Oliver Laxe, Θα έλθει η φωτιά (O que arde, 2019)

Oliver Laxe, Θα έλθει η φωτιά (O que arde, 2019)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Έχω δει μια ακόμη ταινία του Όλιβερ Λάσε η οποία επίσης μου άρεσε πάρα πολύ, τις «Μιμόζες».

  Η γλώσσα της ταινίας είναι τα γαλικιανά (ή γαλικιακά) και μιλούνται στη Γαλικία, μια αυτόνομη κοινότητα της Ισπανίας που βρίσκεται βορειοδυτικά της, ακριβώς πάνω από την Πορτογαλία. Πρωτεύουσά της είναι το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, όπου έκανε το προσκύνημα η φίλη μου η Κάτια. Είναι πολύ συγγενική με τα πορτογαλικά. 

Ο γαλικιανός τίτλος της ταινίας σημαίνει «αυτό που καίει». Είναι το δάσος, και εμπρηστής είναι ο Amador.

  Μόλις έχει βγει από τη φυλακή αφού εξέτισε τα δυο χρόνια της ποινής του. Πρέπει όμως να δίνει το παρόν σε κάποιον επόπτη. Αυτό το είδαμε και σε μια ιαπωνική ταινία, δεν θυμάμαι ποια. Αν δεν βαρεθώ θα ψάξω να βρω ποια είναι. Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε πολύ.

  Τι σόι άνθρωπος είναι;

  Η προσωπογράφηση ενός προσώπου γίνεται με τρεις τρόπους: την αυτοπροσωπογράφηση, την προσωπογράφηση από τρίτους και τις πράξεις του. Από όλους αυτούς ο πιο έγκυρος είναι ο τρίτος, και ακολουθεί ο δεύτερος. Ο πρώτος δεν είναι τόσο έγκυρος καθόσον ο καθένας μπορεί να πει ψέματα για τον εαυτό του.

  Βλέπουμε τον Αμαντόρ να καθαρίζει το στερνάκι το οποίο μαζεύει το νερό από μια πηγή, από το οποίο διοχετεύεται μετά στο χωριό τους, ορεινό χωριό. Η ροή είχε μειωθεί, αλλά οι χωριανοί δεν μπήκαν στον κόπο να το καθαρίσουν.

  -Είναι καλός άνθρωπος αλλά έχει περάσει πολλά, ακούμε κάποιον χωριανό να σχολιάζει.

  Η μητέρα του είναι χαρούμενη για την επιστροφή του.

  Η περιουσία τους;

  Τρεις γελάδες, τις οποίες πηγαίνει καθημερινά στη βοσκή.

  Μια πληγώνεται στο πόδι. Η νεαρή κτηνίατρος, που σπούδασε κτηνιατρική γιατί της άρεσε η επαρχία, την περιποιείται και δίνει οδηγίες.

  Η ταινία έχει τα χαρακτηριστικά των ταινιών κάποιων μεγάλων δημιουργών, όπως του Ταρκόφσκι, του Αγγελόπουλου και του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν: Αργοί ρυθμοί, ποιητικά, εικαστικά πλάνα, περιορισμένος ο λόγος.  

  Τελικά γιατί φυλακίστηκε;

  Μας το λέει ο τίτλος.

  Αλλά τι ήταν αυτό που τον έσπρωξε σ’ αυτή του την πράξη;

  Αυτός είναι τελικά που προκάλεσε την καινούρια πυρκαγιά;

  Θα δούμε εντυπωσιακές σκηνές από την κατάσβεσή της.

  Είχα συμμετάσχει σε μια πυρόσβεση, 1987, στη Θριπτή, ένα ορεινό μετόχι με πευκόδασος, στο χωριό μου, και έχω σχετική εμπειρία. Θυμάμαι το τρέξιμο στον ορεινό δρόμο για να διασχίσουμε το μέτωπο της φωτιάς, και κάποιον που είχε φορτώσει στο αγροτικό του τις κυψέλες του, να σώσει τις μέλισσες, όσες δεν είχαν ήδη καεί από τις φλόγες. Ιδρωμένος, την άρπαξα καλοκαιριάτικο, εξελίχθηκε σε μια σοβαρή στρεπτοκοκκική λοίμωξη που κόντεψε να με στείλει. Έκανα ένα χρόνο μπενατούρ, πενικιλίνες αργής απορρόφησης, αλλά γλίτωσα τη σπειραματονεφρίτιδα και την ενδοκαρδίτιδα.

  Ήμουν μόνος στην Κρήτη. Ο πυρετός δεν έπεφτε. Ο γιατρός στην Ιεράπετρα που είδε την ακτινογραφία θώρακος που είχα κάνει, σχολίασε: -Μα εσύ μας δείχνεις τρελά πράγματα εδώ.

  Τα πνευμόνια μου ήταν ολοκάθαρα, δεν υπήρξα ποτέ καπνιστής.

  Ο νήπιος, λες και ένας πυρετός που δεν κόβεται δεν μπορεί να οφείλεται σε κάτι άλλο.

  Είπα να τα μαζεύω και να επιστρέψω στην Αθήνα.

  Θυμάμαι που στο δρόμο για το Ηράκλειο, στο autobianchi μου, χωρίς air-condition φυσικά, με αρκετή ζέστη, έκανα τη σκέψη ότι δεν θα γλίτωνα. Και με έπιασε ξαφνικά μια μελαγχολία. Σκεφτόμουνα που θα άφηνα το γιο μου, ενός χρόνου μόλις, χωρίς την πατρική υποστήριξη. Μου πέρασαν από το μυαλό τα δυο ανέκδοτα βιβλία μου (Η «Αναγκαιότητα του μύθου» θα εκδιδόταν τα Χριστούγεννα ενώ η «Λαϊκότητα της κρητικής λογοτεχνίας» εκδόθηκε τρία χρόνια αργότερα), όμως δεν ένιωθα να με νοιάζει, η έγνοια μου ήταν για το γιο μου. Τελικά τα κατάφερα, χάρη σε ένα γιατρό που επέμενε να κοιτάξει στο βάθος του λαιμού μου. Βρήκε τελικά κάτι σε μέγεθος ροβιθιού, όπως μου είπε. Εκεί είχε τη φωλιά του ο στρεπτόκοκκος.

  Σόρι για την παρέκβαση, όσοι με διαβάζετε το ξέρετε ότι συνηθίζω να κάνω τέτοιου είδους παρεκβάσεις, αναμνήσεις κυρίως αλλά και ανέκδοτα.  

  Επί πλέον, θα αναπτυχθεί ειδύλλιο ανάμεσα στον Αμαντόρ και στη νεαρή κτηνίατρο;  

  Και ένα τελευταίο που το ξέχασα: μήπως άδικα καταδικάστηκε; Μήπως ήταν αθώος  τελικά;

  Δεν θα σας πω, δεν θα κάνω σπόιλερ.

  (Όσοι δείτε την ταινία, σας παρακαλώ μη με βρίζετε μετά. Όσοι έχετε δει την ταινία του Ασγάρ Φαρχάντι «Ένας χωρισμός» θα καταλάβετε γιατί σας το λέω αυτό).