Percy Adlon, Céleste (1982)

Percy Adlon, Céleste (1982)

  Ποια είναι η Σελέστ;

  Είναι η υπηρέτρια του Προυστ, που τον φρόντιζε από το 1914 μέχρι το θάνατό του. Χρόνια αργότερα έγραψε τις αναμνήσεις τις, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο γερμανός σκηνοθέτης Percy Adlon για να κάνει την ταινία του. Είναι η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, και έκανε αίσθηση στο φεστιβάλ Καννών όταν προβλήθηκε.

  Διαβάζω στη βικιπαίδεια ότι τα γυναικεία πρόσωπα στις ταινίες του είναι άτομα με ισχυρό και ασυμβίβαστο χαρακτήρα. Η Eva Mattes είναι εξαιρετική στο ρόλο της σαν υπηρέτρια, που φροντίζει με υπομονή και αγάπη, αλλά και με επιμονή τον Προυστ, για τον οποίο είναι κάτι παραπάνω από υπηρέτρια. Τον πιέζει όσο μπορεί να μην είναι αδιάφορος με τα προβλήματα της υγείας του.

  Δεν έχει το δικαίωμα να έρχεται στην κρεβατοκάμαρά του παρά μόνο όταν αυτός την καλεί. Η καημένη μένει ξύπνια όλη τη νύχτα που ο Προυστ γράφει, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να τη φωνάξει κτυπώντας το κουδούνι. Της υπαγορεύει όταν πια δεν μπορεί να γράφει, και τη βάζει να του εξιστορεί από τη ζωή της. Ο Προυστ είναι ο διάσημος, όμως αυτή είναι ουσιαστικά ο κεντρικός χαρακτήρας.

  Πολύ καλή ταινία, τη γαλλική κόπια μπορείτε να τη δείτε στο youtube με αυτόματους γαλλικούς υπότιτλους

  Παρεμπιπτόντως, την ταινία την είδα καθώς τελευταία άρχισα να ασχολούμαι με τον Προυστ. Η τελευταία ανάρτησή μου ήταν για το βιβλίου του Ρότζερ Σάτακ «Από τη μεριά του Προυστ».

  Παραλίγο να το ξεχάσω, μια ωραία ατάκα απ’ αυτά που της υπαγόρευε: «Το έργο τέχνης είναι το μόνο μέσο για να βρεις το χαμένο χρόνο».

  Τώρα που την ξαναδιαβάζω από το τετράδιο όπου την κατέγραψα μου φαίνεται απλά πνευματώδης, χωρίς να εμπεριέχει ουσιαστική αλήθεια. Η δική μου εμπειρία είναι ότι μόνο με την αυτοβιογραφία και το ημερολόγιο μπορείς να ξαναβρείς το χαμένο χρόνο - αυτό πίστευε και ο Προυστ, και το βιβλίο του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» είναι ουσιαστικά μια αυτοβιογραφία. Όσο για το έργο τέχνης, ναι, βλέποντας ένα έργο τέχνης, διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα, ακούγοντας μια ωραία μουσική, δεν έχεις ποτέ την αίσθηση ότι ο χρόνος που του αφιερώνεις είναι μια perdida de tiempo, αγαπημένη φράση αγαπημένης φίλης, ένας χαμένος χρόνος.