Ακίρα Κουροσάβα, I live in fear (1955)

Ακίρα Κουροσάβα, I live in fear (1955)

 

  Το έχω ξαναγράψει, δεν μου αρέσουν ταινίες που ο ήρωας είναι αρνητικό πρόσωπο, που δεν προκαλεί τη συμπάθειά μου. Και τέτοιος είναι ο Toshiro Mifune (εκπληκτική η ερμηνεία του, όμως ο ήρωας που ενσαρκώνει…).

  Είναι ιδιοκτήτης ενός μεγάλου χαλυβουργείου που απασχολεί πολλούς εργάτες. Ξαφνικά τον έχει πιάσει μια φοβία, ότι θα γίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα και πρέπει να βρει τρόπο να σωθεί. Φτιάχνει ένα αντιπυρηνικό καταφύγιο ξοδεύοντας ένα σωρό λεφτά, για να καταλήξει στην άποψη ότι ο μόνος ασφαλής τόπος για να γλιτώσει από μια πυρηνική καταστροφή είναι η Βραζιλία. Θέλει να πουλήσει ό,τι έχει και δεν έχει για να αγοράσει μια έκταση γης στη Βραζιλία. Μαζί του θέλει να κουβαλήσει, εκτός από την οικογένειά του, και τις δυο ερωμένες του και τα τρία νόθα παιδιά του (η μητέρα του τρίτου έχει πεθάνει).

  Τα παιδιά του θέλουν να τον κηρύξουν ανίκανο να διαχειριστεί την περιουσία του, ώστε να μην την ξεπουλήσει. Ειδικά δεν θέλουν να πουληθεί  το χυτήριο, γιατί από αυτό ζουν.

  Α, ώστε έτσι λοιπόν, το χυτήριο είναι το εμπόδιο!!!

  Και θα του βάλει φωτιά.

  Μα δεν σκέφτηκε πώς θα ζήσουν οι εργαζόμενοι;

  Όχι, δεν το σκέφτηκε, τώρα μετανιώνει.

  Αν δεν ήταν οι τρεις ερωμένες και η πυρπόληση του χυτηρίου ίσως να ένιωθα τη συμπάθεια που νιώθει κανείς για κάποιον που έχει ψυχολογικά προβλήματα.

  Στο τέλος θα καταλήξει ολότελα τρελός στο ψυχιατρείο. Νομίζει ότι βρίσκεται σε άλλο πλανήτη και είναι ασφαλής. Βλέπει τον ήλιο και νομίζει ότι είναι η γη που έχει πάρει φωτιά.

  Δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο ποιητής. Μήπως με την ταινία του ο Κουροσάβα είχε στόχο να καταλαγιάσει τους φόβους των γιαπωνέζων για ένα ενδεχόμενο πυρηνικό ολοκαύτωμα, που για αυτούς θα ήταν πιο έντονοι μια και είναι παθόντες, υποβάλλοντας την ιδέα ότι κάθε υπερβολικός φόβος γι’ αυτό υποκρύπτει μια ψυχική διαταραχή;

  Ίσως.

  Εμένα πάντως η ταινία δεν μου άρεσε.

  Για να δω και τη βαθμολογία της στο IMDb, από περιέργεια. 7,3. Πιστεύω ότι οφείλεται περισσότερο στην ακτινοβολία του Κουροσάβα ως σκηνοθέτη παρά στην ίδια την ταινία.

  Η προηγούμενη ανάρτησή μας ήταν για την ταινία «Ρασομόν». Για τις τρεις προηγούμενες ταινίες του είχαμε ήδη γράψει. Η προηγούμενη ταινία του ήταν «Οι επτά σαμουράι» (1954), πιο πριν «Ο καταδικασμένος» (1952) και πιο πριν o «Ηλίθιος» (1951), για τον οποίο γράψαμε στην ανάρτησή μας για το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι.