Francis Ford Coppola, You’re a big boy now (1966)

 Francis Ford Coppola, You’re a big boy now (1966)

 

  Με ιντρίγκαρε με μια ανάρτησή του ο Τάσος ο Γουδέλης και είπα να τη δω.

  Είναι η πρώτη ταινία του Κόπολα.

  Μπα, άρεσε τόσο στον Τάσο, ενώ η βαθμολογία της είναι μόλις 6;

  Για να δούμε, είπα, θα μου αρέσει εμένα;

  Είχε δίκιο ο Τάσος.

  Είναι μια εξαιρετική κωμωδία, με έναν ήρωα που μου θύμισε κάπως τον «Μπίλι τον ψεύτη».

  Soft humor στην αρχή, γίνεται, σε ένα κρεσέντο, μια ξέφρενη κωμωδία.

  Μια υπερπροστατευτική μητέρα, ένας αυταρχικός πατέρας (εν τάξει, όχι ακριβώς σαν αυτόν του Κάφκα), δεν τον αφήνουν να ωριμάσει.

  Δουλεύει στη βιβλιοθήκη όπου ο πατέρας του εργάζεται ως έφορος.

  Μια κοπέλα που δουλεύει επίσης εκεί τον συμπαθεί ιδιαίτερα. Και αυτός τη συμπαθεί, όμως θα τον μαγέψει μια εκθαμβωτική ξανθιά.

  Το μοτίβο είναι γνωστό, η πλανεύτρα και η καλή κοπέλα. Όταν φάει τη κλωτσιά από την πλανεύτρα (με την οποία δεν είχε κάνει καν σεξ) θα καταλάβει ότι η καλή κοπέλα είναι αυτή που του ταιριάζει.

  Και θα κάνει την επανάστασή του, γράφοντας στα τέτοια του τους γονείς του.

  Καιρός ήταν.

  Πραγματικά απολαυστική κωμωδία, της έβαλα 8.

  Παραλίγο να το ξεχάσω.

  Η ταινία ξεκινάει με ένα τραγούδι που δεν το ξέρω, και τελειώνει με ένα τραγούδι που επίσης δεν το ξέρω αλλά μας λέγεται ότι είναι των Lovin’ spoonful, ένας στίχος από το οποίο είναι και ο τίτλος της ταινίας. Ίσως και το τραγούδι που ακούσαμε στην αρχή να είναι δικό τους.

  Μου άρεσε και μου αρέσει φοβερά το τραγούδι τους «Summer in the city». Θυμάμαι αρκετούς στίχους του, και το τραγουδάμε καμιά φορά με το φίλο μου τον Θόδωρα, με αυτόν να παίζει ταυτόχρονα και την κιθάρα του.

  Παραλίγο να τα ξεχάσω.

  Έχει στο διαμέρισμά του (ναι, οι γονείς του κατάλαβαν ότι πρέπει να απεξαρτηθεί κάπως απ’ αυτούς και τον άφησαν να μείνει μόνος του) ένα κόκορα, που επιτίθεται μόνο σε γυναίκες. Όταν πάει στο διαμέρισμά του η κοπέλα του θα της επιτεθεί, σε ένα πραγματικά απολαυστικό επεισόδιο.

  Και θυμήθηκα τους κούβους (γαλοπούλες) της ξαδέλφης μου της Μαρίκας, διπλανό περβόλι (ένα επίπεδο πιο πάνω από το δικό μας), διπλανό σπίτι. Υπερδιπλάσιοι σε μέγεθος από έναν κόκορα, αν σε έβλεπαν να φοράς κάτι κόκκινο σου χυμούσαν.

  Σίγουρα θα ήταν μετεμψύχωση ταύρων.

  Και μια ατάκα:

  Του λέει ο γείτονας: βρωμάς.

  Και αυτός:

  Βρωμώ, άρα υπάρχω.

  Αβανταδόρικο αυτό το καρτεσιανό «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω» για παραφράσεις. Ο Γιώργος Σκούρτης στο «Κάπου σας ξέρω, μήπως γράφετε στα Νέα;» έχει ένα κατεβατό με παραφράσεις του cogito, σαν στίχους ποιήματος.  

  Έχω κάνει κι εγώ μία: Πονώ, άρα υπάρχω.

  Έχω ξεχάσει τι με πονούσε τότε και τη σκέφτηκα.