Emily Atef, Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο (Irgendwann werden wir uns alles erzählen, 2023)

 

Emily Atef, Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο (Irgendwann werden wir uns alles erzählen, 2023)

 

  Από σήμερα στους κινηματογράφους.

  Θα ξεκινήσω απ’ αυτό.

  Η ταινία έχει βαθμολογία 5,8 στο IMDb.

  Γιατί άραγε;

  Υπόθεση θα κάνω, μιλώντας για την πρόσληψη.

  Θα πω για μια ακόμη φορά ότι το στόρι, για μας τους απλούς θεατές και όχι για τους θεωρητικούς και τους κριτικούς κινηματογράφου (εγώ αποτελώ εξαίρεση) μετράει περισσότερο από τη σκηνοθεσία.

  Τι είχε το στόρι που, κατά τη γνώμη μου, έκανε να μην αρέσει η ταινία στο ευρύ κοινό;

  Είναι κάτι που δεν το ανέχεται εύκολα, όχι μόνο ο συντηρητικός, αλλά και ο οποιοσδήποτε.

  Δεν μπορείς να συμπαθήσεις την ηρωίδα.

  Η μητέρα της είναι χωρισμένη, ο πατέρας της ετοιμάζεται να παντρευτεί μια ρωσίδα που είναι στην ηλικία τη δική της (για την ακρίβεια ένα χρόνο μεγαλύτερή της, είκοσι χρονών). Αυτή ζει με την οικογένεια του φίλου της, σε ένα διπλανό χωριό. Είναι αγρότες. Όμως ο φίλος της θέλει να σπουδάσει φωτογραφία, έχει αγοράσει ήδη μια πανάκριβη φωτογραφική μηχανή.

  Και ξαφνικά κάνει σχέση με έναν γείτονα, αγρότη επίσης που όμως έχει σκοπό να εκθρέψει άλογα.

  Έχει τα διπλά της χρόνια.

  Σε ταΐζουν, σε ποτίζουν, και εσύ τα φτειάχνεις με τον γείτονα, παίζοντας το κρυφτούλι για να μη σε πάρουν χαμπάρι;

  Βέβαια η ταινία έχει ένα έντονο σασπένς: η αφηγηματική αναμονή είναι πότε και πώς θα τους πάρουν χαμπάρι.

  Η Μαρία (αυτό είναι το όνομά της, φαίνεται το έχει το όνομα) διαβάζει σε όλη τη διάρκεια της πλοκής τους «Αδελφούς Καραμάζωφ». Ο τίτλος της ταινίας, που είναι και η τελευταία φράση της, είναι φράση που λέει ο Αλεξέι στο τέλος του βιβλίου.

  Να πούμε ότι η πλοκή τοποθετείται στην Ανατολική Γερμανία το 1990, τη χρονιά που έγινε η ένωση. Ακούμε για την εισβολή των ρώσων (τη γυναίκα του γείτονα τη βίασαν, και δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το τραύμα), και κάποια πράγματα για τη ζωή τότε, που τα αφηγείται η Μαρία.

  Πώς τελειώνει η ταινία;

  Α, όλα κι όλα, εγώ σαν τον Ποκοπίκο είμαι τάφος στα μυστικά, σπόιλερ δεν κάνω. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι έχει ένα δραματικό τέλος και ότι οι αφηγηματικές αναμονές συχνά διαψεύδονται.

  Τελικά μου άρεσε η ταινία;

  Περισσότερο γιατί έκανα πράκτις στα γερμανικά μου.