στον
κόσμο του Ισλάμ δεν χρειάζεται να δοθεί αγώνας, την επιμέλεια την παίρνει ο
πατέρας, εκτός σπανίων εξαιρέσεων.
Βέβαια έχουμε κωμωδία, το ζευγάρι κάποια
στιγμή, με ένα αρκετά μη πειστικό τρόπο για μένα, κάνει έρωτα. Μετά βγαίνει το
διαζύγιο, κάπου προς το τέλος. Όμως στο τέλος τέλος βλέπουμε την γυναίκα να είναι
έγκυος και ο σύζυγος (είναι γυναικολόγος) να την ξεγεννάει. Χωρίς να δηλώνεται
με σαφήνεια, το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει. Για άλλη μια φορά βλέπουμε το μοτίβο «χωρίζουν
και τα ξαναφτιάχνουν», που το είδαμε πρόσφατα και στην ταινία «Ο
γιατρός έχει τρεχάματα».
Όχι, αυτή την ταινία θα ήθελα να μην την είχα
δει.
Posts
No comments:
Post a Comment