Ακίρα Κουροσάβα, Οι επτά σαμουράι (1953)

Ακίρα Κουροσάβα, Οι επτά σαμουράι (1953)

 

  Αφού είδα τους «Ανίκητους έξι» (1970) αποφάσισα να ξαναδώ, για τέταρτη τουλάχιστον φορά, τους «Επτά σαμουράι», που έχουν το ίδιο μοτίβο: μια χούφτα άνθρωποι υπερασπίζονται ένα χωριό από τους ληστές. Τόσο μου άρεσε που το πήρα απόφαση να ξαναδώ τις ταινίες τους Κουροσάβα για τις οποίες δεν έχω γράψει. Έχοντας δει πακέτο τον Όζου και τον Μιτζόγκουτσι θα συμπληρώσω έτσι την τριανδρία.

  Οι ληστές που πλιατσικολογούν κάθε χρόνο το χωριό, η απόφαση αυτή τη φορά να το υπερασπιστούν στρατολογώντας σαμουράι, η στρατολόγησή τους, η ζωή τους στο χωριό, το ειδύλλιο, η εμφάνιση των ληστών, οι συγκρούσεις, η αποφασιστική μάχη που στοίχησε τη ζωή των τεσσάρων από τους επτά αποτελούν τον σκελετό της ιστορίας.

  Στέκονται μπροστά στον τάφο των συντρόφων τους, ένας τελευταίος αποχαιρετισμός πριν φύγουν. Μια ομάδα χωρικών περνά δίπλα τους. Ανάμεσά τους και η κοπέλα. Ο νεαρός βλέποντάς την να προσπερνά τρέχει προς το μέρος της αλλά σταματάει. Την κοιτάζει που πηγαίνει κοντά στους άλλους που φυτεύουν ρύζι. Φυτεύει και αυτή. Κοιτάζουν και οι άλλοι δυο. Ο ένας σχολιάζει: Οι κερδισμένοι είναι οι χωρικοί, όχι εμείς. Και στρέφονται προς τους τάφους των συντρόφων τους. Το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι οι τέσσερις τάφοι.

  Τελικά ο νεαρός πήγε στην κοπέλα ή επέστρεψε στους συντρόφους του;

  Σκόπιμα ο Κουροσάβα αφήνει αμφίσημο το τέλος.

  Ένας σαμουράι να μείνει στο χωριό για μια χωριάτισα; Αδύνατον να το δεχθούν οι συντηρητικοί γιαπωνέζοι θεατές. Να μείνει με την κοπέλα; Αυτό θα ήθελε μια μερίδα ρομαντικών θεατών, όπως κι εγώ. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

  Την παράσταση την κλέβει κυριολεκτικά ο Τοσίρο Μιφούνε, στο ρόλο ενός πληθωρικού σαμουράι, περίεργου αλλά και γενναίοι, που παίρνει ριψοκίνδυνες πρωτοβουλίες, οργανώνει τους χωρικούς και τα παιδιά των λατρεύουν. Οι κωμικές νότες που διανθίζουν την ταινία, σαν αντίστιξη στην ένταση της αναμονής και της τελικής σύγκρουσης, όλες έχουν να κάνουν μ’ αυτόν.