Η Ευτυχία (σελ. 36)

Η Ευτυχία

 Κάποιο βράδυ ήμασταν μια παρέα στο σπίτι του φίλου μου ποιητή και ψυχίατρου Μανόλη Πρατικάκη. Μας είπε μια μαντινιάδα που είχε ακούσει πριν λίγες μέρες και του άρεσε πολύ.

Η Ευτυχία είντα θαρρείς πως είναι κατά βάθος

λίγες στιγμές απ’ τη ζωή που κάνει ο πόνος λάθος

 Τον ενθουσίασε τόσο πολύ αυτή η μαντινιάδα, ώστε κάθισε και σκάρωσε αμέσως μια δική του

Χάρε, δεν σε φοβούμαι μπλιο, κι οπότε θέλεις κόπια

μα το ποτήρι της ζωής ξεχειλισμένο το ’πια

 Τυχερέ Μανόλη!!!!

 Το πρώτο ημιστίχιο μου θύμισε ένα δίστιχο από τον Ερωτόκριτο:

Μοίρα, δεν σε φοβούμαι μπλιο, κι ό,τι κι αν θέλεις κάμε

Κι ανέ γυρεύγεις να με βρεις, κάτεχε πως επά ’μαι

 Το λέει η Αρετούσα. Στο στόμα της εξάλλου βάζει ο Κορνάρος τους πιο ερωτικούς στίχους.