Mu Fei, Άνοιξη σε μια μικρή πόλη (小城之春, 1948)

Mu Fei, Άνοιξη σε μια μικρή πόλη (小城之春, 1948)

 

  Από σήμερα στο Στούντιο

  Είναι η πρώτη «Άνοιξη σε μια μικρή πόλη», γιατί εγώ θυμόμουνα ότι είχα δει και μια δεύτερη με τον ίδιο τίτλο. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδα ότι είναι μια ταινία του Tian Zhuangzhuang. Ψάχνω την ιστοσελίδα-ευρετήριο που έχω και βλέπω ότι έχω αναρτήσει μόνο για μια ταινία του, τον «Γαλάζιο αετό». Διαβάζω την ανάρτηση και βλέπω να καταλήγω: «Δεν αναφέραμε καθόλου τον σκηνοθέτη, τον Τιάν Τζουανγκτζουάνγκ (Στα κινέζικα η πρώτη, μονοσύλλαβη λέξη είναι το επίθετο και η δεύτερη, η δισύλλαβη, το όνομα), που τον είδαμε και στο «Άνοιξη σε μια μικρή πόλη». Είναι εξαιρετικός».

  Όμως δεν είδα να έχω γράψει για την ταινία, προφανώς γιατί το 2010 που έγινε η ανάρτηση δεν είχα πάρει σοβαρά την κινηματογραφική κριτική. Έτσι θα την ξαναδώ. Όμως πρώτα να δω την ταινία του Mu Fei. Αλλά πριν τη δω ας ψάξω στο διαδίκτυο.

  Είχα δίκιο: η ταινία του Tian Zhuangzhuang είναι remake της ταινίας του Μου Φέι.

  Ξεκινάει η ταινία και βλέπω στον τίτλο της τα ιδεογράμματα να είναι με την αντίστροφη σειρά. Αυτό το 城小 με προβλημάτισε. 城 (Cheng) θα πει πόλη και 小 (Shiao) μικρή. Στην πόλη μικρή; Να ρωτήσω τη Zhuzhu.

  Μάλλον δεν χρειάζεται. Δεν ξέρω για ποιο λόγο ο Φου Μέι έβαλε τα ιδεογράμματα στην αντίστροφη σειρά, άκουσα όμως την ηρωίδα σε voice-over (αφηγείται την ιστορία της) να την λέει Shiao Cheng.

  Έχω γράψει πολλές φορές για την αυτοθυσία της γυναίκας για τον άντρα, φέρνοντας σαν παραδείγματα την Άλκηστη και την Παλλακίδα, όμως εδώ βλέπω τον άντρα να αυτοθυσιάζεται για τη γυναίκα.

  Είναι οκτώ χρόνια παντρεμένοι, αλλά μετά το δεύτερο χρόνο του γάμου τους αυτός αρρώστησε με φυματίωση. Συνήθως τη βγάζει στον κήπο, στον ήλιο. Η γυναίκα του νιώθει τη ζωή της χαραμισμένη κοντά στον άρρωστο άντρα της. Είναι τώρα δυο τρία χρόνια που δεν κοιμούνται μαζί. Δεν πρέπει να έχουν καθόλου σεξουαλικές σχέσεις.

  Στο σπίτι καταφτάνει ο φίλος του που είχαν να ιδωθούν οκτώ χρόνια. Μα θα μείνει μερικές μέρες μαζί τους, δεν μπορεί να φύγει.

  Θα τον συστήσει στη γυναίκα του. Μα βέβαια γνωρίζονται, έμεναν σε διπλανά σπίτια.

  Ήταν ερωτευμένοι εκείνη την εποχή, όμως η μητέρα της αντιδρούσε στο γάμο τους. Μετά ήλθε ο πόλεμος, χώρισαν, αυτή παντρεύτηκε έναν άνθρωπο που δεν αγαπούσε. Προσπάθησε να τον αγαπήσει, αλλά δεν τα κατάφερε. Πηγαίνει για ψώνια και γυρνάει την περισσότερη ώρα στα μισογκρεμισμένα τείχη της πόλης.

  Ο άντρας της έχει μια μικρή αδελφή. Μα πώς μεγάλωσε, έχουν περάσει τόσα χρόνια, τότε ήταν τόση, τώρα είναι τόση, λέει ο φίλος κάνοντας και τις χαρακτηριστικές κινήσεις με το χέρι.

  Πρόσχαρη κοπέλα, όλο χαμόγελο.

  Ο αδελφός της θέλει να την προξενέψει στο φίλο του, και βάζει τη γυναίκα του να κάνει την προξενιά. Φυσικά αυτή ζηλεύει. -Μα είναι μαθήτρια ακόμη, μόλις δεκαέξι χρονών.

  Παρ’ όλα αυτά θα κάνει την προξενιά. Αυτός βέβαια δεν έχει σκοπό, παρά το ότι τη συμπαθεί.

  Κάποια στιγμή ο άντρας της θα υποπτευθεί, και θα παραδεχθούν ότι είναι ερωτευμένοι.

  Της το είχε πει πιο πριν, αυτός της ταίριαζε καλύτερα για άντρας.

  Θα κάνει απόπειρα αυτοκτονίας πίνοντας τα υπνωτικά του χάπια. Η γυναίκα του πέφτει πάνω του κλαίγοντας. Ξέρει ότι το έκανε γι’ αυτήν. Την αγαπάει και θέλει την ευτυχία της, δεν θέλει να μπαίνει εμπόδιο ανάμεσά τους.

  Την έχει συγκινήσει η αυτοθυσία του.

  Τελικά τι έγινε;

  Α, όλα κι όλα, εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο, τάφος στα μυστικά, δεν κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι να διαβάσετε την ανάρτηση που έκανα για το remake.

  Οι αργές κινήσεις της γυναίκας μου θύμιζαν θέατρο Νο, αν και υπάρχουν και στην Όπερα του Πεκίνου.

  Πολύ μου άρεσε η ταινία, και όχι μόνο σε μένα, όπως δείχνει η βαθμολογία της, 7,4, στο IMDb.