Από σήμερα στους κινηματογράφους, σε
επανέκδοση.
Την ταινία την είδα πολύ παλιά και δεν την
θυμόμουνα. Είχα την υποψία ότι δεν θα μου άρεσε, καθώς θα την έβαζα στον προκρούστη
των προπολεμικών ταινιών του Τσάπλιν και θα την εύρισκα ελλειμματική. Τελικά η
υποψία μου διαψεύστηκε.
Ο κύρος Βερντού είναι κατά συρροή δολοφόνος. Παντρευόταν
πλούσιες μεσόκοπες κυρίες και μετά τις δολοφονούσε.
Θυμάμαι, πριν χρόνια, υπήρξε στην Ελλάδα μια εταιρεία δολοφόνων που προσέγγιζαν γριούλες, τους πλαστογραφούσαν
τις διαθήκες και μετά τις δολοφονούσαν. Αρχηγός της ένας Παπαδόπουλος, δικηγόρος,
πρώην δήμαρχος (Να προσέχετε ποιους ψηφίζετε). Αμετανόητος αυτός, όπως διαβάζω
στον σύνδεσμο της βικιπαίδειας.
Όχι, δεν είχε δολοφονικά ένστικτα ο Βερντού,
απλά, μετά που τον απέλυσαν από τη δουλειά του λόγω της κρίσης του 29-33,
βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση, πώς να συντηρήσει την οικογένειά του, το
γιο του και την ανάπηρη γυναίκα του.
Το ότι δεν ήταν εωσφορική φυσιογνωμία φάνηκε
και από το ότι δεν φαρμάκωσε μια νεαρή κοπέλα, πειραματόζωο για ένα δηλητήριο,
καθώς συγκινήθηκε από την προσωπική της ιστορία. Ήταν φυλακή τρεις μήνες για
την κλοπή μιας γραφομηχανής, και στο διάστημα αυτό πέθανε ο ανάπηρος άντρας της.
«Θα σκότωνα για χάρη του», του λέγει.
Η κοινωνική σάτιρα του Τσάπλιν είναι και εδώ κυρίαρχη,
σε μια ταινία που βρίθει βέβαια από κωμικά επεισόδια, κάποια από τα οποία είναι
γκανγκ της εποχής του βωβού κινηματογράφου.
Και δυο ατάκες από την ταινία. Η μια πολύ
γνωστή.
«Ένας φόνος σε κάνει εγκληματία, ένα εκατομμύριο
σε κάνουν ήρωα».
Και η άλλη.
«Η απελπισία είναι ναρκωτικό, γεμίζει το
μυαλό με αδιαφορία».
Κάτι χειρότερο θα έλεγα: με παραίτηση.
Μην την χάσετε όσοι δεν την έχετε δει.
Posts
No comments:
Post a Comment