Νίκος Μαυρωνάς, Ιστορίες ολυμπιακής τρέλας και λατρείας

Νίκος Μαυρωνάς, Ιστορίες ολυμπιακής τρέλας και λατρείας, ΑΛΔΕ 2014, σελ. 142

Η βιβλιοκριτική αυτή δημοσιεύτηκε στο Λέξημα

Ένα βιβλίο για τους φίλαθλους του Ολυμπιακού

  Δεν είμαι φίλαθλος και δεν χάνω ευκαιρία να λέω σε παρέες ένα ανέκδοτο με τον Αϊνστάιν, καθόλου κολακευτικό για τους φιλάθλους. Έτσι όταν ο εκδότης μου μού έδωσε το «Ιστορίες ολυμπιακής τρέλας» αρχικά αρνήθηκα να το δεχθώ. Με διαβεβαίωσε όμως ότι θα μου άρεσε.

  Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε, αλλά το πήρα. Το πήρα για τον απλούστατο λόγο ότι είμαι ολυμπιακός. Όταν ήμουν μαθητής ήμουν αρκετά φανατικός. Όμως ο φανατισμός μου λιγόστευε όλο και περισσότερο βλέποντας τα τόσα αίσχη που κάνουν οι χούλιγκανς στα γήπεδα. Ήταν λάθος μου βέβαια, γιατί δεν σημαίνει ότι κάθε οπαδός είναι και χούλιγκαν. Δεν θα μπορούσα καθόλου να φανταστώ χούλιγκαν τον Γιώργο Κεντρωτή, καθηγητή Θεωρίας της Μετάφρασης στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου που προλογίζει το βιβλίο, ούτε και τον ποιητή Γιώργο Μαρκόπουλο, που ξέρω ότι και αυτός είναι ποδοσφαιρόφιλος.

  Διάβασα ιστορίες για τον Ολυμπιακό απολαυστικές, όπως εκείνη με τον Νίκο Σταυρίδη διαιτητή και το επεισόδιο με τον Βιθέντε που διηγήθηκε ο Ηλίας Μπαζίνας.

  Δεν τον ήξερα αυτόν. Ήταν παράγοντας του Ολυμπιακού, και πολύγλωσσος, διαβάζω. Επτά γλώσσες, δεν είναι και λίγες.

  Μέσα από τις ιστορίες αυτές είδα να παρελαύνουν πρόσωπα τα οποία γνώριζα, γιατί μεσουρανούσαν στον Ολυμπιακό τότε που ήμουν κι εγώ φανατικός οπαδός, στα παιδικάτα μου. Στεφανάκος, Σιδέρης, Θεοδωρίδης, έμπαινε Γιούτσο, Υβ Ύβ, και ένα σωρό άλλα ονόματα θυμήθηκα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Και βέβαια το τραγούδι:

  Ολυμπι- Ολυμπι- Ολυμπιακέ

  Φλαμέγκο, Λέφσκι νίκησες,

  Σάντος και Ζαγκλεμπιέ!

  Μια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού λίγο έλειψε, θυμάμαι, να την πληρώσω με τη ζωή μου.

  Εκείνη την εποχή, τέλη δεκαετίας του πενήντα αρχές δεκαετίας του εξήντα που πήγαινα στο δημοτικό, οι παναθηναϊκοί ήταν ανύπαρχτοι. Οι πιτσιρικάδες ήμασταν χωρισμένοι σε ολυμπιακούς και ΑΕΚ. Κάποια φορά, δεν θυμάμαι ποια χρονιά, ο ολυμπιακός νίκησε την ΑΕΚ με το συντριπτικό σκορ 7-0. Φαντάζεστε τι καζούρα κάναμε στους αεκτζήδες. Αυτοί μας κυνηγούσαν με ξύλα και πέτρες στον περίβολο της αγιάς Τριάδας.

  Θυμάμαι που με κυνηγούσε ο Σωτήρης. Βγαίνω τρέχοντας από τον περίβολο της εκκλησίας στο δρόμο, με κατεύθυνση δυτικά, προς το σπίτι μας, αλλά για ένα δευτερόλεπτο διστάζω: μήπως είναι καλύτερα να πάω πίσω, προς την πλατεία;

  Αυτό το δευτερόλεπτο του δισταγμού βλέπω να περνάει μπροστά από τη μύτη μου μια τεράστια πέτρα, που την είχε ρίξει ο Σωτήρης. Αν δεν δίσταζα προς τα πού να πάρω θα με είχε βρει στον κρόταφο και μάλλον θα είχα ταξιδέψει για τας αιωνίους μονάς. Η αγία Τριάδα είχε κάνει το θαύμα της, να μη χωρίσει τη μικρή αγία Τριάδα της γειτονιάς, εμένα, τον Γιάννη και τον Αντώνη.

  Εγώ μπορεί να μην είμαι φανατικός ολυμπιακός πια, όμως έχω έναν άσπονδο φίλο που είναι φανατικός ολυμπιακός. Τόσο φανατικός, που έβαλε ως τελευταίο ψηφίο στο όνομα χρήστη το 7. Από τη θύρα. Τον λένε Νίκο, είναι φαρμακοποιός και έχει το φαρμακείο του στο Γαλάτσι. Αν δεν κινδύνευα να παρεξηγηθώ ότι πάω να του κάνω διαφήμιση θα έλεγα και τη διεύθυνσή του. Αύριο πρωί πρωί θα πάω να του το κάνω δώρο.

  Εσείς όμως μπορείτε να το αγοράσετε. Οι ιστορίες που θα διαβάσετε είναι απολαυστικές, και όσοι είστε μιας κάποιας ηλικίας θα ταξιδέψετε στα παιδικά σας χρόνια – όπως εγώ.

Μπάμπης Δερμιτζάκης