Milos Forman, Η φωλιά του κούκου (One flew over the cockoo’s nest, 1975)

Milos Forman, Η φωλιά του κούκου (One flew over the cockoo’s nest, 1975)

 

  Από την Πέμπτη που μας πέρασε στους κινηματογράφους

  Είναι δυνατόν να έχει δει κανείς αυτή την καταπληκτική ταινία και να ξεχάσει ότι την έχει δει;

  Εγώ δεν το ξέχασα ποτέ, θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσε και με χαρά την ξαναείδα με την ευκαιρία της επανέκδοσής της. Ψυχολογική κωμωδία τη χαρακτηρίζει η βικιπαίδεια (πρώτη φορά ακούω για τέτοιο κινηματογραφικό είδος), δράμα τη χαρακτηρίζει το IMDb, όπου βλέπω και την εκπληκτική βαθμολογία, 8,7. Εγώ θα τη χαρακτήριζα δραματική κωμωδία.

  Θυμόμουνα το δράμα, το δραματικό τέλος, ολότελα εντυπωσιακό. Είχα ξεχάσει την κωμωδία, η οποία είναι σπαρταριστή. Τη χάρηκα πραγματικά ξανά αυτή την ταινία.

  Ο Τζακ Νίκολσον κάνει τον τρελό, όχι για να αποφύγει το στρατιωτικό αλλά για να ξεφύγει από τα καταναγκαστικά έργα στη φυλακή όπου εκτίει κάποια μικρή ποινή. Δεν ξεγελάει τον διευθυντή που θέλει να τον στείλει πίσω με τη διάγνωση ότι δεν είναι τρελός, όμως η Louise Fletcher που της την έχει μπει άγρια κάποιες φορές είναι της γνώμης ότι χρειάζεται θεραπεία. Δεν μας λέγεται ρητά, αλλά είναι εμφανές ότι θέλει να τον εκδικηθεί.

  Θα δούμε αρκετά κωμικά επεισόδια, με κεντρικά το ψάρεμα των κρατουμένων, αφού το έσκασαν με το φορτηγάκι της εξόδου και πήραν ένα κότερο, και το μπάσιμο δυο γυναικών στις φυλακές, η μια φιλενάδα του Νίκολσον και η άλλη για να χρησιμοποιηθεί σαν δόλωμα στον φύλακα.

  Δεν ξέχασα επίσης ποτέ τον κατατονικό σωματώδη ινδιάνο που όλοι τον θεωρούσαν κωφάλαλο και που ο Νίκολσον τον επανέφερε σιγά σιγά (η σκηνή με το μπάσκετ, η πιο χαρακτηριστική, ήταν η αρχή), και προσπαθούσε να τον πείσει να το σκάσουν.

  Τελικά το έσκασαν και οι δυο.

  Πώς;

  Α, όλα κι όλα, όπως ο Ποκοπίκο που δεν αποκαλύπτει μυστικά έτσι κι εγώ δεν κάνω σπόιλερ. Θα σας πω μόνο πώς ο Τζακ Νίκολσον το έσκασε όπως και ο νεαρός νοσοκόμος στο «Μίλα της» του Αλμοδόβαρ (περιμένω πώς και πώς να προβληθεί σε επανέκδοση για να την ξαναδώ), με τη βοήθεια του ινδιάνου.

  Μήπως αυτά που βλέπουμε στην ταινία για την κατάσταση στα ψυχιατρεία είναι υπερβολικά;

  Θα διαβάζετε ιστορίες πότε πότε για πράγματα που συμβαίνουν εκεί. Εγώ θα πω μόνο ότι δεν είναι και τόσο υπερβολικά.

  Πώς το ξέρω;

  Όχι από πρώτο χέρι, όχι από τρίτο χέρι, αλλά από δεύτερο, από άτομο που έζησε κάποια διαστήματα μέσα.

  Θα το πω κι αυτό. Όταν το άτομο αυτό με παρακάλεσε να τον βγάλω από το ψυχιατρείο γιατί δεν άντεχε τη συμπεριφορά των νοσηλευτριών απέναντί του (ίσως κάποιες νοσηλεύτριες βλέπουν τους ασθενείς όχι όπως οι νοσηλεύτριες στα άλλα νοσοκομεία αλλά όπως βλέπουν κάποιοι τους λαθρομετανάστες σε σχέση με τους έλληνες πολίτες) και είχα μια επαφή με τον διευθυντή, φεύγοντας από το γραφείο του έκανα τη σκέψη ότι αυτός είναι πιο τρελός από τους ασθενείς του.