Icíar Bollaín, Te doy mis ojos (Σου δίνω τα μάτια μου, 2003)

Icíar Bollaín, Te doy mis ojos (Σου δίνω τα μάτια μου, 2003)

http://www.imdb.com/title/tt0350193/

  Το θέμα της ταινίας είναι η κακοποίηση γυναικών. Η γυναίκα τρώει ξύλο από τον άντρα της, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τον εγκαταλείψει. Όμως αυτός προσπαθεί να την ξανακερδίσει κάνοντάς της δώρα, σαν νεαρός ερωτευμένος. Θα την καταφέρει να επιστρέψει με τον εννιάχρονο γιο τους στην οικογενειακή εστία. Ο άντρας παρακολουθεί σεμινάριο για τους άντρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους. Διδακτικό, μαθαίνει κανείς πώς να ελέγχει τα νεύρα του. Όμως στο τέλος θα την κακοποιήσει, όχι σωματικά, αλλά κάτι χειρότερο, ψυχικά. Αυτή τη φορά θα τον εγκαταλείψει οριστικά. Στο τελευταίο πλάνο τον βλέπουμε να την κοιτάζει από το μπαλκόνι που απομακρύνεται μαζί με τις δυο φίλες της, που ήλθαν να τη βοηθήσουν να μαζέψει τα πράγματά της.

Σε αντίθεση με την Ida της οποίας το μήνυμα, είτε ήταν στις σκηνοθετικές προθέσεις είτε όχι, με εύρισκε αντίθετο, εδώ το μήνυμα με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Πιστεύω ότι όποιος δέρνει τη γυναίκα του είναι ψυχικά διαταραγμένος, και μια γυναίκα που μένει κοντά σε έναν άντρα που τη δέρνει είναι αξιολύπητη. Έτσι η εγκατάλειψη του άντρα στο τέλος της ταινίας με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

Η ταινία είναι ισπανική. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις.

Ο φίλος μου ο Γιώργος ο Μπεθάνης έκανε θεραπεία για καρκίνο στο συκώτι, πριν δυο χρόνια περίπου, σε ένα ιατρικό κέντρο στη Γερμανία. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασθενείς διαφόρων εθνικοτήτων. Ανάμεσά τους ήταν και ένας Ισπανός. Σε κάποια συζήτηση που είχε μαζί του τού είπε. –Εγώ δεν περνάει βδομάδα που να μη δείρω μια φορά τη γυναίκα μου.

–Μόνο μια; Εγώ τη δέρνω τουλάχιστον τρεις, του λέει ο φίλος μου.

  Δεν ρώτησα το Γιώργο αν κατάλαβε την ειρωνεία του, και τώρα είναι πολύ αργά για να τον ρωτήσω. Έφυγε τον περασμένο Μάρτη μετά από γενναίο αγώνα τεσσάρων χρόνων, διαψεύδοντας την πρόβλεψη του ενός χρόνου ζωής που έκανε ο γαστρεντερολόγος του.

  Ποιες είναι αυτές οι σκέψεις.

  Για όσους δεν το ξέρουν, μετά την Reconquista της Ιβηρικής χερσονήσου από τις ενωμένες δυνάμεις του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας το 1492, χρονιά που ο Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική, μετά από 700 χρόνια από τότε που την κατέλαβαν οι άραβες, επέβαλαν τη μεταστροφή στο χριστιανισμό σε όλους τους μη χριστιανούς κατοίκους, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων ήταν άραβες και εβραίοι. Φυσικά πολλοί, προκειμένου να εκπατριστούν, ασπάστηκαν τον χριστιανισμό. Εκείνους όμως οι οποίοι παρέμεναν κρυπτομουσουλμάνοι, και τους ανακάλυπταν από το χαλάκι της προσευχής που φύλαγαν σπίτι τους, τους εκτελούσαν.

  Το να δέρνεις τη γυναίκα σου προβλέπεται από το Κοράνι, εκτός και αν ήταν ψεύτικο το σχετικό απόσπασμα που διάβασα σε ένα βιβλίο-αυτοβιογραφία, νομίζω το «Ποτέ χωρίς την κόρη μου», πράγμα που δεν το πιστεύω. Ακόμη, πριν κάποιους μήνες κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα βίντο με έναν μουσουλμάνο ιερωμένο που έδινε οδηγίες στους πιστούς πώς να δέρνουν τη γυναίκα τους χωρίς να την τραυματίζουν.

  Καθώς πιστεύω στην κληρονομικότητα και στα φυλετικά χαρακτηριστικά, αναρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάποιο γονίδιο στους άραβες υπεύθυνο για αυτή τη συμπεριφορά απέναντι στη γυναίκα τους, και ότι απλά ο Μωάμεθ κωδικοποίησε στο Κοράνι μια πρακτική που ήδη υπήρχε, όπως έκανε και για αρκετά άλλα πράγματα, όπως έχω διαβάσει. Μήπως λοιπόν οι ισπανοί που δέρνουν τις γυναίκες τους είναι απόγονοι αυτών των εκχριστιανισμένων αράβων;

  Απλά αναρωτιέμαι.