Blake Edwards, Πρόγευμα στο Τίφανις (Breakfast at Tiffany’s, 1961)

 

Blake Edwards, Πρόγευμα στο Τίφανις (Breakfast at Tiffany’s, 1961)

 

Τρίτη 12 Μαρτίου στις 19:15 με ελεύθερη είσοδο στην Ελληνοαμερικανική Ένωση (Μασσαλίας 22, Αθήνα), για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Τρούμαν Καπότε.

 

  Σχεδόν πάντα διαβάζω πρώτα το βιβλίο και μετά βλέπω την ταινία. Τώρα ξαναδιάβασα τη νουβέλα και ξαναείδα την ταινία, μετά από χρόνια, μόνο που στην ανάρτηση θα βάλω frame από την ταινία.   

  Η νουβέλα είναι μια προσωπογραφία της Χόλη.

  Ποια είναι η Χόλη.

  Από μικρή ορφάνεψε και από τους δυο γονείς της (ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος) και βρέθηκε με τον αδελφό της σε ανάδοχες οικογένειες. Κάποια στιγμή δεν άντεξε, το έσκασε, μαζί με τον αδελφό της φυσικά. Πέφτουν πάνω στη φάρμα του γιατρού Κολάιτλι για να κλέψουν γάλα και αυγά. Αυτός τους περιθάλπει και παντρεύεται τη Χόλι. Όμως αυτή κάποια στιγμή τον εγκαταλείπει, και καταλήγει στη Νέα Υόρκη όπου ζει παίρνοντας πελάτες στις αντρικές τουαλέτες με πενήντα δολάρια. Στην βικιπαίδεια διαβάζω: According to Capote, Golightly is not a prostitute, but an "American geisha".

  Σίγουρα δεν ήταν γκέισα, δεν ξέρει ο Καπότε, αλλά θέλει να υπερασπιστεί την ηρωίδα του.

  Συμπαθητικά ανεύθυνος χαρακτήρας, κερδίζει τη συμπάθεια του συγγραφέα που είναι ο αφηγητής της ιστορίας.

  Και τη δική μας σίγουρα.

  Δεν θα αφηγηθούμε τα διάφορα επεισόδια, αλλά μόνο εκείνα στα οποία η κινηματογραφική μεταφορά διαφέρει από τη νουβέλα.

  Ο συγγραφέας στην ταινία είναι και ζιγκολό. Τα έχει με μια ώριμη, πλούσια γυναίκα. Αυτό δεν υπάρχει στη νουβέλα.

  Στην ταινία ο συγγραφέας ερωτεύεται τη Χόλι. Όχι όμως και στη νουβέλα.

  Στη νουβέλα η Χόλι καταλήγει στο Μπουένος Άιρες. Στην ταινία όμως…

  Εγώ είμαι σαν τον Ποκοπίκο που κρατάει μυστικά, δεν θα κάνω σπόιλερ. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι η ταινία έχει happy end.

  Συχνά γράφω για την υπεροχή της λογοτεχνίας απέναντι στον κινηματογράφο. Εδώ διαπιστώνω ότι μπορούν να υπάρξουν εξαιρέσεις. Σε μια διεκπεραιωτική αφήγηση που βρίθει από διαλόγους, σκηνές όπως η αναζήτηση του γάτου αναγκαστικά υπολείπονται από τις αντίστοιχες κινηματογραφικές. Οι σκηνές μάχης σαφώς είναι πιο εντυπωσιακές στην κινηματογραφική τους μεταφορά από ό,τι στη λογοτεχνική αφήγηση.

  Πριν προχωρήσω στην παράθεση αποσπασμάτων να υπογραμμίσω την εντυπωσιακή ερμηνεία της Ώντρεϊ Χέπμπορν.

  «Αλλά μια μέρα θέλω να γίνω πλούσια και διάσημη – αυτό είναι ένα μέρος του σχεδίου μου. Θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα έχω πρόγευμα στου Τίφανη».

Ένα διάσημο κοσμηματοπωλείο.

  «-Πιστεύεις ότι είμαι πραγματικά ερωτευμένη;

  -Δαγκώνει;

  -Δαγκώνει;

  -Σε δαγκώνει όταν είστε στο κρεβάτι;

  -Όχι. Γιατί, είναι τόσο σημαντικό αυτό;»

  Κάποια άλλη τη δαγκώνει.

  «-Έκλεβες συχνά; ρώτησα.

  -Έπρεπε όταν ήμουν πιο μικρή, είπε. Και τώρα κλέβω μερικές φορές. Είναι μια καλή εξάσκηση. Μια μέρα ίσως χρειαστεί να το ξανακάνω».

  Μακάρι να μη χρειαστεί σε μας.

  «Ένιωσα έκπληξη γιατί το να δω την Χόλη σε μια βιβλιοθήκη μου φαινόταν πολύ παράξενο».

  Διάβαζε βιβλία για τη Βραζιλία. Είχε βάλει στο μάτι έναν πλούσιο Βραζιλιάνο. Θα την έπαιρνε στην πατρίδα του, σίγουρο αυτό, θα την παντρευόταν, αυτό το είχε σίγουρο η Χόλη.

  Δεν ξέρουμε αν θα την παντρευόταν τελικά ή όχι γιατί η δουλειά σκάλωσε, η Χόλη μπλέχτηκε σε μια υπόθεση με ναρκωτικά από άγνοιά της, και αυτός την παράτησε. Της έμεινε όμως το εισιτήριο.

  «-Μην παντρευτείς ποτέ ένα άγριο πλάσμα, του είπε η Χόλη. Αυτό ήταν το λάθος του γιατρού. Έφερνε πάντα άγρια πλάσματα στο σπίτι του. Μια φορά ήταν ένα άρρωστο πουλί, μια άλλη ήταν ένα άγριο γατί με σπασμένο πόδι. Δεν πρέπει να δώσεις την καρδιά σου σε ένα άγριο πλάσμα. Αν τους την δώσεις, δυναμώνουν. Και όταν μια μέρα δυναμώσουν αρκετά, θα τρέξουν στο δάσος. Ή θα πετάξουν σε ένα δέντρο. Έπειτα σε ένα πιο ψηλό δέντρο. Τέλος στον ουρανό. Αν αγαπήσεις ένα άγριο πλάσμα υπερβολικά, θα σου φύγει».

  Ήταν κι αυτή ένα πληγωμένο άγριο πλάσμα που περιμάζεψε ο γιατρός.

  «…ένα όμορφο κορίτσι από τους λόφους του Αρκάνσας, η δεσποινίς Margaret Thatcher…».

  Να ήταν άραγε όμορφη στα νιάτα της η τέως αγγλίδα πρωθυπουργός;

Το ξέχασα αυτό, ο Blake Edwards δίνει αρκετές κωμικές πινελιές στην ταινία που δεν υπάρχουν στη νουβέλα, κυρίως μη λεκτικές.