Ερρίκος Ανδρέου, Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι (1967).

Ερρίκος Ανδρέου, Τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι (1967).

  Σπάνια βλέπω τηλεόραση, την έχω απλά σαν δεύτερο μόνιτορ στον υπολογιστή μου για να βλέπω ταινίες. Κάποιες φορές όμως που, κάνοντας ζάπινγκ, πέφτω πάνω σε ταινία της δεκαετίας του ’60, δεν αντέχω στον πειρασμό, κάθομαι και τη βλέπω. Έτσι έγινε και με τα «Δυο πόδια σε ένα παπούτσι» που τα είδα προχθές βράδυ στο opentv.

  Είναι η αναμνήσεις; Τις περισσότερες απ’ αυτές τις ταινίες τις είδα στο σινε-Αστέρια, τον θερινό κινηματογράφο του χωριού μου που άνοιξε το 1958 και έκλεισε περίπου το 1970. Είναι μήπως μια ελληνικότητα που χάθηκε με την έλευση της τηλεόρασης και της παγκοσμιοποίησης;  Ή μήπως οφείλεται στο γεγονός ότι ελάχιστες ταινίες ξέρω από την μετέπειτα παραγωγή;

  Να ξεκαθαρίζουμε, μιλάω πάντα για κωμωδίες. Τα δακρύβρεχτα δράματα ούτε τότε ούτε και τώρα τα βλέπω, με κάποιες εξαιρέσεις βέβαια.

  Η Νόρα Βαλσάμη (τι ωραία που ήταν) έρχεται από το χωριό στην Αθήνα και πιάνει δουλειά ως δακτυλογράφος. Στο γιο του αφεντικού, το Λάκη Κομνηνό, του φαίνεται κακάσχημη με το επαρχιώτικο ντύσιμό της. Το λέει στον πατέρα του, αυτή το ακούει, και γυρίζει απελπισμένη στο σπίτι. Μια φίλη της που μένει στο διπλανό διαμέρισμα τη συμβουλεύει, το απόγευμα που θα ξαναπάει στη δουλειά να είναι ντυμένη διαφορετικά. -Πώς δηλαδή; -Έλα και θα σου δείξω εγώ.

  Και της έδειξε.

  Την έκανε κούκλα.

  Ο Κομνηνός έτριβε τα μάτια του.

  Αυτή, κατά συμβουλή της φίλης της, κάνει την περπατημένη χωρίς να είναι, και αυτός ζηλεύει. Ως γνωστό, η ζήλεια είναι το μεγάλο διεγερτικό του έρωτα. Μάλιστα σκηνοθετεί και μια συνάντηση σε κέντρο με υποτιθέμενους γκόμενους.

  Αυτές οι σκηνοθεσίες έχουν και τα προβλήματά τους. Ο ψεύτης και ο κλέφτης… Το ίδιο θα αποκαλυφθεί και αυτός κάποια στιγμή για τα ψέματα που λέει στη φιλενάδα του. Δεν είναι ενθουσιασμένος μαζί της, όλο απαιτήσεις για δώρα είναι.

  Τα ψέματα λοιπόν θα αποκαλυφθούν και μαζί τους και ο έρωτας.

  Στο τέλος βλέπουμε πάλι το γνωστό μοτίβο του «στο παρά πέντε», αλλά σε μια πολύ πρωτότυπη, εξαιρετική εκδοχή.

  Αυτή, παρεξηγημένη μαζί του, θέλει να γυρίσει στο χωριό. Τρέχει να την προλάβει. Την προλαβαίνει όταν είναι έτοιμη να ανέβη στο τραίνο. Της λέει ότι ανακάλυψε πως είναι το πιο καλό κορίτσι του κόσμου και ότι την αγαπά. -Πολύ αργά, του λέει και ανεβαίνει στο τραίνο.

  Το τραίνο ξεκινάει σιγά σιγά. Τρέχει και ανεβαίνει μέσα. Την ψάχνει. Ξαφνικά τη βλέπει από το παράθυρο. Είχε κατέβη.

  Δίπλα στο ρομάντζο έχουμε και τα κωμικά επεισόδια, με τον Παναγή, τον ερωτευμένο χωριανό της, και με τον εργένη του αποκάτω πατώματος, που η φίλη της Νόρας (σχεδόν πάντα βάζω τα ονόματα των ηθοποιών και όχι των προσώπων που υποδύονται) δεν τον αφήνει κάθε βράδυ να κοιμηθεί. Πότε έχει πάρτι, πότε έχει στη διαπασών το πικάπ.

  Πολύ μου άρεσε αυτή η ταινία, με χαλάρωσε, ένιωθα να χαμογελάω σε όλη τη διάρκεια της προβολής της. Τι κρίμα να μην έχω χρόνο να δω περισσότερες τέτοιες ταινίες. Όμως πρέπει να το κάνω πότε πότε.