Pierre Chenal, Le dernier tournant (1939)

Pierre Chenal, Le dernier tournant (1939)

 

  Η «Τελευταία στροφή» είναι η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας «Ο ταχυδρόμος κτυπάει πάντα δυο φορές» του James M. Cain, πέντε μόλις χρόνια μετά τη συγγραφή της. Είναι ίσως αυτή που την ακολουθεί περισσότερο. Νομίζω δηλαδή, γιατί πάνε κάπου τέσσερα χρόνια που τη διάβασα, απλά ξαναθυμήθηκα επεισόδια.

  Αυτή, ταλαιπωρημένη, παντρεύτηκε τον πλούσιο. Αυτός, το ίδιο ταλαιπωρημένος, περιπλανώμενος ιουδαίος, βρήκε στέγη στο βενζινάδικο του πλούσιου, όπου λειτουργούσε και εστιατόριο. Τα έφτιαξαν. Σκέφτηκαν να τον βγάλουν από τη μέση σκηνοθετώντας ένα ατύχημα. Και το σκηνοθέτησαν.

  Η ταινία εστιάζει πάρα πολύ στο ατύχημα και στην ανακριτική διαδικασία. Θα τη βγάλουν καθαρή, γιατί έτσι συνέφερε την ασφαλιστική εταιρεία στην οποία ο άντρας της είχε κάνει ασφάλεια ζωής.

  Και εδώ, όπως και στο «Jerichow» (2008) του Christian Petzold με αφορμή το οποίο βλέπουμε και τις υπόλοιπες κινηματογραφικές μεταφορές της νουβέλας, ο άντρας φαίνεται σαν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος. Και εδώ, όπως και στο «Ossessione» (1943) του Βισκόντι, αν θυμάμαι καλά και στο μυθιστόρημα, αυτή είναι σφοδρά ερωτευμένη μαζί του, ο ίδιος όμως είχε ένα ψιλομπλέξιμο με μιαν άλλη.

  Ο Παπαδάκης της νουβέλας απουσιάζει. Στη Γαλλία, όπου τοποθετείται η πλοκή, μάλλον θα ξένιζε.

  Και το τέλος;

  Η θεία δίκη για τους πιστούς, η ποιητική δικαιοσύνη για τους άπιστους.

  Αυτή είναι έγκυος. Κάπου πηγαίνουν με το αυτοκίνητο. Αυτή τη φορά το τροχαίο είναι πραγματικό. Η γυναίκα θα σκοτωθεί. Στο μυθιστόρημα νομίζω καταδικάζεται σε θάνατο, γιατί πιστεύουν ότι σκόπιμα έκανε το ατύχημα. Εδώ η αστυνομία είχε ήδη τις μαρτυρίες δύο αυτοπτών μαρτύρων, που ήλθαν να συμπληρώσουν την κατάθεσή τους, καταθέτοντας τις υποψίες τους.

  Αρκετά καλή ταινία, έχει βαθμολογία 6,8 στο ΙΜDb.