Akira Kurosawa, The most beautiful (1944)

Akira Kurosawa, The most beautiful (1944)

 

  «Οι πιο όμορφες» γυρίστηκαν το 1944 και είναι ένα προπαγανδιστικό φιλμ. Νομίζω τότε η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ των αμερικάνων και με τέτοιου είδους έργα οι γιαπωνέζοι προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τον πληθυσμό ώστε να εντείνει τις δυνάμεις του για τη νίκη. Πώς θα γινόταν η εντατικοποίηση αυτή; Με την αύξηση της παραγωγής.

  Η πλοκή τοποθετείται σε ένα εργοστάσιο οπτικών. Κατασκευάζουν φακούς που θα χρησιμοποιηθούν σε πλοία και σε αεροπλάνα. Έχει εκπονηθεί ένα πλάνο εντατικοποίησης, νομίζω πέντε μηνών. Τα κορίτσια πρέπει να αυξήσουν την παραγωγή κατά 50% και οι άνδρες κατά 100%.

  Τα κορίτσια πάνε να διαμαρτυρηθούν. Μα γιατί, είναι τόσο δύσκολο να πετύχουν το στόχο;

  Εφέ έκπληξης.

  Όχι, τους φαίνεται λίγο, θα πρέπει ο στόχος να είναι τουλάχιστον τα δύο τρίτα.

  Θα δούμε διάφορα επεισόδια στα οποία φαίνεται η αφοσίωση των κοριτσιών στο έργο τους, με αποτέλεσμα μάλιστα να δημιουργηθούν και παρεξηγήσεις.

  -Μην πείτε στους γονείς μου ότι είμαι άρρωστη, θα έλθουν να με πάρουν.

  Όμως το πρωτόκολλο λέει ότι πρέπει να ενημερωθούν. Έρχονται και την παίρνουν προς μεγάλη της απελπισία.

  Μια άλλη έχει δέκατα τα βράδια. Ζητάει από την αναπληρώτρια προϊσταμένη (η προϊσταμένη λείπει) να μην το μαρτυρήσει, θέλει να εξακολουθήσει να δουλεύει. Αυτή προσπαθεί να της ελαφρύνει τη δουλειά. Τη λουφάρει; Οι άλλες διαμαρτύρονται. Όταν μαθαίνουν την αλήθεια ντρέπονται και ζητάνε συγνώμη. Μια άλλη, που από κάποια διακοπή της εργασίας ξέχασε να καλιμπράρει τον φακό που επεξεργαζόταν τότε, είναι απελπισμένη, αυτό μπορεί να στοιχίσει τη ζωή ενός πιλότου. Κάνει νυχτέρι για να τον ανακαλύψει, παρόλο που ο διευθυντής τη διαβεβαιώνει ότι θα περάσει και από άλλους ελέγχους και θα εντοπισθεί.

  Θα δούμε πολλά τέτοια που δείχνουν την αφοσίωση και τον πατριωτισμό των κοριτσιών αυτών.

  Θα δούμε επίσης τρεις τέσσερις φορές τα κορίτσια να παρελαύνουν με ταμπούρλα και τραγούδια. Το στρατιωτικό πνεύμα πρέπει να τονίζεται.

  Γελάσαμε με ένα πατριωτικό τραγούδι, που αναφέρεται στην αποφασιστική απόκρουση Μογγόλων εισβολέων το 1281. Ξεχνάνε ότι σ’ αυτό τον πόλεμο οι εισβολείς ήταν οι ίδιοι, καθώς εισέβαλαν στην Μαντζουρία ήδη από το 1931, οκτώ χρόνια πριν την έναρξη του παγκόσμιου πολέμου, και άρχισαν να καταλαμβάνουν σιγά σιγά και την υπόλοιπη Κίνα. Φυσικά δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν όλη, γιατί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους κομμουνιστές και τους εθνικιστές που συμμάχησαν για να τους αποκρούσουν. Μετά βέβαια ήλθε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Δεν θα έλεγα θεία δίκη, γιατί τι φταίνε οι άμαχοι;

  Ο Όζου δεν γύρισε προπαγανδιστικό έργο, γύρισε όμως ο Μιτζόγκουτσι, το «Τραγούδι του στρατοπέδου» (1938) που χάθηκε ενώ στο «Τραγούδι της νίκης» (1945) συμμετείχε στη σκηνοθεσία ενός επεισοδίου.

  Και μια διαφορά με τις αμερικάνικες προπαγανδιστικές ταινίες. Εκείνες αναφέρονται στις νίκες, οι γιαπωνέζικες στην συμμετοχή των πολιτών στην πολεμική προσπάθεια.   

  Εξαιρετικός σκηνοθέτης ο Κουροσάβα, μου άρεσε πολύ η ταινία.

  Μα γιατί να μη μου αρέσει; Επειδή είναι προπαγανδιστική; Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε να μου αρέσει και μια άλλη προπαγανδιστική ταινία, ο «Αλέξανδρος Νιέφσκι» του Αϊζανστάιν.

  Και μια και τον ανέφερα, πρέπει να τον δω κι αυτόν πακέτο, να ξαναδώ ταινίες του για τις οποίες δεν έχω γράψει.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Sanshiro Sugata».