Henri Verneuil, Δουνκέρκη, 2 Ιουνίου (Week-end à Zuydcoote, 1964)

 Henri Verneuil, Δουνκέρκη, 2 Ιουνίου (Week-end à Zuydcoote, 1964)

 

  Έχω δει και δυο άλλες ταινίες για την Δουνκέρκη. Και αυτήν πρέπει να την έχω ξαναδεί, ο φίλος μου ο Γιάννης την είχε δει, θυμόταν μια σκηνή. Αυτές ήταν η «Δουνκέρκη», του Κρίστοφερ Νόλαν και «Η πιο σκοτεινή ώρα» του Joe Wright.

  Μου άρεσε πολύ η ταινία του Βερνέιγ γιατί ισοζυγιάζει τρία πράγματα: τις πολεμικές σκηνές με τα γερμανικά αεροπλάνα να σφυροκοπούν τους άγγλους και τα θύματα, προσωπικές, καθημερινές συζητήσεις, και τέλος romance.

  Ο Ζαν Πωλ Μπελμοντό σώζει την κοπέλα από δυο, όχι γερμανούς, μη φαντάζεστε, αλλά από γάλλους στρατιώτες που πήγαν να την βιάσουν. Καθίκια, τους σκότωσε. Συμφωνούν και όσοι τους λέει την ιστορία. Μου θύμισε το ντοκιμαντέρ του Wim Wenders «Invisible crimes».

  Περίμενα ένα happy end, που δυστυχώς δεν το είδα. Ο Μπελμοντό κτυπήθηκε από σφαίρες των γερμανικών αεροπλάνων περιμένοντάς την μέχρι μια ορισμένη ώρα δίπλα στο ασθενοφόρο, όπως της είπε, αντί να επιβιβαστεί με τους άλλους στο πλοίο.

  Και κάτι ακόμη: η ταινία είχε διάσπαρτο χιούμορ, που πολύ μου άρεσε.

  6,9 η βαθμολογία της. Εγώ θα βάλω 8.