Ντένης Ηλιάδης, Hardcore (2004)

Ντένης Ηλιάδης, Hardcore (2004)

  Καθώς έβλεπα το «Hardcore» στο οποίο κάνει μια αναφορά ο Βρασίδας Καράλης στο βιβλίο του «History of the Greek cinema» (2011), θυμήθηκα ότι την ταινία την είχα ξαναδεί. Κοιτάζοντας το αρχείο tenies pou ida ke den egrapsa gi aftes, δηλαδή δεν έκανα ξεχωριστή ανάρτηση, τη βρήκα. Αξίζει να παραθέσω τα δυο λογάκια που έγραψα γι’ αυτήν, σαν δείγμα πρόσληψης.

  «Το είδα για το θέμα, πόρνες σε ροζ αγγελίες. Δυο κοπέλες, λεσβιακός έρωτας, φόνοι, και στο τέλος η μια σκοτώνει την άλλη πλακώνοντάς τη με το μαξιλάρι για να της κλέψει τον γκόμενο, όπως η ποια δεν θυμάμαι ταινία του Χάνεκε, εξίσου παρανοϊκή».

  Την ταινία του Χάνεκε τη θυμήθηκα, είναι η «Αγάπη». Τον Haneke τον είδα πακέτο, είχα διαβάσει ότι είναι καλός σκηνοθέτης. Μετά τις πρώτες ταινίες πίεσα τον εαυτό μου να συνεχίσω, λέω ότι τουλάχιστον κάνω εξάσκηση στα γερμανικά, όμως είναι ένας σκηνοθέτης «που δεν μου πάει», όπως έλεγε και ο Κουμανταρέας για τον Φώκνερ. Αργότερα τον πήγαινε. Εγώ πάντως δεν σκοπεύω να το ρισκάρω με τον Χάνεκε, υπάρχουν τόσοι και τόσοι καλοί σκηνοθέτες που δεν έχω δει. Όταν διάβασα πώς τέλειωνε η «Αγάπη» δεν είχα καμιά διάθεση να τη δω, και δεν την είδα.

  Η ταινία είναι καλογυρισμένη και με καλές ερμηνείες αλλά, όπως έχω πει, θεωρώ βασικό σε μια ταινία το σενάριο. Μου αρέσουν οι κοινωνικές ταινίες που αποτελούν «φέτα ζωής» όπως έλεγε ο Ζολά για τον νατουραλισμό.

  Όμως τελικά ένα έργο δεν μπορεί να είναι απόλυτα «φέτα ζωής», πολύ λιγότερο ο νατουραλισμός, καθώς δίπλα στο τυπικό πρέπει να αφηγηθεί και το μη τυπικό. Γιατί; Διότι μόνο το μη τυπικό έχει αφηγηματικό ενδιαφέρον.

  Βέβαια εδώ υπάρχει και το τυπικό. Η ταινία του Ηλιάδη μέχρι τη μέση περίπου δεν είναι παρά δεικτικά επεισόδια στα οποία βλέπουμε τι περίπου γίνεται στον κόσμο των escort (έτσι ονομάστηκαν οι πόρνες των ροζ αγγελιών οι οποίες κάποια στιγμή απαγορεύτηκαν, και η συναλλαγή γίνεται τώρα πια διαδικτυακά). Στη συνέχεια έχουμε το μη τυπικό, περισσότερο ή λιγότερο. Και βέβαια ο φόνος στο τέλος είναι ολότελα μη τυπικός, όπως και η ιστορία των δυο κοριτσιών. Η μια έβαλε φωτιά στο σπίτι της και έφυγε ενώ και η άλλη δεν άντεχε τους γονείς της και ευχαρίστως θα έβαζε κι αυτή φωτιά στο σπίτι τους φεύγοντας.

  Κάποια στιγμή βλέπουμε σφαίρες να πέφτουν και νεκρούς να σωριάζονται στο πάτωμα (που λέει ο λόγος, το αφεντικό ήταν στο κρεβάτι με δυο γκόμενες). Η κοπέλα θα γλιτώσει, θα ενοχοποιηθεί ο φίλος της τον οποίο παρέσυρε στο έγκλημα.

  Σίγουρα δεν είναι οι escort διαταραγμένες, με πιθανές βέβαια κάποιες εξαιρέσεις. Όμως μόνο η διαταραχή είναι αφηγηματικά ενδιαφέρουσα, όπως έδειξε εξάλλου και ο μεγάλος μαιτρ Ντοστογιέφσκι.

  Έχω δηλώσει ότι δεν μου αρέσουν τα αστυνομικά, και αυτό το έργο από τη μέση και πέρα έχει αστυνομική πλοκή. Και βέβαια δεν ένιωσα έκπληξη όταν ψάχνοντας για τη συγγραφέα βρήκα ότι είναι ψευδώνυμο, και ότι πίσω από την Αλέκα Λάσκου κρύβεται η Ευτυχία Γιαννάκη, συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων.