Akira Kurosawa, Stray dog (1950)

Akira Kurosawa, Stray dog (1950)

 

  Το διαπίστωσα και σε άλλους σκηνοθέτες, έχουν θεματικές εμμονές, εμμονές με χαρακτήρες και εμμονές με μοτίβα, οι οποίες διαπερνούν κάποια συνεχόμενα έργα τους. Ο «Αδέσποτος σκύλος» αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια συνέχεια της «Ήσυχης μονομαχίας».   Και εδώ το θέμα της ταινίας είναι η υπευθυνότητα, με δίπολο τον υπεύθυνο και τον ανεύθυνο.

  Και οι δυο γυρίζουν από τον πόλεμο. Στο τραίνο τούς κλέβουν τα σακίδια. Ο ένας, αγανακτισμένος, αντιδρά βίαια. Θα γίνει εγκληματίας. Θα πυροβολήσει δυο, θα τους τραυματίσει, ο ένας θα υποκύψει στα τραύματά του.

  Ο άλλος;

  Ο άλλος (Toshiro Mifune) θα γίνει αστυνομικός.

  Και η υπευθυνότητά του; Δεν έγκειται φυσικά στο ότι αυτός δεν έγινε εγκληματίας από την αγανάκτησή του.

  Του έκλεψαν το πιστόλι, το ίδιο αυτό πιστόλι που χρησιμοποιήθηκε στις δυο ληστείες. Νιώθει υπεύθυνος, αν και δεν θα έπρεπε όπως λέει η λογική. -Αν δεν ήταν το κολτ σου θα ήταν ένα μπράουνινγκ, του λέει ο Takashi Shimura, στου οποίου την υπηρεσία θα τεθεί για να πιάσουν τον ένοχο.

  Στο τέλος και ο Shimura θα τραυματισθεί.

  Η σκηνή της σύλληψης του εγκληματία από τον Mifune είναι εντυπωσιακή. Ξεσπάει σε γοερό κλάμα όταν του περνάει τις χειροπέδες. Έχει και αυτός τα δίκια του.

  Παρά τα remake και την υψηλή βαθμολογία στο IMDb (7,8) η ταινία δεν μου άρεσε όσο οι προηγούμενες. Συνειδητοποιώ τώρα πόσο μου αρέσουν τα romance και πόσο δεν μου αρέσουν τα crime. Εδώ υπήρχε απλώς η υποψία romance, του εγκληματία με την κοπέλα.

  Η κοπέλα δουλεύει σε μπαρ. Την ερωτεύεται. Για χάρη της κάνει τη ληστεία, για να της αγοράσει το φόρεμα που τόσο της άρεσε όταν το είδε σε μια βιτρίνα, σε ένα τους περίπατο. Αυτή η κοπέλα, με την πίεση της μητέρας της, θα τον καρφώσει τελικά.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν όπως είπαμε για την «Ήσυχη μονομαχία».