Abolfazl
Jalili, Daan (1998)
Έχουμε δει μια ακόμη
ταινία του Abolfazl Jalili,
το «Delbaran».
Έγραψα γι’ αυτήν πριν έξι χρόνια, τότε που πρωτοάρχισα να γράφω για ταινίες.
Στο Delbaran κεντρικός
ήρωας είναι ένα παιδί από το Αφγανιστάν. Θα ζήσει τη σκληρή ζωή του
λαθρομετανάστη για να αντιμετωπίσει τελικά τον κίνδυνο της απέλασης. Όμως όταν
θα τον συλλάβουν ο αγαθός διοικητής θα τον αφήσει να επιστρέψει στο πανδοχείο όπου
εργάζεται.
Στο Daan κεντρικός
ήρωας είναι και πάλι ένα παιδί. Το παιδί όμως αυτό είναι ιρανός. Με πατέρα
τοξικομανή θα περάσει μια δύσκολη ζωή. Δεν μπορεί να πάει στο σχολείο γιατί
είναι χωρίς ταυτότητα. Ο πατέρας του ξέχασε να τον δηλώσει στις αρχές όταν
γεννήθηκε. Επίσης δεν θα είναι εύκολο να βρει δουλειά για τον ίδιο λόγο. Η
αδελφή του είναι επίσης αγράμματη. Η μητέρα της δεν τη θέλει να μάθει γράμματα.
Θα κάνει μια απόπειρα αυτοκτονίας, όμως θα τη σώσουν. Στη συνέχεια τη βλέπουμε να
ψάχνει απεγνωσμένα να βρει δουλειά.
Σε αντίθεση με το Delbaran εδώ
δεν έχουμε happy end.
Από λάθος το παιδί θα βρεθεί στο τέλος του έργου κλεισμένο σε ένα
ορφανοτροφείο.
Η ταινία έχει ένα
ντοκιμαντερίστικο στυλ. Στο μεγαλύτερο μέρος της βλέπουμε το εννιάχρονο παιδί
να συζητάει, να παρακαλάει, να εκλιπαρεί, τις περισσότερες φορές χωρίς
επιτυχία. Η ζωή μπορεί να είναι σκληρή ακόμη και για τα παιδιά των Ιρανών-για
κάποια τουλάχιστον.
Posts
No comments:
Post a Comment